Happy new Year (?)

Λοιπόν, αν όντως ισχύει αυτό που λένε ότι, ό,τι κάνεις την παραμονή της πρωτοχρονιάς θα το κάνεις όλο το χρόνο, τότε ζήτω που καήκαμε! Θεωρητικά, και ξεκινώντας από τώρα...

Ολο το χρόνο θα κοιμάμαι στις 4 και θα ξυπνώ μεσημέρι.
Ο καινούριος χρόνος θα είναι δακρύβρεχτος, και αδρανής.
Αυτή τη χρονιά θα αμφισβητώ συχνά το περιεχόμενο του εγκεφάλου μου και θα νιώθω εξαιρετικά ανήμπορη να αντεπεξέλθω σε καταστάσεις που χαρακτηρίζονται σαν "piece of cake".
Θα τρέχω σαν κυνηγημένη όλο το χρόνο αλλά ποτέ, μα ποτέ και ούτε κατά διάνοια δε θα ανοίξω κανένα βιβλίο. (Και εννοώ σχολικό βιβλίο)

Θα γράφω (κι αυτό είναι καλό -νομίζω-) και θα σκέφτομαι (όχι και τόσο καλό θα έλεγα).
Θα ανησυχώ γι αυτούς που νοιάζομαι, και θα αγαπώ αυτούς που μου λείπουν. (Αλλά και αυτούς που δε χρειάζεται να μου λείψουν :Ρ)

Γενικά, δε θα κάνω και πολύ ασυνήθιστα πράγματα.

Ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος λοιπόν!
Κι ας ελπίσουμε ότι θα 'ναι καλύτερος από τον προηγούμενο.

Καλά να περνάτε!

"Τα πράγματα έχουν τη σημασία που τους δίνουμε"

[Τις νύχτες που το μυαλό δεν το βουλώνει...
Όταν φύγει ο τρόμος και ο σφυγμός σου ξαναγίνει κανονικός...
Τότε αρχίζεις να αναρωτιέσαι...]

Γεννιόμαστε, και είμαστε σημαντικοί για κάποιον/ους. Ετσι δεν είναι;
Θεωρητικά ναι. Όσο μεγαλώνουμε, ο αριθμός των ατόμων για τα οποία είμαστε σημαντικοί μεγαλώνει. Και δημιουργείται και μια καινούρια λίστα, με εκείνους που είναι σημαντικοί για εμάς.

Κάποια μέρα όμως, έρχεται μια στιγμή, που λες και με κάποιο μαγικό τρόπο, κάποιος σβήνει από το κεφάλι μας τη λίστα με εκείνους που τους είμαστε σημαντικοί, και μας αφήνει στην άγνοια.
Και δεν έχουμε ιδέα.

Για κάποιους, είμαστε απλά μια πρόκληση. Τους ενδιαφέρουμε, γιατί είναι περίεργοι να δουν που θα καταλήξουμε. Κι όταν το κάνουν, φεύγουν.

Για κάποιους, είμαστε αδιάφοροι. Τις περισσότερες φορές αυτό δε μας επηρεάζει, γιατί ισχύει και το αντίστροφο. Όταν όμως δεν ισχύει.. Τότε τα πράγματα είναι σκούρα. Εκείνοι όμως δεν ήταν ποτέ εκεί, αρα το "φεύγουν" δεν ταιριάζει εδώ.

Για άλλους, είμαστε περιστασιακοί. Δεν έχουμε κομμάτια τους, ούτε κι εκείνοι δικά μας. Υπάρχουν για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα στη ζωή μας, και καλά ως εκεί.. Αλλά έρχεται κάποια στιγμή που πρέπει να φύγουν. Οχι γιατί δε μας θέλουν άλλο στη ζωή τους, ή γιατί συμβαίνει κάτι. Απλά γιατί δεν υπάρχει τίποτα να τους εμποδίσει να το κάνουν. Δεν υπάρχει ούτε μια κλωστή που να τους δένει μαζί μας.. Και.. Φεύγουν.

Για μερικούς, είμαστε σελίδες στο βιβλίο της ζωής τους. Οχι απαραίτητα σημαντικές και έντονες. Αλλά υπήρξαμε κάποια στιγμή για εκείνους, αφήσαμε κάτι από εμάς.. Αλλά κι αυτοί, φεύγουν. Γιατι αναγκαστικά, πρέπει να γυρίσουν σελίδα..

Και για λίγους, είμαστε σημαντικοί. Πραγματικά σημαντικοί. Αυτοί είναι που δε φεύγουν ποτέ. Και που, ακόμα κι αν φύγουν, υπάρχουν άλλα πράγματα, εξίσου σημαντικά, που μένουν.

Εκείνη τη μέρα λοιπόν, όλες αυτές οι κατηγορίες (κι άλλες τόσες) μπερδεύονται.. Και δεν έχουμε ιδέα ποιος μπαίνει που. Και δεν είναι όμορφο, γιατί μας τρομάζει.
Στο κάτω κάτω, όλοι θέλουμε να ξέρουμε για ποιους είμαστε σημαντικοί.

Αλλά μετά, έρχεται το άλλο...
Εμείς, αφήνουμε εκείνους που είναι σημαντικοί να το ξέρουν;
Τρομάζουν κι εκείνοι το ίδιο άραγε;

Ω ναι.. Έτσι νομίζω..

Τότε γιατί δεν τους αφήνουμε να ξέρουν;
Γιατί δε μας αφήνουν ούτε εκείνοι;

Γιατί φοβόμαστε.
Γιατί η ζωή μας έχει μάθει ότι όσο δίνεις, τόσο γίνεσαι ευάλωτος.
Και σε κανέναν δεν αρέσει να γίνεται ευάλωτος.

Η Αγάπη όμως..;
Με την Αγάπη, δεν έχει σημασία αν είσαι ευάλωτος...
Αυτή, δεν την ξέρουν;
Όχι, όχι πάντα...

Και αυτό, είναι το μεγαλύτερο λάθος της Ανθρωπότητας...

Γιατί..
"Το να σ' αγαπούν είναι κάτι. Tο ν' αγαπάς είναι πολύ. Tο να σ' αγαπούν και ν' αγαπάς είναι το παν!..."


Ε, κι άμα δεν το ξέρεις, χάνεις κάτι από την ουσία. :)

And so this is Christmas...

Αυτά τα Χριστούγεννα εύχομαι...

Εύχομαι να περάσετε όσο πιο όμορφα γίνεται!

Κι έτσι για το καλό της ημέρας, κάντε κάτι που θα έπρεπε να κάναμε όλοι μας, κάθε μέρα κι όχι μόνο τα Χριστούγεννα.
Πείτε σε αυτούς που νοιάζεστε πόσο πολύ τους αγαπάτε. Ακόμα κι αν πιστέψουν ότι το λέτε απλά γιατί "το χει η μέρα", αξίζει τον κόπο.

Αυτά.

Καλά Χριστούγεννα!!!

Εκείνος κι εκείνη..

Βράδιαζε και ο ουρανός είχε πάρει ένα χρυσοκόκκινο χρώμα.. Στο μυαλό της τριγύριζε πάντα η ίδια ιδέα. Και κανένας δε μπορούσε να της την πάρει. Να φύγει...

[Ο ήλιος πριν δύσει...]

Το είχε πει τόσες φορές, που θαρρούσες πως το έλεγε για να πείσει τον εαυτό της. Αλλά δε χρειαζόταν. Είχε ήδη πάρει την απόφαση της. Ήξερε ότι η ζωή που έκανε μέχρι τώρα δεν της άνηκε. Γι αυτό και την άφηνε να περνά μπροστά στα μάτια της, χωρίς να κάνει ούτε μια προσπάθεια για να την πλησιάσει.

Αλλά τώρα, όλα θα άλλαζαν

Εκείνη, απλώς θα έφευγε.

Κι εκείνος, θα ήξερε που να την βρει.

Δε θα του είχε πει από πριν. Δε θα τον ήξερε καν.

Αλλά εκείνος θα ήξερε.

Και θα την περίμενε υπομονετικά, μέχρι να εμφανιστεί.. 

Γιατί 

[Ποτέ του δεν ήτανε ολόκληρος, και πάντα ήταν μισή]

Μπορεί να του έπαιρνε μέρες, μήνες ή ακόμα και χρόνια, αλλά δε θα σταματούσε να την περιμένει. 

Και κάποια μέρα, θα την έβρισκε και εκείνη θα τον καταλάβαινε, γιατί θα ήταν λες και γνωρίζονταν μια ζωή, λες και τον αγαπούσε από πάντα.

Και θα ξεκινούσαν μαζί το ταξίδι. Μαζί θα γύριζαν τον κόσμο. Μαζί θα έφευγαν. Μαζί.

Οχι πια μόνη της. 

Μαζί...

Κι εκείνος δε θα έψαχνε ακόμα το νόημα.. Θα το είχε βρει :)

Κι εκείνος έγινε αέρας 

Κι εκείνη έγινε σκόνη

εκεί είναι που η ζωή τους αρχίζει

εκεί είναι που ποτέ δεν τελειώνει , ποτέ δεν τελειώνει

Στην Ποκαχόντας. (Το είχα γράψει αρκετό καιρό πριν και πάντα είχα υπόψη μου εσένα. Σήμερα θα έγραφα άλλο, παρόμοιο, αλλά who cares? Άλλη φορά. :Ρ)

Στίχοι: Ζακ Στεφάνου

Μουσική: Ζακ Στεφάνου & Ντένις Κωνσταντινίδης

Πρώτη εκτέλεση: Ζακ Στεφάνου

Κι εκείνος θα ψάχνει ακόμα το νόημα

σε μια εξάτμιση και τέσσερις ζάντες

γεμάτος ως πάνω και άδειος στο βάθος του

για όσα αγαπάνε οι άντρες

Κι εκείνη θα κλαίει κοιτώντας το σήριαλ

θα βάζει στα νύχια της γκλίτερ διαμάντια

στο τεύχος του μήνα στο τεστ θηλυκότητας

την έβγαλε "σέξι" όπως πάντα

Κι εκείνος μπροστά στην οθόνη του

νικάει τον Μπιλ Γκέιτς σε μια παρτίδα ακόμα

κρατάει σφιχτά το τιμόνι του

σφιχτά όπως κρατούσε

το χέρι της πριν χρόνια

Κι εκείνη στο μαύρο μεγάλο γραφείο της

θα δίνει εντολές, θα διατάζει, θα ορίζει

θα κρύβει όλες τις αδυναμίες της

με ένα ταγέρ μία σκιά και μολύβι

Κι εκείνος μπορεί να μη σπούδασε τίποτα

να νιώθει ενοχές για τα πάντα και τύψεις

μα όταν ανοίξεις, όταν ανοίξεις

την καρδιά του θα βρεις

Εκείνη μπροστά στον καθρέφτη της

το αβέβαιο βλέμμα της, τα ανύπαρκτα χείλια της

αυτά που τονίζει με κόκκινο

μα κάποτε στο στόμα του

σημάδι αφήνανε βανίλια

Κι εκείνος θα βρίσκει στον δρόμο μια μπάλα

κι εκείνη θα βρίσκει ένα άσπρο λάστιχο

κι εκείνη θα κάνει στο πάρκο τραμπάλα

κι εκείνος σκαρώνει το πρώτο τετράστιχο

κι εκείνη θα λέει πως πέρασε ο χρόνος

κι εκείνος θυμάται την άδεια πλατεία

φιλιά στο παγκάκι μετά μεγαλώσανε

κι αλλάξανε πόλεις κι αλλάξανε πορεία

Κι εκείνος θα βρίσκει την πρώτη αγάπη του

μετά από χρόνια σε μια ιστοσελίδα

κι εκείνη θα βρίσκει μια φωτογραφία του

μες στο λεύκωμά της στην πρώτη σελίδα

Κι εκείνος τολμά να στείλει ένα μήνυμα

κι εκείνη διστάζει να του απαντήσει

κι εκείνος προτείνει την ίδια πλατεία

στο ίδιο σημείο ο ήλιος πριν δύσει

Εκείνος άπλωσε τα χέρια κι έσπρωξε απαλά

τα μαλλιά της πίσω απ' τα αυτιά

ώστε να φαίνονται ξεκάθαρα τα φωτεινά της μάτια

κι ήρθαν στο νου της τα κομμάτια

που τραγουδούσε στην κιθάρα του

τις Κυριακές τα απογεύματα

κι όλα τα πνεύματα

που χρόνια περπατούσαν στην πλατεία

στροβιλιζόντουσαν στη δίνη που κατέληγε στο στήθος της

κι από το ύφος της προδόθηκε η ελπίδα

θα ορκιζόμουν πως τους είδα να πετούν

μισό μέτρο πάνω απ' τη γη

τα σώματά τους συμπαγή

μα όταν τα χείλη τους ενώθηκαν οι δυο τους γίναν ένα

κι ήταν τα μάτια του κλειστά κι ήταν τα χέρια της δεμένα

κι ήταν ο χρόνος κολλημένος ίδια σκηνή εδώ και αιώνες

γιατί ποτέ τους δεν υπάκουσαν σε νόμους και κανόνες

τώρα πετούσαν αγκαλιά μέχρι τα σύννεφα

σ' ένα ταξίδι που για χρόνια αναβάλλω

εκείνος έγινε αέρας

εκείνη έγινε σκόνη

και από τότε ακολουθεί ο ένας τον άλλον

Κι εκείνος ήμουν εγώ

Κι εκείνη ήσουν εσύ

ποτέ μου δεν ήμουν ολόκληρος

και πάντα ήσουν μισή

Κι εκείνος έγινε αέρας 

Κι εκείνη έγινε σκόνη

εκεί είναι που η ζωή τους αρχίζει

εκεί είναι που ποτέ δεν τελειώνει , ποτέ δεν τελειώνει

. 

10 ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΕ ΑΠΕΛΠΙΖΟΥΝ

(Τα πρώτα 10 που μου έρχονται στο μυαλό, όχι απαραίτητα τα πιο σημαντικά -δηλαδή όχι απαραίτητα αυτά που με απελπίζουν περισσότερο από email που έστειλα χτες μετά από... προτροπή για σκέψη...)

Με τυχαία σειρά και χωρίς καθόλου ανάλυση.

1. Ολα αυτά που "δεν ξέρω". Ενω θα έπρεπε.

2. Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ μέσα στην οποία ζω/ούμε. 

3. Ο ηλίθιος τρόπος που μεγαλώνουμε. (Σχολείο-σπουδές-δουλειά-αυτοκίνητο-οικογένεια-σπίτι κλπκλπ)

4. Οι ευθύνες που ανέλαβα και.. Δεν κατάφερα να ανταποκριθώ.

5. Η έλλειψη επικοινωνίας σε γενικό και προσωπικό επίπεδο.

6. Το "καλούπισμα" που ερχόμαστε αντιμέτωποι καθημερινά. (Ωρες ωρες, νιώθω σαν τα αλουμινένια τενεκεδάκια, που πριν τα στείλουν για ανακύκλωση τα ζουλούν και τα κάνουν κύβους ίδιους μεταξύ τους για εξοικονόμηση χώρου.

7. Η βλακεία που κυριαρχεί στον πλανήτη.

8. Οπως και η απάθεια. Ξέρω και από τον εαυτό μου και από τους υπόλοιπους πόσο πολύ "Δε μας κόφτει". Δε με απελπίζει μόνο. Με τρομάζει.

9. Το άδικο. Η ζωή είναι άδικη. Πολύ. Κι έχω ένα κάρο παραδείγματα. Και πολύ πρόσφατα μάλιστα.  Είναι τόσο άδικο που στους ανθρώπους που αξίζει να ζουν καλύτερα από τον καθένα μας, πάντα συμβαίνουν ανάποδα πράγματα. Και στο τέλος της ημέρας, εκείνοι που δεν πρέπει να πονούν, πονούν πιο πολύ από όλους. Και όχι από δικά τους φταιξίματα.

10. Η τρομακτική έλλειψη φαντασίας.  

Επαναλαμβάνω: Τυχαία σειρά+Τυχαία αποτελέσματα. Ο εγκέφαλος μου ήταν στο shuffle όταν τα έγραφα. 

Η σκέψη μου είναι μαζί σου...

Και όλα θα γίνουν καλύτερα, θα δεις... Θα δούμε...

Hold on..

Εξάλλου.. "Αύριο, είναι μια καινούρια μέρα!"

Στην Χ. που δε θα το δει ποτέ, αλλά η σκέψη μου είναι μαζί της και η αγάπη μου.

Θυμός... Και μετά;

Και μετά τι; Το χάος;

Οταν φεύγει ο θυμός, τι έρχεται; Η ανακούφιση, η ηρεμία και τα πράγματα μπαίνουν στη θέση τους... Λάθος. Επιστρέφει το κενό.

Ο θυμός σε κάνει να φεύγεις για λίγο. Σε ξυπνά από το λήθαργο του κενού και σε αφήνει απασχολημένο. Για λίγο,. Γιατί όταν περάσει, δε γίνονται ξαφνικά όλα  εντάξει. Τίποτα δεν είναι εντάξει και όλα είναι ίδια με πριν, αν όχι και χειρότερα.

Ο θυμός, λειτουργεί μερικές φορές σαν τον πόνο. Σε κάνει να νιώθεις ζωντανός. Μα όταν φύγει, πεθαίνεις πάλι.

Θυμός ή κενό;

Δεν ξέρω, ίσως θυμός.

Ισως να ήταν καλά που θύμωσα.

Αλλά δε χρειάζεται να το ξανακάνω. Πήραμε.

[Να φύγω...]

"Forget but not forgive"... Η μήπως το αντίθετο;

Ως άνθρωποι έχουμε αποδείξει πολλές φορές ότι ισχύουν και τα δυο.
Βέβαια, το ιδανικό θα ήταν "Forget AND forgive", αλλά δεν ξέρω κατά πόσο είναι δυνατό να γίνει κάτι τέτοιο. Νομίζω πως η συγχώρεση, δεν είναι κάτι που μπορείς να ελέγξεις, ούτε κάτι που μπορείς να κάνεις επίτηδες. Συγχωρείς επειδή δε μπορείς να κάνεις κάτι άλλο, γιατί υπερισχύουν άλλα πράγματα από το "κράτημα κακίας". Κάποιες φορές η λογική, κάποιες αποκλειστικά και μόνο το συναίσθημα. Κι εκείνες οι φορές είναι και οι πιο επικίνδυνες, αφού υπάρχει περίπτωση παρασυρόμενος από τα συναισθήματα, να "συγχωρέσεις" διαπράττοντας το μεγαλύτερο λάθος της ζωής σου.
Είναι ωραία η συγχώρεση. Είναι κάθαρση. Οχι για τον άλλο, εκείνο δεν τον αφορά, ούτε τον επηρεάζει. Για σένα, που ακόμα κι αν ένιωθες απόλυτα εντάξει με τον εαυτό σου (για το συγκεκριμένο θέμα) και πριν συγχωρέσεις, όταν το κάνεις και μετά νιώθεις ακόμα πιο εντάξει.
Ισως, γιατί φεύγει μια ευθύνη από πάνω σου.

Κάποιες φορές, συγχωρούμε γιατί η λογική μας λέει ότι είναι παράλογος ο θυμός μας. Δεν είχαμε δίκαιο να θυμώσουμε, γιατί υπήρχαν αρκετοί λόγοι να μην το κάνουμε. Αυτές τις φορές, καλά κάνουμε και συγχωρούμε.
Κάποιες άλλες όμως, συγχωρούμε μόνο και μόνο επειδή αγαπούμε, ή επειδή δε θέλουμε να χάσουμε κάτι. Συγχωρούμε γιατί νιώθουμε ένοχοι (που θυμώσαμε; Δεν ξέρω), γιατί δε συνηθίζουμε να πετάμε εύκολα στα σκουπίδια σχέσεις και καταστάσεις, γιατί νιώθουμε ότι ακόμα έχουμε πράγματα να μάθουμε ή να πάρουμε. Και αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό. Γιατί αυτού του είδους η συγχώρεση που δε γίνεται συνειδητά, και ούτε υπάρχει λογος να γίνει, είναι παρακινδυνευμένη. Συγχωράς, ξεχνάς και πας πάρακατω, μέχρι να ανακαλύψεις πόσο βλάκας ήσουν που το έκανες. Και πάλι από την αρχή...

Είναι καλό να συγχωρούμε. Αλλά αυτο δεν πρέπει να μας κάνει να ξεχνούμε. Κάθε τι που γίνεται, μας κάνει πιο σοφούς. Κι άμα ξεχάσουμε, χάνουμε αυτή τη σοφία. Αφήνουμε πίσω τα σημαντικά και χάνουμε την ουσία.

Θα θυμάμαι για πάντα πόσο πολύ με πλήγωσε κάτι που είπες, ή έκανες. Θα θυμάμαι για πάντα πως ένιωσα. Θα θυμάμαι τον πόνο. Κι αυτός είναι καλός πότε πότε. Θα θυμάμαι πως έγινε κι άλλαξαν τα πράγματα. Ακόμα και μετά από πολύ καιρό.
Μερικές φορές θα το σκέφτομαι και θα στεναχωριέμαι, άλλες θα χαμογελώ.
Αυτό δε με εμποδίζει όμως από το να σε αγαπώ ή να σε ξαναφέρω στη ζωή μου.
Θα θυμάμαι όμως.

Γιατί είναι καλύτερα ανάποδα.

"Forgive but not forget"

You cut me down a tree

And brought it back to me

And that's what made me see

Where I was going wrong

You put me on a shelf

And kept me for yourself

I can only blame myself

You can only blame me

And I could write a song

A hundred miles long

Well, that's where I belong

And you belong with me

And I could write it down

Or spread it all around

Get lost and then get found

Or swallowed in the sea

You put me on a line

And hung me out to dry

And darling that's when I

Decided to go to see you

You cut me down to size

And opened up my eyes

Made me realize

What I could not see

And I could write a book

The one they'll say that shook

The world, and then it took

It took it back from me

And I could write it down

Or spread it all around

Get lost and then get found

And you'll come back to me

Not swallowed in the sea

Ooh...

And I could write a song

A hundred miles long

Well, that's where I belong

And you belong with me

The streets you're walking on

A thousand houses long

Well, that's where I belong

And you belong with me

Oh what good is it to live

With nothing left to give

Forget but not forgive

Not loving all you see

Oh the streets you're walking on

A thousand houses long

Well that's where I belong

And you belong with me

Not swallowed in the sea

You belong with me

Not swallowed in the sea

Yeah, you belong with me

Not swallowed in the sea

Dear changes...

Αγαπητές τεράστιες και δραματικές αλλαγές,

Μπορείτε σας παρακαλώ να σταματήσετε να συμβαίνετε στη ζωή μου;
Μπορείτε να εξαφανιστείτε ΜΙΑ ΦΟΡΑ και να με αφήσετε ήσυχη να την χειριστώ όπως εγώ θέλω;
Μπορείτε να σταματήσετε να μου παίρνετε αυτούς που χρειάζομαι και να με αφήσετε να επιλέξω εγώ αν και πότε θα φύγουν;
Μπορείτε να σταματήσετε να επεμβαίνετε και να χαλάτε ό,τι φτιάχνω με κόπο;

Δεν σας καταλαβαίνω, ειλικρινά.
Why can't we just live peacefully???

ΜΕ ΕΝΟΧΛΕΙΤΕ και ΜΕ ΤΡΟΜΑΖΕΤΕ.
Δεν σας πάω, ξεκουμπιστείτε επιτέλους.
Και μην εμφανιστείτε πάλι σε ανύποπτο χρόνο για να μου ανακατέψετε τη ζωή μου.

Ευχαριστώ.

------------------------------------------------------------------------
Άσχετο:



"Κι ας ήταν μια φορά, να μ'είχες πάρει αγκαλιά, το ξέρω σου ζητώ πάρα πολλά..."





"Δεν ξέρω γιατί το τραγουδούσα όλη μέρα σήμερα και ήθελα να στο πω."
Κι εγώ.

Περι.. Αγκαλιάς.

Νιώθω απαίσια γιατί ένιωσα όμορφα.

Και σε μισώ γι αυτό.

ΜΕ μισώ γι αυτό.


Νιώθω.. Εύθραυστη.

Nightmare before Christmas...

"Κάποιος σε πληγώνει και δε μπορείς να αντιδράσεις"
Συνηθισμένο κόνσεπτ ονείρου.
Κάποιος σου κάνει κάτι άσχημο κι εσύ θέλεις να ουρλιάξεις από τον πόνο (ίσως και να το κάνεις -στην πραγματικότητα πάντα-) αλλά παρ'όλα αυτά δε μπορείς να κάνεις τίποτα, ούτε για να αμυνθείς, ούτε για να αντεπιτεθείς.

Είσαι αδύναμος;
Όχι. Απλά δε θέλεις να προκαλέσεις κακό.
Είναι παράξενο, δουλεύει ακόμα και στα όνειρα.

Ο κόσμος σε πληγώνει με τη μεγαλύτερη ευκολία.
Αλλά εσύ δεν κάνεις κάτι για να το αποτρέψεις, όχι γιατί δε μπορείς, αλλά γιατί δε θέλεις να προκαλέσεις κακό.
Μα πως την είδες; Jesus Christ???
Καμία σχέση.

Ξύπνησα στις 05:25 ουρλιάζοντας.
Δεν ξανακοιμήθηκα για να δω τη συνέχεια.
Δε χρειάστηκε...

Leave it all behind...

Αν δεν είχες κυριεύσει τόσο πολύ τη σκέψη μου, μπορεί και να σε είχα συγχωρέσει.
Αν φύγω*, δε φεύγω για σένα.

Τελικά, μέσα σε όλα τα κακά, μπορεί να υπάρξει κι ένα καλό.
Ίσως μπορέσω να ξαναφτιάξω τη ζωή μου.
Με απώλειες πάντα, και βαθιές πληγές, που πονούν με την αλλαγή του καιρού κάθε φορά. Αλλά ποιος ξέρει; Ίσως είναι καλύτερα έτσι.

Από την άλλη, τελικά μόνο αν μείνω θα αποδείξω την αξία μου;
Δεν ξέρω πως δουλεύει. Δε μπορώ να ξέρω.

Έχω αποδείξει πολλές φορές πόσο λίγα "κότσια" έχω σαν άνθρωπος.
Αν φύγω θα αποδειχτεί η δειλία μου;
Δεν ξέρω πόσο και αν με απασχολεί αυτό.

Έπρεπε να είχα φύγει από τότε. Μπορεί τα πράγματα να ήταν καλύτερα. Για όλους.
Είχα επιλογή. Και διάλεξα να μείνω.
Μα τις επιλογές μας τις πληρώνουμε. Όπως και τώρα.

Φεύγω και αρχίζω κάτι καινούριο.
Ξεκινώ από το μηδέν.
Παρουσιάζω μια εικόνα άλλη, όπως την θέλω εγώ.
Και γίνεται δεκτή και πάμε παρακάτω...

Μένω, και τα πράγματα μένουν ίδια.
Μένω και σας μισώ κάθε μέρα και πιο πολύ. Κι εσάς και τους άλλους που δε φταίνε.
Μένω και αντιμετωπίζω καθημερινά το λόγο που με έκανε να χάσω εντελώς την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους.
Μένω, και τίποτα δεν αλλάζει, αλλά τίποτα δε μένει το ίδιο...

Μένω, και μισώ τον εαυτό μου κάθε μέρα και περισσότερο...

Φεύγω, και την πληρώνουν οι "αθώοι"...

Η ζωή είναι σκατά.

*Φυγή: φυγή η [fijí] Ο29 (χωρίς πληθ.) : 1. βιαστική, εσπευσμένη απομάκρυνση κάποιου μπροστά σε μια απειλή, σε έναν κίνδυνο  2. η κρυφή, η μη επιτρεπόμενη εγκατάλειψη ενός τόπου, μιας χώρας 3. η προσπάθεια, η τάση αποφυγής καταστάσεων που κρίνονται ως ιδιαίτερα δυσάρεστες, δύσκολες, που δεν είναι δυνατό να υπερνικηθούν ή να αντιμετωπιστούν με επιτυχία


Κυριολεκτική φυγή, όχι φυγή (παύλα) ανατίναγμα του εγκεφάλου μου. Έτσι κι αλλιώς, δεν είχα ποτέ αυτό το σκοπό. 

Μισώ...

- Κάθε κουβέντα που ανοίγετε το στόμα σας και λέτε

-Κάθε εκατοστό του συλλόγου σας -και των δύο συλλόγων σας- που χαράμισα τόσο χρόνο και τόση ουσία από τη ζωή μου.

-Κάθε "καταπληκτική" σας ιδέα!

-Κάθε δευτερόλεπτο που σπατάλησα μαζί σας.

-Κάθε κουβέντα που είπα για χάρη σας.

-Κάθε παραμικρή προσπάθεια που έκανα για σας.

-ΚΑΘΕ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΠΟΥ ΑΝΟΙΞΑ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΑΣ ΕΙΠΑ.

-ΚΑΘΕ ΧΙΛΙΟΣΤΟ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΔΩΣΑ

-ΚΑΘΕ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΠΟΥ ΕΝΙΩΣΑ ΚΟΝΤΑ ΣΑΣ.

-Την ευκολία με την οποία περιπλέκετε τα πράγματα.

Μα πιο πολύ, μισώ τον εαυτό μου που σας έδωσε δικαιώματα και που άνοιξε το στόμα του.

Κι ΕΣΕΙΣ το καταφέρατε αυτό.

Και μάλιστα πάρα πολύ εύκολα.

Ευχαριστώ.


Έχασες την εμπιστοσύνη μου.
Έχασα όμως κι εγώ την ασφάλεια μου.
Happy now?

-

ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΥΠΟΘΕΣΗ.



Αυτό μόνο.

Α! Και κάτι άλλο:



STAY AWAY FROM MY LIFE. 

I won't tell you how to live your life so please stay far away from mine..

[Hide my head I want to drown my sorrow
No tomorrow, no tomorrow]

[And I find it kind of funny
I find it kind of sad
The dreams in which I'm dying
Are the best I've ever had
I find it hard to tell you
'Cos I find it hard to take
When people run in circles
It's a very, very
Mad World ]

[Went to school and I was very nervous
No one knew me, no one knew me
Hello teacher tell me what's my lesson
Look right through me, look right through me]











 Που ήσασταν όταν σας χρειαζόμουν;
Όταν δεν υπήρχε τίποτα άλλο παρά κενό και φως δεν υπήρχε πουθενά.
Τότε που είχα γίνει σκιά του εαυτού μου και σκιά της σκιάς μου.
Όταν έπεφτα στην άβυσσο και δεν ήταν κανείς να με συγκρατήσει.

Τότε, που ήσασταν;
Που ήταν η ανησυχία σας;

 ΤΩΡΑ, δε θέλω κανέναν! Παρατήστε με!
Και συνεχίστε να κάνετε αυτό που κάνατε πριν.


 Άστε με να φύγω.