Έλα, να δούμε ένα ηλιοβασίλεμα...

Γιατί και οι περαστικοί άνθρωποι είναι. Και περπατούν όλοι το ίδιο αργά λες κι είναι κάτι που τους κρατά στη γη  και δεν τους αφήνει να πετάξουν.

Λες και υπάρχει ένα αόρατο δίκτυο που ενώνει τις σκέψεις τους με τις δικές σου και δημιουργεί την ομίχλη στα πρόσωπά τους. Αυτή η αιώνια ομίχλη που δε σε αφήνει να δεις πέρα από τα σκληρά χαρακτηριστικά του προσώπου τους. Τα σφιγμένα χείλη, τη συγκρατημένη χαρά.. Μήπως προφτάσει η ευτυχία να τους πλησιάσει...

Και μετά, είναι τόσο όμορφα τα ηλιοβασιλέματα. Και όλοι το ξέρουν. Και κοντοστέκονται και βλέπουν τη φλεγόμενη σφαίρα να πνίγεται στα κύματα. Κι είναι όλες οι σκέψεις, όλα τα ανείπωτα συναισθήματα, όλοι οι κρυφοί πόθοι φυλακισμένοι σε μια τεράστια πορτοκαλί μπάλα που κατεβαίνει σιγά σιγά και κρύβεται πίσω από τον ορίζοντα.

Για να μη δούμε. Για να μη μας δείξει.

Για να μη φανεί...

Μα πριν από αυτό κρυφοκοιτάζει μια τελευταία φορά πίσω από τα σύννεφα και ψάχνει κάποιον. Να του κλείσει το μάτι. Να του δείξει πως κατάλαβε. Και πως το βάρος του μυστικού του δεν το κρατά μονάχος. Κι ύστερα χάνεται, πέφτει μαζί με το δάκρυ του πίσω από τη γραμμή που χωρίζει το νοητό από το φανταστικό... 

Μα είναι κι άλλοι. Που ξέρουν. 

Που νιώθουν.

Που πονούν. 

Που τα βράδια πορτοκαλίζουν. Κρύβονται, και περιμένουν. 

Μέχρι το επόμενο πρωί. 

Μέχρι να έρθει η "νέα μέρα"...