Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Magic is Might!

Αφιερώνω αυτό το ποστ σε όλους εμάς, που μεγαλώσαμε μαζί με τα βιβλία και τις ταινίες του Χάρι Πότερ, που ξενυχτήσαμε για να τελειώσουμε το βιβλίο ή το κεφάλαιο, και την επομένη είχαμε διαγώνισμα, που κλάψαμε με το θάνατο της Χέντβιχ, του Ντόμπι και του Ντάμπλντορ, που στηνόμασταν μια ώρα πριν την αρχή της ταινίας στην ουρά για να δούμε την πρεμιέρα, που μετρούσαμε τις μέρες μέχρι το επόμενο βιβλίο από την ημέρα που έβγαινε η ημερομηνία κυκλοφορίας του, που όταν ήμασταν 11 κοιτάζαμε κάθε μέρα το γραμματοκιβώτιο και περιμέναμε γράμμα από το Χογκουαρτς, που ήμασταν σίγουροι ότι κάποια στιγμή συνέβηκε κάτι μαγικό, κάτι που προκαλέσαμε χωρίς να το θέλουμε... 

Και δεν μιλώ για υπερβολές.. Καθόλου.
Τα πράγματα είναι απλά. 

Κάποιοι μεγάλωσαν με την Κοκκινοσκουφίτσα.
Κάποιοι με τα Στρουμφάκια.
Κάποιοι άλλοι με το "Μικρό σπίτι στο λιβάδι"

ΕΜΕΙΣ, μεγαλώσαμε με τον Χάρι Πότερ. Και είμαστε περήφανοι γι αυτο. :)

Η πρώτη μου επαφή με τον Χάρι Πότερ ήταν στην Δευτέρα ή Τρίτη δημοτικού, όταν η ξαδέρφη μου (δυο χρόνια μεγαλύτερη) είχε έρθει τα Χριστούγεννα από τη Γερμανία και μου είπε όλη την ιστορία του πρώτου βιβλίου. Λίγο καιρό μετά, φτάνει στην Κύπρο η πρώτη ταινία. Δεν πήγα στο σινεμά να την δω, γιατί εννοείται πως ήμουν πολύ μικρή. 
Τον επόμενο χρόνο ομως στα γενέθλια μου ζήτησα από τους παππούδες μου την κασέτα. 
Και το βιβλίο. 

Από τότε, απέκτησα έναν φίλο που δε με εγκατέλειψε ποτέ.
Διάβασα τα βιβλία περισσότερες από 4 φορές το κάθε ένα, είδα τις ταινίες άπειρες φορές, και ξόδεψα ένα σημαντικό μέρος της βιβλιοθήκης μου για να χωρέσει τόσο τα ελληνικά βιβλία (αφού δε γινόταν να διαβάζω τα αγγλικά όταν ήμουν δημοτικό) όσο και τα αγγλικά που απέκτησα εκ των υστέρων. 
Και τις ιστορίες του Μπιντλ του βάρδου.
Και το "Quintich through the ages"
Και το "Fantastic Beasts and where to find them"

Με την πρεμιέρα του "Harry Potter and the Deathly Hallows part 1" μπήκαμε στην τελική ευθεία για να ολοκληρωθεί κι αυτός ο κύκλος. Δεν είναι τυχαίο που το δεύτερο μέρος έρχεται με το τέλος της σχολικής μου ζωής.  

Ο Χάρι Πότερ σαν βιβλίο δεν έχει τεράστια λογοτεχνική αξία. 
Η αξία του είναι άλλη.
Μεγαλύτερη.

Και την ξέρουμε όλοι εμείς που τον βάλαμε στη ζωή μας. 

Εξάλλου, λίγη μαγεία παντού χρειάζεται.. Και παντού υπάρχει ;) 

"Where your treasure is, there will your heart be also.
                                                                                 A. Dumbledore 








Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

Αν σε χάσω..

Δε με νοιάζει που νομίζεις ότι σε ξέχασα.
Δεν το έκανα.
Δε με νοιάζει που νομίζεις ότι "έχω καλύτερα πράγματα να κάνω".
Δεν έχω.
Δε με νοιάζει που με θεωρείς εγωίστρια.
Μπορεί και να είμαι.
Δε με νοιάζει που πίστεψες ότι ήθελα να με αφήσεις στην ησυχία μου ενώ δεν ήταν έτσι.
Θα σου περάσει. :Ρ


Αλλά δε θα δεκτώ σε καμία περίπτωση να σε χάσω, για βλακείες.

Και να σου πω και κάτι άλλο;

Λένε ότι αυτά είναι μέσα στα χαρακτηριστικά των "υγιών σχέσεων".

ΣΕ ΑΓΑΠΩ, ΠΟΛΥ.

Η μικρούλα σου


Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ ΠΙΑ..


Θέλω να φύγω πια από δω, θέλω να φύγω πέρα,
σε κάποιο τόπο αγνώριστο και νέο,
θέλω να γίνω μια χρυσή σκόνη μες στον αιθέρα,
απλό στοιχείο, ελέυθερο, γενναίο.
Σαν όνειρο να φαίνονται απαλό και να μιλούνε
έως την ψυχή τα πράγματα του κόσμου,
ωραία να 'ναι τα πρόσπωα και να χαμογελούνε,
ωραίος ακόμη ο ίδιος ο εαυτός μου.
Σκοτάδι τόσο εκεί μπορεί να μην υπάρχει, θεέ μου,
στη νύχτα, στην απόγνωση των τόπων,
στο φοβερό στερέωμα, στην ωρυγή του ανέμου,
στα βλέμματα, στα λόγια των ανθρώπων.
Να μην υπάρχει τίποτε, τίποτε πια, μα λίγη
χαρά και ικανοποίησις να μένει,
κι όλοι να λένε τάχα πως έχουν για πάντα φύγει,
όλοι πως είναι τάχα πεθαμένοι.



                                            Κ.Καρυωτάκης


Και μιλώντας για Καρυωτάκη, θυμήθηκα τον Λάγιο.. 

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Ώρες απόλυτης αδράνειας...

Είναι ώρες που δεν κάνεις απολύτως τίποτα, και απλά τις αφήνεις να περνούν μπροστά από μια οθόνη, πάνω σε ένα κρεβάτι ή έναν καναπέ, στο πάτωμα ή κάπου έξω..
Ωρες που έχεις εκατομμύρια πράγματα να κάνεις, κι όμως τα αφήνεις όλα να περιμένουν, γιατί δεν έχεις τη δύναμη, ούτε το κουράγιο να τα αντιμετωπίσεις όσο απλά κι αν είναι...
Κάτι τέτοιες ώρες βρίσκουν νόημα στους χτύπους του ρολογιού, αλλά και της καρδιάς σου, που δε μπορεί, παρά να είναι το μόνο πράγμα που ακούγεται μέσα στην απελπιστική σιγή που επικρατεί.

Είναι αυτές οι ώρες που εύχεσαι να μπορούσαν να περάσουν σε κλάσματα δευτερολέπτου, αλλά αντί γι αυτό κάθε δευτερόλεπτο κρατάει μια αιωνιότητα...
Παρ'όλα αυτά έτσι θέλεις να είναι όλες οι ώρες της ζωής σου.
Να βλέπεις τα πράγματα απλά να περνούν, χωρίς να σε αγγίζουν. Να είσαι απών και να μη σε νοιάζει. Να αφήνεις το χρόνο να κυλά και να προσπαθείς να δεις μέχρι που μπορεί να φτάσει, με την ευχή ότι κάποια στιγμή θα σταματήσουν τα πάντα, και θα πάρουν κι εσένα μαζί τους...

Δε θέλεις να κάνεις τίποτα.. Μόνο να κοιτάζεις...
Αλλά ακόμα κι αυτό, σου φαίνεται βαρύ πια...

Οταν όλα πάνε ανάποδα και το σύμπαν κάνει την πάπια...

Τι άλλο μπορείς να κάνεις από το να ρίχνεις πέτρες;;;;
ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΜΕΤΑΦΟΡΩΝ ΔΕΝ ΤΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ!!!!!
Τι άλλο να πεις;
ΣΚΑΤΑ ΜΕ ΦΡΑΟΥΛΕΣ! Γιατί, γιατί ρε κουμπάρε να πρέπει σε κάποιους να πηγαίνουν όλα ρολόι και ακριβώς όπως τα θέλουν, ενώ σε κάποιους άλλους να μην πηγαίνει ΤΙΠΟΤΑ σωστα;
Θα μου πεις, είναι η αρνητική ενέργεια που βγαίνει σε ποσότητες από την ηλίθια σου ύπαρξη.
Μα πόση πλέον???

Και ύστερα έρχεται και το άλλο. "Κάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό" λένε. Ε ακριβώς έτσι είναι!

Πω ρε ατυχία που με δέρνει...

Τελικά έχει δίκαιο ο Αρκάς.

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

17/11

Δε θα μιλήσω για τη χούντα.
Ούτε για τους αριστερούς.
Ούτε για τη δικτατορία.

Θα μιλήσω για την αδιαφορία, και την απάθεια.
Τη σημερινή, γιατί τότε δεν υπήρχαν τέτοιες λέξεις στα λεξικά των ανθρώπων. Των νέων ανθρώπων. Θα μιλήσω για εμάς, τη γενιά του facebook και της απαξίωσης. Τη γενιά του "Δεν με ενδιαφέρει οτιδήποτε πέρα από τον μικρό κόσμο που με περιβάλλει. Πέρα από εμένα και τον Εαυτό μου."
Δεν ξέρω πως έγιναν τα πράγματα τότε, ποιες συγκυρίες και ποια γεγονότα εφοδίασαν τους νέους με τόση ψυχική δύναμη και τόσο κουράγιο. Ξέρω μόνο ότι εμείς, δεν τα έχουμε αυτά. Και ότι αν έπρεπε να κάνουμε κάτι παρόμοιο, πολύ απλά, δε θα το κάναμε.

Γιατί δε θα μας ένοιαζε.
Γιατί δε θα μας αφορούσε.
Γιατί είμαστε βολεμένοι στα σκατά που ζούμε και δεν έχουμε ούτε την όρεξη ούτε τη θέληση να κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε αυτή την κατάσταση.

"Τα παιδιά του Πολυτεχνείου έκαναν ό,τι θα έκανε οποιοσδήποτε άλλος στη θέση τους."
Ναι, όχι εμείς.

Γιατί εμείς, εκπαιδευτήκαμε να μη μας νοιάζει. Και να υποτασσόμαστε. Στα πάντα.

Τιμή σε εκείνα τα παιδιά που τόλμησαν να σηκώσουν κεφάλι...

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

Φυσικά και ζητείται η ελπίς!



"Ἔβγαλε τὴν ἀτζέντα του, ἔκοψε ἕνα φύλλο κι ἔγραψε μὲ τὸ μολύβι του:
 ΖΗΤΕΙΤΑΙ ἐλπίς
 Ὕστερα πρόσθεσε τὸ ὄνομά του καὶ τὴ διεύθυνσή του. Φώναξε τὸ γκαρσόνι. Ἤθελε νὰ πληρώσει, νὰ πάει    κατευθείαν στὴν ἐφημερίδα, νὰ δώσει τὴν ἀγγελία του, νὰ παρακαλέσει, νὰ ἐπιμείνει νὰ μπεῖ ὁπωσδήποτε  στὸ αὐριανὸ φύλλο."

Α. Σαμαράκης


Το θέμα είναι... Ποιος την προσφέρει; 




Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

Untitled


Κλείσε τ'αυτιά σου και δες·
Είναι τόσο εύκολο.
Βάλε τη ζωή σου σε fast forward
Και τη δική τους σε αργή κίνηση

Υπάρχει κάτι το αστείο σε αυτή την υπόθεση
Μπορείς να κλέψεις στιγμές και να μην το καταλάβει κανείς
Πέρα από το αστείο όμως υπάρχει σκοτάδι.
Δεν είναι δικές σου οι στιγμές...

Με το να περάσεις μια ζωή
Κλείνοντας τ'αυτιά σου 
παρακολουθώντας τους άλλους
Χωρίς να έχεις τη δύναμη να παρέμβεις,
Δεν κερδίζεις απολύτως τίποτα.

κενό.

Δε ζεις στην πραγματικότητα.


Μπορείς να περάσεις μια ζωή 
Καταδικάζοντας την Υποκρισία
και το Μίσος
και την Απάθεια


Ξέροντας, ότι μόνο τον εαυτό σου καταδίκασες...




(EPIC FAIL) 

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

I love you that's why I say "Cheerio" NOT goodbye!

Σήμερα έκλεισε ένας κύκλος. Χωρίς να υπάρχει περιθώριο να ανοίξει ένας καινούριος. Οχι για τίποτα αλλό, απλά γιατί δεν το θέλω.
Λυπάμαι για το ότι έκλεισε. Οχι όμως για το λόγο που το έκανε.
Φυσικά. Ολα έχουν ένα σκοπό. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό.

6 μήνες πριν, η χαρά μου ήταν απίστευτη. Την είχα μοιραστεί με τη μπλογκόσφαιρα, με τους φίλους μου, με όλο τον κόσμο. Δε φεύγει αυτή η χαρά, δε θα πάει πουθενά. Χαίρόμαι το ίδιο με τόσους μήνες πριν, αλλά λυπάμαι απίστευτα, που μέσα σε αυτή τη διαδικασία έπρεπε να γίνει κι αυτό. 

Δεν είναι ότι φεύγεις. Είναι ότι κάποια πράγματα, αναγκαστικά αλλάζουν.

"Χάνεις το σύμμαχο και την ασφάλεια σου"

Είναι αλήθεια, όσο ήσουν εκεί μου πρόσφερες ασφάλεια. Δεν το έκανες επίτηδες, ούτε μπορούσες να το καταλάβεις, και πιστεύω πως ούτε και τώρα θα μπορέσεις να το καταλάβεις αν σου το πω. 
Είναι επίσης αλήθεια ότι τώρα που δε θα είσαι θα το συνηθίσω. Αυτό δε σημαίνει ότι θα μου αρέσει κι όλας.

"Το γεγονός ότι θα φύγεις και δεν θα ξαναρθεις, με αγχώνει."

Και φοβάμαι που φεύγεις.

Χαίρομαι για σένα, πολύ. Αυτό δεν αλλάζει. 

Αλλάζεις όμως εσύ, αλλάζει το περιβάλλον, αλλάζουν τόσα... Και οι αλλαγές με τρομάζουν. Το ξέρεις.

Αυτό που φοβάμαι είναι, φεύγοντας να μην αφήσεις πίσω σου μερικά μικρά, αλλά σημαντικά πράγματα. Θα ήθελα να θυμάσαι πότε πότε... 

Θα μου λείψεις.

Καλή Ελευθερία!




Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

Χρόνια ΜΟΥ Πολλά!

Σήμερα... ΕΧΩ ΓΕΝΕΘΛΙΑ!!!

Και... Νομίζω πως ΟΝΤΩΣ μεγάλωσα... Δεν ξέρω αν μου αρέσει και πολύ αυτό, θα δείξει...
Λίγο οι πεταλούδες στο στομάχι.. Λίγο οι πιο "ώριμες" σκέψεις μου...

Δεν ξέρω :)

Οπως και να χει.

Να ζήσω να με χαίρεστε!!!!

Σμουτς!!!