It started out with a kiss, how did it end up like this?

Το χώσιμο που άξιζες, δεν το έφαγες από κοντά και ούτε θα το φας ποτέ. Μεγάλα παιδιά είμαστε, δε χρειάζεται να ξεκατινιαζόμαστε (φυσικά, κάποιος έχει διαφορετική άποψη, και το απέδειξε).  [But it’s just the price I pay]

Όπως και να ‘χει, μετά από όλο αυτό ξέρεις τι λέω; [I'm Coming out of my cage and I’ve been doing just fine!]

 Δεν υπάρχουν δυο μέτρα και δυο σταθμά. Όλοι κάποια στιγμή πληρώνουν με το ίδιο νόμισμα.  Και αναφέρομαι σε καταστάσεις δικιάς σου γαιδουριάς, εις βάρος άλλων. Και είναι αρκετοί μου φαίνεται.[Destiny is calling me]

Αυτό πόυ με ξαφνιάζει μαζί σου, είναι η ευκολία σου να πετάς. Σου το ξανάπα.

Η ευκολία σου να πετάς και να αλλάζεις πράγματα ανάλογα με το τι σε βολεύει. [And my stomach is sick]

Δε σε αδικώ, ούτε κι εγώ θα ήθελα να φύγω με πληγωμένο εγωισμό αν ήμον στη θέση σου. Πιστεύω όμως, ότι υπήρχαν πιο εντάξει τρόποι να το κάνεις. [I just can't look, it's killing me]

Επίσης. Δεν ανέχομαι σε καμια περίπτωση να μου λένε πράγματα για μένα που δεν ισχύουν και ούτε ανέχομαι να μου το παίζουν και υπεράνω, τη στιγμή που όλοι ξέρουν τι έγινε στο παρελθόν.  [Taking control]

Ξέρεις, είναι κάποια πράγματα που απλώς τα δέχεσαι και προχωράς.

Γιατί γίνονται. Συμβαίνουν. [Open up my eager eyes]

Κάποιες φορές τα πράγματα χαλούν.

Όταν επιμένεις, το μόνο που καταφέρνεις είναι να τα κάνεις να χαλάσουν περισσότερο.

Ε, όταν βρωμίσουν κιόλας, λυπάμαι, αλλά εσύ έφταιγες που τα κράτησες στο ψυγείο σου και δεν τα πέταξες την ώρα που έπρεπε. 

Ευτυχώς για μένα τα ληγμένα μου τα πετώ στα σκουπίδια, και δε με απασχολεί και πολύ που θα πάνε. Κι εμείς όταν πεθάνουμε κάπου πάμε. Δουλειά μας όμως δεν είναι να ξέρουμε που θα πάμε, αλλά να νοιαζόμαστε για το τι θα κάνουμε όσο ζούμε. [‘Cause I’m Mr. Brightside!]
Αλλά για να μην παρεξηγηθούμε, μιλώ για καταστάσεις. Καταστάσεις που έλυσαν, που βρώμισαν που δεν τραβούν άλλο. Ούτε για ανθρώπους μιλώ, αλλά ούτε για αναμνήσεις ή πράγματα που έγιναν ή ειπώθηκαν. Αυτά, δεν πετιούνται. Είναι βαθιά ριζωμένα και δε φεύγουν. 

Αυτή η ανάρτηση ανεβαίνει λίγο καθυστερημένα.. Στην πραγματικότητα, δε θα ανέβαινε ποτέ, αλλά άκουγα σήμερα το Mr. Brightside των Killers και συμπλήρωσα τους στίχους. Μου φάνηκε κρίμα να μην το μοιραστώ. 

Δεν το κάνω συχνά, μα απόψε ανοίγω ανάρτηση χωρίς να έχω κάτι συγκεκριμένο μέσα στο μυαλό μου. Σε τρεις μέρες φεύγω. Ακόμα δεν έχω πακετάρει τίποτα και δεν έχω βρει ούτε τα μισά από όσα θέλω να πάρω μαζί μου. Και είναι τόσα πολλά... Κυρίως αυτά που δε μπορώ... 

Είναι που.. Κάθε τι, μικρό ή μεγάλο.. Σημαίνει κάτι. Θυμίζει κάτι. Έχει μια ιστορία... Είναι που, όσο ήμουν εδώ, δεν το σκεφτόμουν γιατί την ιστορία μου τη θύμιζαν τα πρόσωπα κι όχι τα πράγματα... 

Είναι που κάθε "Αντίο" που λέω με παίρνει μερικά βήματα πίσω. Είναι που "το πιο δύσκολο μέρος ενός τέλους, είναι να αρχίζεις ξανά". (The hardest part of end is starting again- Waiting for the end, Linkin Park). 

Και κωλώνω. Διστάζω. Το ξανασκέφτομαι.

Και μετά συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχει κάτι να ξανασκεφτώ. Φεύγω, αυτό ήταν.

Και δεν αφήνω πίσω μου συντρίμμια. 

Αλλά δεν έχει σημασία. 

Ξέρω, ότι θα προσαρμοστώ. Και ξέρω κιόλας ότι θα μ'αρέσει. Θα περάσω καλά. 

Στο κάτω κάτω, όλοι περνούν κάποια στιγμή από αυτή τη διαδικασία. 

Το θέμα είναι, ότι νιώθω τόσο μικρή για να την περάσω τώρα... 

Μα φεύγω. Και είναι τόσο τρομακτικό, όσο είναι και συναρπαστικό.

Φεύγω. 

Θα είναι καλά, στο υπόσχομαι. 

Υ.Γ Θεσσαλονίκη, ετοιμάσου. Έρχεται ο ΜΧ!!! 

12.

Και φοβάμαι.

Φοβάμαι πολύ, γαμώτο....

Η μάχη (στο φαράγγι του Χελμ; NOT.)

Και ξαφνικά, συνειδητοποιείς ότι όλα όσα ήξερες είναι λάθος.
Όλα όσα είχες ως "δεδομένα" δεν ήταν παρά σπιτάκια χτισμένα στην άμμο χωρίς θεμέλια.
Και βγαίνουν στην επιφάνεια θεωρίες συνωμοσίας κι αρχίζουν πόλεμοι.

"Για ένα αδειανό πουκάμισο..."

Και δεν έχεις τι άλλο να κάνεις, μόνο παρακολουθείς τις εξελίξεις.
Ανήμπορος να αντιδράσεις σε αυτό το θέατρο του παραλόγου που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια σου. Και δες, σε βρίσκει κι εσένα μέσα... Πρωταγωνιστή...

Κι έρχεται μια στιγμή που λες "δεν πάει στο διάολο", και ρίχνεσαι κι εσύ στη μάχη.
Και υπερασπίζεσαι το δίκιο, ή τέλοσπάντων, αυτό που νομίζεις ότι είναι δίκιο.
Και δέχεσαι πυρά από εχθρούς, που άμα γυρίσουν και σε κοιτάξουν στα μάτια βλέπεις πως δεν είναι άγνωστοι.

Φίλους. Έτσι συνήθιζες να τους λες.

Κι όμως να. Η μάχη αρχίζει, τα στρατόπεδα έχουν παραταχθεί.
Κι εσύ καλείσαι να διαλέξεις. Και στέκεσαι στη μέση και κοιτάς αμήχανα το κενό.

Ξέρεις, ότι μόλις δοθεί το σύνθημα τα πυρά που θα δεχτείς, δε θα 'ναι μόνο από ένα στρατόπεδο.
Στέκεσαι στη μέση, δεν έχεις άλλη επιλογή.

Αλλά δε θα τους κάνεις τη χάρη.
Δε θα διαλέξεις στρατόπεδο.

Θα πληρώσεις το τίμημα του να έχεις... Άποψη;

Μα τι στο καλό;

Stand  up for what (you think) is right, even if you're standing alone.

Έτσι το βλέπω εγώ.