Μεγαλώνουμε. Στην αρχή, πονάει..

Θέλω να πιστεύω, ότι οι άνθρωποι που βρίσκονται ξαφνικά μια μέρα στο δρόμο μας, μας παίρνουν από το χέρι και μας δείχνουν το φως, δεν έχουν έρθει μόνο γι αυτό το σκοπό.

Θέλω να πιστεύω πως δε θα φύγουν μόλις η αποστολή τους τελειώσει και μας «παραδώσουν». Θέλω να πιστεύω πως δεν μας έχουν «παραδώσει» ήδη.

Δεν πιστεύω σε σωτήρες, δεν υπάρχουν.

Πιστεύω όμως σε ανθρώπους, που ξαφνικά τους βρίσκεις μια μέρα και με κάποιο μαγικό τρόπο η ζωή σου αρχίζει να μπαίνει σε μια τάξη. Μπορεί να μην έχουν σχέση μ’αυτό. Μπορεί και να έχουν άμεση σχέση.

Μπορεί να είναι αυτοί που θα σου δείξουν το μονοπάτι για να βρεις το χαμένο σου πεντάγραμμο. Μπορεί απλώς να σου κάνουν συντροφιά. Να είναι εκεί για να σε ακούνε ή να χεις μια αγκαλιά να κρυφτείς όταν τη χρειάζεσαι.

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι αμφίδρομες.

Αυτές δεν ξέρω κατά πόσο μπορούν να γίνουν.

Το συναισθηματικό δέσιμο αυτού που κινδυνεύει με το «σωτήρα», είναι κατά πολύ μεγαλύτερο από εκείνο του «σωτήρα» προς αυτόν που κινδύνευε.  Γιατί εκείνος, τη δουλειά του έκανε. Εκτός φυσικά, αν ο «σωτήρας» είχε διακινδυνεύσει κάτι για να σώσει τον άλλο από τον κίνδυνο. Αν το έχει κάνει, τότε ένα κομμάτι του βρίσκεται σε εκείνον.

Μοιάζει με ένα βιβλίο που διάβασα , «ο πνιγμός». Είναι ένας τύπος και πάει και πνίγεται στα εστιατόρια κι εκείνος που τον σώζει κάθε φορά νιώθει υπεύθυνος για εκείνον. Αργότερα του στέλλει κάρτες και χρήματα και διάφορα άλλα, κι όλα αυτά γιατί τον έσωσε από τον πνιγμό που ο ίδιος πήγε να προκαλέσει στον εαυτό του. Αυτό φυσικά, μπορεί να μου αποδείξει ότι υπάρχει συναισθηματικό δέσιμο και από τη μεριά του «σωτήρα», αλλά φυσικά δεν ξέρω κατά πόσο συμφωνώ.

Και τώρα είναι η ώρα που ρίχνουμε την αγάπη μέσα στην υπόθεση.

Και την τοποθετούμε, όχι σε αυτόν που κινδύνευε, γιατί αυτός την έχει και μάλιστα με το παραπάνω.. Τη δίνουμε στον «σωτήρα».

Κι αυτός, τι την κάνει; Την έχει, μα και βέβαια την έχει.

Τι γίνεται όμως όταν κουραστεί;  Όμως από την άλλη… Κουράζεσαι άραγε όταν αγαπάς;

Και μετά, τι γίνεται με όλα εκείνα που ειπώθηκαν, όλα εκείνα που έμειναν ανείπωτα. Τι γίνεται με αυτόν που έχει ξεπεράσει τον κίνδυνο και θέλει να αντιμετωπίσει το «σωτήρα» του επιτέλους σαν ίσο;

Νιώθω ότι ήρθε η ώρα να τυλιχτώ σε ένα κουτί με όμορφο περιτύλιγμα και να με "παραδώσουν" παρακάτω. Και φοβάμαι.

Φοβάμαι «όλα αυτά που έμειναν ανείπωτα».  Κι όλα εκείνα που ειπώθηκαν, αλλά έμειναν μόνο λέξεις...

Φυσικά, μπορεί τελικά να είναι κι αυτό μέρος της διαδικασίας "μεγαλώνουμε". 

Κι αυτό, στην αρχή πονάει...