Creativity Crisis

Κρίσεις δημιουργικότητας, that is. 

Και όχι πολύ δημιουργικές επίσης. 

Feeling inspired, αλλά με εξαιρετικά μικρό outcome. 

Μπορεί να ονομάζεται αλλιώς "procrastination". 

Είναι γεγονός, procrastination makes us creative. 

But not in that way, I guess. 

Κάποιος είπε μια φορά, "I am not the writer, I am the vessel."

Δε θυμάμαι ποιος ήταν. Συγγραφέας, σίγουρα. Και διάσημος, επίσης. Θα το ψάξω. Σε λίγο.

If that's true, I find myself a pretty empty one. 

Torturing creativity crisis. 

Σκέφτομαι να αφήσω την κλινική ψυχολογία για άλλους.

Maybe I should go for forensics. 

Φυσικά, μπορεί απλώς να βλέπω πολύ Sherlock.  (Που όντως συμβαίνει.) 

(...Oh Sherlock...)

Σκεφτόμουν σήμερα ότι I really do love psychology.

Και θα την αγαπούσα ακόμα περισσότερο, αν κατάφερνα να πείσω τον εαυτό μου ότι είναι πραγματικά δημιουργικό επάγγελμα. Που είναι. Undoubtably. 

Molding souls, that is. 

But that might also be "manipulation" as well.

Δεν ξέρω. 

Πρέπει να βρω κάτι να ασχολούμαι.

Even if that has to be the exam period. 

MX 

Melancholy Play Vol.1

Είναι οι μέρες που είναι έτσι.

Και είμαι λυπημένη. Κι απλώς θέλω να κλαίω. Μέχρι να μου περάσει.
Αλλά δεν ξέρω πότε θα μου περάσει. Κι ίσως να σκέφτομαι ότι δε θα μου περάσει και ποτέ. Κι όταν μου περνά σκέφτομαι πόσο naive είναι τέτοιες σκέψεις.

Αλλά δεν έχει σημασία. Γιατί είμαι λυπημένη.
Και δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι να κάνω για να μην είμαι.
Κι όταν είμαι λυπημένη την σκέφτομαι. Κι ύστερα λυπάμαι πιο πολύ.

Αλλά δεν έχει σημασία. Γιατί το ότι είμαι λυπημένη δε σημαίνει κάτι για τη ζωή μου.
Επειδή τα πράματα που έκανα θα συνεχίσω να τα κάνω. Και θα κάνω κι άλλα.
Και θα περνώ καλά. Και θα γυρίζω τον κόσμο, και θα είμαι εκεί για τους φίλους μου και θα διασκεδάζω και θα ρισκάρω διάφορα πράματα, και θα ζω τέλοσπάντων με έναν τρόπο που θα μου επιτρέπει στο τέλος της ημέρας να νιώθω εντάξει με το πως σπαταλώ το χρόνο μου.

Και θα είμαι χαρούμενη μερικές φορές.
Και θα ξεχνώ ότι είμαι λυπημένη άλλες.

Και θα ξυπνώ το πρωί, σαν σήμερα λόγου χάρη, και θα μαζεύω τα κομμάτια μου και θα πηγαίνω στη σχολή και θα παρακολουθώ μαθήματα που δε θα θυμάμαι στο επόμενο μισάωρο, και θα περνούν βασανιστικά οι ώρες και θα παρακαλώ να φεύγα την προηγούμενη ώρα κι όμως θα μένω - θα μένω επειδή δεν έχω περιθώριο για άλλες απουσίες και θα μένω και για εξάσκηση του self control μου.

Κι ύστερα θα μπαίνω στο λεωφορείο και θα έρχεται ένα τραγούδι στο mp3 μου και θα μου φτιάχνει ξαφνικά τη μέρα, και θα κατεβαίνω πριν από τη στάση μου γιατι θα μου έρχεται μια έντονη διάθεση να περπατήσω, και θα περνώ μέσα από αγορές με λαχανικά και φρούτα και τσάγια και μπαχαρικά και μυρωδιές, και θα περπατώ σε στενάκια που δεν ξαναπερπάτησα (πάντα υπάρχουν μερικά) και θα τραγουδώ κι ο κόσμος θα με κοιτά, κι ύστερα θα μπαίνω στο σούπερμάρκετ και θα αγοράζω κολοκύθια και λεμόνια και ντομάτες κι όλα τα χρωματιστά, και στο δρόμο θα χαζεύω βιτρίνες βιβλιοπωλείων και θα σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να διαβάσω όλα τα βιβλία του κόσμου, κι ύστερα θα φτάνω σπίτι και θα καλημερίσω την κυρία που βγαίνει από το ασανσέρ και ξέρω ότι δε με χωνεύει γιατί μοιάζω αγοράκι και γιατί βρίσκει κολλημένο κάθε πρωί στην είσοδο της πολυκατοικίας ένα αυτοκόλλητο που γράφει "η ομοφοβία βλάπτει σοβαρά εσάς και τους γύρω σας" και πάντα το βγάζει, αλλά πάντα το βρίσκει ξανακολλημένο, και θα με χαιρετίσει κι αυτή. Κι ίσως βρω και κανένα γράμμα να με περιμένει κάτω από την πόρτα μου.

Κι ύστερα θα μαγειρέψω και θα κάνω ότι με ενδιαφέρει να καθαρίσω και να διαβάσω και να βγω για καφέ και να κάνω αστεία και να γελώ και να παραπονιέμαι για όλα όσα παραπονιούνται οι άνθρωποι της ηλικίας μου.

Και θα είμαι λυπημένη.
Και θα είμαι χαρούμενη την ίδια ώρα.

Και θα προσπαθώ να το εξηγήσω.
Στα χαρτιά, στους φίλους μου, μα πιο πολύ σε μένα.

Γιατί δεν είναι όλα σκατά κι όμως είναι.
Και δεν είναι μόνο άσχημα κι όμως είναι.

Και είμαι εντάξει, κι όμως δεν είμαι.
Και δεν είμαι εντάξει, κι όμως είμαι.

Και δεν υπάρχει τρόπος να το λύσω ή να φύγει.
Μόνο θα είμαι λυπημένη πολλές φορές.
Γιατί τα πράγματα που με κάνουν λυπημένη δε φεύγουν ή αλλάζουν.

Κι όταν θα φεύγουν οι φίλοι μου από σπίτι και θα κλείνει η πόρτα πίσω τους θα βάζω τα κλάματα.
Κι ύστερα θα μου περνά.


Και ξανά, πάλι.

-

Ένα μακρόσυρτο αργό μουρμουρητό στο αυτί μου.
Το σώμα μου βαρύ.
Τα μάτια μου πρησμένα.

Κι ύστερα οι κινήσεις πονούν και τα όνειρα μπλέκονται με την πραγματικότητα.
Δε διάλεξα εγώ να είμαι έτσι. Νιώθω να σηκώνομαι μα πέφτω πάλι.
Κι έξω κάνει κρύο, και το ψυγείο θέλει καθάρισμα.
Κι είναι και τα πιάτα, που θέλουν να τα πλύνω.

Στο σαλόνι μαζεμένο το χάος της νύχτας που πέρασε.
Θα το άφηνα έτσι. Να μου θυμίζει που αφήνω τα κομμάτια μου.
Κάποια στο σαλόνι, κάποια έξω στο δρόμο, στο σούπερμάρκετ.

Σηκώνομαι και φτιάχνω τσάι.
Πάλι δεν πήγα μάθημα.
Αναρωτιέμαι τι να έχασα αυτή τη φορά.

Δε βαριέσαι, θα καθαρίσω σήμερα...

Είσαι όμορφη

πολύ. 

...Μα είσαι άδεια. 

Papercut.

Χαρτί. Θέατρο. Αμηχανία.
Αυθυποβολή - Υπεκφυγή - Διαύγεια.

Φως. Πιο πολύ φως.
Λιγότερο.
Ανάγκη. Ψέμα. Ελλειπές.

Ευχή. Προσευχή. Αποτροπή.
Αχαριστεία. Αμηχανία. Αδιαφορία.
Προετοιμασία.
-Ματαιότητα.




Θα ήθελα.
Εσύ όχι.
Αν όμως... Πάλι όχι.

Γιατί;
Γιατί όχι;

Ευθύνη. Απαλλαγή. Συνείδηση.
Μέλλον. Δουλειά. Σχέση. Λεφτά.
Κόσμος.

Προτεραιότητα.
Ανάγκη. Διαφορά. Επιθυμία.

Πένθος. Ανάρρωση.
Διαύγεια.

Αυθυποβολή.

Υπεκφυγή.




Ματαιότητα. 

Χέρια που ιδρώνουν, ματιά κολλημένη στο πεζοδρόμιο.

Δυο βιβλία κι ένα χαρτάκι με μια λίστα για ψώνια.

Αμήχανα χαμόγελα και κουμπωμένες λέξεις.

Το «καλημέρα» σκαλώνει στο πίσω μέρος του λάρυγγα.

Το «χαίρεται» αντηχεί άσκοπο στο λαβύρινθο του μυαλού.

Ακουστικά στ’ αυτιά και απουσία.

Καμάρα, 20:59

Μια μεγάλη απόφαση.
Μια κακή ιδέα.
Ένας μικρός θάνατος.
Μια επιθυμία.
Κόκκινα δάχτυλα.
Ένας άλλος κόσμος.

Οκτώβριος

Στο ταβάνι σχήματα τριαντάφυλλα
και σχήματα αράχνη
τα φώτα κίτρινα θαμπά σκοτεινά
μεγάλα ψάρια στους πράσινους βαθιούς τοίχους
καρφωμένα
αίμα
τρύπιες κουβέρτες και σπασμένα τζάμια
η βροχή
και ξάφνου μέσα στα χέρια μου τα μαλλιά της
το σώμα της και τ’ ανοιχτό στόμα της
μακριά βαθιά πάνω στο βουνό

Το μυαλό μου κουρασμένο
κι ο αγέρας διάφανος σαν κρύσταλλο
ρολόγια πέφτουν ολοένα και
σπάζουν πάνω στο πλακόστρωτο
σήμερα ο αγέρας δυνάμωσε ακόμη
απ’ το παράθυρο βγήκε ένα χέρι
μέσ’ στον καθρέφτη φάνηκε έν’ άλλο χέρι
έδερναν τα μεσάνυχτα
μακριά ακουγόταν ένα βογγητό

Όλα όσα βλέπω
τα παράξενα όνειρα μου θυμίζουν εσένα
η νύχτα θυμίζει εσένα
ένα μικρό παιδί που κλαίει μου θυμίζει εσένα
κι ο τάφος μου θυμίζει εσένα
όλες οι φωτογραφίες, όλα τα χρώματα
όλα μου θυμίζουν εσένα
και όλα τα αγαπώ για σένα

Μίλτος Σαχτούρης

Περπατάς σ'ένα βαθύ διάδρομο.
Παράθυρα-πόρτες, δεν υπάρχουν. Το φως έρχεται από κάπου ψηλά.
Προχωράς.
Στους τοίχους χρωματισμένες ζωγραφιές που έφτιαχνες μικρός.
Απροσδιόριστες γραμμές και σχήματα σε μια γλώσσα που δεν είσαι σίγουρος αν ξέρεις ή αν ήξερες ποτέ.
Κινούνται μαζί σου, το πάτωμα αλλάζει μορφές.

Τα πόδια σου αφήνουν ένα κολλώδες υγρό.
Το μέρος μυρίζει άσχημα.
Φοβάσαι. Περπατάς ακόμα.

Θα έρθει, και θα σε πάρει από το χέρι.
Την κρατάς, σφιχτά. Ακούει την ανάσα σου.
Γρήγορη, κοφτή.

Τα χέρια σου ιδρώνουν. Σφίγγεις το χέρι σου μέσα στο δικό της.
Ντρέπεσαι.
Αφήνεις τα χέρια σου να γλιστρήσουν κι η παλάμη σου ξεφεύγει από την ασπίδα της.

Είσαι  μόνος-γυμνός.
Η παρουσία της υπενθυμίζει τη μοναξιά σου.

Γυρίζει το πρόσωπο της προς το μέρος σου-θεε μου, είναι τόσο όμορφη.
Τα μάτια της δε σε κοιτάζουν.
"Η Κυρία σε περιμένει" λέει τελικά και φεύγει προς το φως.

Ανήκει στο φως, το φως της ανήκει.
Χάνεται.

Περπατάς σ'έναν βαθύ διάδρομο.
Δεν υπάρχουν φώτα.
Το πόδια σου αφήνουν ένα κολλώδες υγρό που φωσφορίζει στο σκοτάδι.
Τα χέρια σου ιδρώνουν. Αναζητούν τα δικά της.

Η Κυρία. Σε περιμένει. 

Απόρριψη

Τελευταία οι λέξεις μου με πρόδωσαν.

Μου γύρισαν την πλάτη και με κορόιδεψαν.
Αρνήθηκαν να γράψουν για σένα, αντιστάθηκαν στο να γεννηθούν από εσένα.
Ξέρουν, ότι δε μου κάνεις καλό. Το ξέρω κι εγώ άλλωστε.
Και δε μου κάνεις καλό με ένα σωρό τρόπους.

Δε μου αρέσει να "σου γράφω πάλι από ανάγκη, η ώρα πέντε το πρωί".
Γιατί δεν έχει νόημα. Γιατί δεν ακούς.
Κι αν άκουγες το ίδιο θα 'ταν πάλι.

Από τότε που σ'αγαπώ, δε γράφω.

Από τη μια, ίσως και να μην έπρεπε να γράφω από την αρχή.

Μα και πάλι, ίσως να μην έπρεπε να σε αγαπούσα.

Μπορεί και τα δυο μαζί.

Πώς μπήκες μέσα μου;
Βγες. Σε παρακαλώ.

Βγες ή δώσε μου νόημα.
Δώσε νόημα στις λέξεις μου. Δως τους πνοή.


Τουλάχιστο, κάν'τες να μη σε μισούν τόσο.