Αντίο, για λίγο...

Έχω σιχαθεί τα πάντα.

Κουράστηκα.

Εγκαταλείπω τον Blogger.

Για λίγο μόνο.


Μέχρις ότου καταφέρω να "τακτοποιήσω" επιτέλους το μέσα μου...

Εις το επανιδείν...

Είναι όπως όταν κόβουν το ρεύμα...

Τη στιγμή που πρέπει να αποθηκεύσεις κάτι σημαντικό. Κάτι που δεν πρέπει να χάσεις. Κάτι που δε θέλεις να χάσεις. Κι ανοίγεις την πόρτα, βγάζεις το κεφάλι σου έξω και φωνάζεις "Δεν έχουμε ρεύμα" λες και υπάρχει περίπτωση να διορθωθεί το πρόβλημα ως δια μαγείας απλώς επειδή το εντόπισες και το ανέφερες.
Κι ύστερα, κατεβαίνεις και κοιτάζεις την ασφάλεια αλλά δεν είναι πεσμένη.

Το πρόβλημα είναι απέξω.

Τα ηλεκτρικά του σπιτιού σου είναι εντάξει.

Κάποιος άλλος προκάλεσε τη διακοπή ρεύματος.

Ίσως επειδή γίνονται έργα... Κι όταν γίνονται έργα στο δρόμο όλη η γειτονιά πρέπει να μένει χωρίς ρεύμα.

Και μετά ξανάρχεται το ρεύμα.

Αλλά εσύ χρησιμοποιείς μια προηγούμενη έκδοση της Word που δεν αποθηκεύει αυτόματα.

Αυτό που ήθελες να μη χάσεις, έφυγε για πάντα.

Φυσικά, μπορείς να το ξαναγράψεις.
Αλλά δε θα ναι σε καμιά περίπτωση το ίδιο... 

"Και η μνήμη εκεί. Να επιστρέφει στο επίμονο βλέμμα αναζητώντας μια απάντηση."

Παραφράζοντας Κώστα Μόντη.

Όχι εγώ, αλλά έτσι κι αλλιώς, δεν είναι αυτό που έχει σημασία.

"Μπορεί και να 'θελα, προτού να φύγω.. Να δω στα μάτια σου, για λίγο.."

Μεγαλώνουμε. Στην αρχή, πονάει..

Θέλω να πιστεύω, ότι οι άνθρωποι που βρίσκονται ξαφνικά μια μέρα στο δρόμο μας, μας παίρνουν από το χέρι και μας δείχνουν το φως, δεν έχουν έρθει μόνο γι αυτό το σκοπό.

Θέλω να πιστεύω πως δε θα φύγουν μόλις η αποστολή τους τελειώσει και μας «παραδώσουν». Θέλω να πιστεύω πως δεν μας έχουν «παραδώσει» ήδη.

Δεν πιστεύω σε σωτήρες, δεν υπάρχουν.

Πιστεύω όμως σε ανθρώπους, που ξαφνικά τους βρίσκεις μια μέρα και με κάποιο μαγικό τρόπο η ζωή σου αρχίζει να μπαίνει σε μια τάξη. Μπορεί να μην έχουν σχέση μ’αυτό. Μπορεί και να έχουν άμεση σχέση.

Μπορεί να είναι αυτοί που θα σου δείξουν το μονοπάτι για να βρεις το χαμένο σου πεντάγραμμο. Μπορεί απλώς να σου κάνουν συντροφιά. Να είναι εκεί για να σε ακούνε ή να χεις μια αγκαλιά να κρυφτείς όταν τη χρειάζεσαι.

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι αμφίδρομες.

Αυτές δεν ξέρω κατά πόσο μπορούν να γίνουν.

Το συναισθηματικό δέσιμο αυτού που κινδυνεύει με το «σωτήρα», είναι κατά πολύ μεγαλύτερο από εκείνο του «σωτήρα» προς αυτόν που κινδύνευε.  Γιατί εκείνος, τη δουλειά του έκανε. Εκτός φυσικά, αν ο «σωτήρας» είχε διακινδυνεύσει κάτι για να σώσει τον άλλο από τον κίνδυνο. Αν το έχει κάνει, τότε ένα κομμάτι του βρίσκεται σε εκείνον.

Μοιάζει με ένα βιβλίο που διάβασα , «ο πνιγμός». Είναι ένας τύπος και πάει και πνίγεται στα εστιατόρια κι εκείνος που τον σώζει κάθε φορά νιώθει υπεύθυνος για εκείνον. Αργότερα του στέλλει κάρτες και χρήματα και διάφορα άλλα, κι όλα αυτά γιατί τον έσωσε από τον πνιγμό που ο ίδιος πήγε να προκαλέσει στον εαυτό του. Αυτό φυσικά, μπορεί να μου αποδείξει ότι υπάρχει συναισθηματικό δέσιμο και από τη μεριά του «σωτήρα», αλλά φυσικά δεν ξέρω κατά πόσο συμφωνώ.

Και τώρα είναι η ώρα που ρίχνουμε την αγάπη μέσα στην υπόθεση.

Και την τοποθετούμε, όχι σε αυτόν που κινδύνευε, γιατί αυτός την έχει και μάλιστα με το παραπάνω.. Τη δίνουμε στον «σωτήρα».

Κι αυτός, τι την κάνει; Την έχει, μα και βέβαια την έχει.

Τι γίνεται όμως όταν κουραστεί;  Όμως από την άλλη… Κουράζεσαι άραγε όταν αγαπάς;

Και μετά, τι γίνεται με όλα εκείνα που ειπώθηκαν, όλα εκείνα που έμειναν ανείπωτα. Τι γίνεται με αυτόν που έχει ξεπεράσει τον κίνδυνο και θέλει να αντιμετωπίσει το «σωτήρα» του επιτέλους σαν ίσο;

Νιώθω ότι ήρθε η ώρα να τυλιχτώ σε ένα κουτί με όμορφο περιτύλιγμα και να με "παραδώσουν" παρακάτω. Και φοβάμαι.

Φοβάμαι «όλα αυτά που έμειναν ανείπωτα».  Κι όλα εκείνα που ειπώθηκαν, αλλά έμειναν μόνο λέξεις...

Φυσικά, μπορεί τελικά να είναι κι αυτό μέρος της διαδικασίας "μεγαλώνουμε". 

Κι αυτό, στην αρχή πονάει... 

Wish us luck.

Παγκύπριες τις έστι.

Ήγγικεν η ώρα.

Καλή επιτυχία σε όλους τους υποψήφιους!

ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑ :) 

Καμένες συνομιλίες λίγα 24ωρα πριν από τις Παγκύπριες...

Αυτά εκτυλίσσονται στο φατσοβιβλίο μερικές ημέρες πριν από την ημέρα της Κρίσεως...

Και γράφει ο καμένος ΜΧ στον "τοίχο" κάποιου άλλου εξίσου εξετασοκαμένου:
"Σπάροι και πέρκες... Και πιπερόριζα και παπάρια"

Και... Φύγαμε:

Εξετασοκαμένος:  koitakse... gia paparia de thimamai na leei. kala re, ekollises me ton eliti esi? egw pantws en prokeitai na thkiavasw allo simera, avrio pale:P


ΜΧ: e toutos mou erketai :P na sou pw gia tis fouxtes psili vroxi j ton seferi pou mas epire se psilo gazi? hahahaha (Βλέπε: Σαλαμίνα της Κύπρος)


Ε: oi please, KANEIIII. men m peeis gia kanenan, pragmatika en me koftei. en eshei pio anousies meres p tutes sovara


ΜΧ: Thkiavaze na litrwnesai, na ginesai ilios, mwahahahaha (Βλέπε: Αποχαιρετισμός + Καιόμενος)


Ε: prosexe men kruseis mono ilie :p (^^)


ΜΧ: en krouzw egw mana mou. :P eimai paxidermi!! hahahahahahahaha (Βλέπε: Ονήσιλος)


Ε:ten points.


ΜΧ: Douze points goes to...?


Και μετά, έρχεται η κάθαρση, ξέρετε, ο.. Μαντατοφόρος!!! :


-έσιει πέντε χρόνια έτσι τζιαιρό κάθεστε εξετάσεις νέα. Εν μια κόλλα έσιει ένα κείμενο, εν μια έκθεση τζιαι κάτι κείμενα εν το ίδιο τζιαι φέτος απλώς εππέσετε θύματα τις τρομοκρατίας που γίνεται στους τελειόφοιτους κανεί ρε χαλαρά ;p 


Σοφές κουβέντες φυσικά, αλλά έτσι κι αλλιώς δε βγαίνουμε από το mood της κατάστασης.






Παγκύπριες τις εστι.  




Και ναι, δεν υπάρχει πιο καμένη συνομιλία, έβερ.


Μην μας παρεξηγείτε, δεν έχουμε τίποτα με την ποίηση και τη λογοτεχνία. Είναι οι μέρες. Μετά θα μας περάσει.  :)

School's out for ever.

Η αλήθεια είναι, ότι το περίμενα. Δε μετρούσα τις μέρες, γιατί ήξερα πόσο γρήγορα θα περνούσαν. Δεν κοίταζα το ημερολόγιο γιατί ήξερα πόσο τραγικά κοντά ήμασταν, στο τέλος.

Και να το που ήρθε. Επίσημα κιόλας. (Δηλαδή σχεδόν. Φυσικά, το επίσημα εννοεί την πράξη που σηματοδοτεί το τέλος, κι όχι το τέλος όπως ορίζεται από το υπουργείο) 

Δεν ξέρω αν χαίρομαι, δεν έχω καταλάβει ακόμα.

Ξέρω όμως ότι πενθώ, απώλειες. Ξέρω ακόμα ότι φοβάμαι. Το άγνωστο, αυτό που θα ‘ρθει. Φυσικά, το αγαπώ κιόλας. «Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένος να παραξενεύομαι».

Ξέρω κι ότι θα μου λείψει. Θα μου λείψετε. Θα μου λείψουν.  

Μου λείπει ήδη.

Το σχολείο, δεν ήταν ποτέ το στοιχείο μου. Ποτέ δε μου άρεσε και ποτέ δεν του έτρεφα καμιά ιδιαίτερη συμπάθεια. Πνιγόμουν. Έπρεπε να περάσω την καγκελόπορτα για να μπορώ να ανασαίνω κανονικά.

Δεν ήμουν ούτε καλός, ούτε κακός μαθητής. Average. Κι αυτό γιατί δε με ενδιέφερε ποτέ να αποδείξω κάτι σε εκείνους. Αυτοί που άξιζαν να ξέρουν, το ήξεραν και χωρίς τον έλεγχο. Το ήξεραν και χωρίς τις απουσίες. Το ξέρουν και χωρίς τις Παγκύπριες.  (Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σκοπεύω να τους απογοητεύσω ή κάτι παρόμοιο. –όχι ηθελημένα, εννοείται-)

Δε λέω ότι πέρασα άσχημα. Καλά ήταν. Κάποιες χρονιές ήταν απίστευτα απαίσιες, κάποιες μου ήταν αδιάφορες. Και κάποιες, μπορώ και τις θυμάμαι ως «όμορφες».

Έλεγα τις προάλλες, ότι το εκπληκτικό με το σχολείο, είναι ότι ακόμα κι αν το μισείς, ακόμα κι αν δε θέλεις να το βλέπεις, είναι το μόνο σίγουρο πράγμα στη ζωή σου. Για  δώδεκα χρόνια αυτό που κάνεις είναι να ξυπνάς  το πρωί και να πηγαίνεις εκεί που σε στέλνει το σύστημα. Για δώδεκα χρόνια, ξυπνάς και πας σχολείο. Σε διαφορετική περίπτωση, δεν πας, αλλά αυτό μετρά στις απουσίες σου. Αρα θεωρητικά, εξακολουθείς να πηγαίνεις γιατί κάπου γράφει την ημερομηνία της απουσίας και το όνομά σου. Κάποιος ξέρει ότι υπάρχεις. Κάποιος πρόκειται να σε αναζητήσει. Σε κάποιο περιβάλλον, που έχεις συνηθήσει τόσο πολύ και σου φαίνεται πλέον.. Αυτονόητο.

Και μετά, τελειώνει. Κι εσύ ξυπνάς, αλλά δεν έχεις να πας σχολείο.

Για την ακρίβεια, δεν έχεις να πας πουθενά.

Δεν ξέρεις, αν ο επόμενος Σεπτέμβρης θα σε βρει σπίτι σου, ή 500km μακριά από αυτό.

Δεν ξέρεις αν πρόκειται να ξυπνάς για να πηγαίνεις στη σχολή, ή κάπου αλλού.

Αν θα είσαι στη Λευκωσία, στην Αθήνα, στο Παρίσι ή στην Οξφόρδη.

Αν θα ξυπνάς καταιδρωμένος ή αν θα ξεπαγιάζεις.

Αν θα πηγαίνεις (εκεί που θα πηγαίνεις) με τρένο, με ποδήλατο ή με τα πόδια.

Κι αυτό, είναι λίγο περίεργο.

Και το πιο περίεργο είναι, ότι ενώ για δώδεκα χρόνια αυτό που ήθελες ήταν να φύγεις, τώρα δεν είσαι σίγουρος.

Και σε πιάνει ένας φόβος ανεξήγητος και δε θέλεις να πας πουθενά. Και θέλεις να παγώσει η εικόνα και να μείνει έτσι.Και να ΄σαι εκεί, κατεψυγμένος για πάντα...

Σε αυτή την ανάρτηση, είχα σκοπό να μιλήσω για τους ανθρώπους. Το ήθελα, το θέλω πολύ. Νομίζω όμως ότι δεν είμαι έτοιμη ακόμα. Δε μπορώ. Γράφοντας γι αυτούς σαν κάτι που υπήρξε, χρησιμοποιώντας παρελθοντικούς χρόνους, με φοβίζει. Με κάνει να το νιώθω σαν κάτι που έχει τελειώσει, σαν κάτι που δεν έχει συνέχεια. Σαν κάτι που έφυγε. 

Η αποδέσμευση...

Η αποκοπή του ομφάλιου λώρου...

Οχι, δεν είμαι έτοιμη γι αυτό. Καθόλου.  Όχι ακόμα...

Το παρόν ποστ θα αυτοκαταστραφεί σε 10'

Επίσης, το παρόν ποστ αναφέρεται σε τέσσερις διαφορετικούς ανθρώπους.
Και οι τέσσερις, αν το διαβάσουν, θα καταλάβουν ποιο κομμάτι τους αναλογεί.
Φυσικά, από τους τέσσερις μόνο ο ένας θα το διαβάσει. Ίσως οι δυο.

Οπως και να χει.

1. Μόλις έφυγες, σου είχα πει "γύρνα γρήγορα". Δε θυμάμαι αν το εννοούσα και κυριολεκτικά εκτός από μεταφορικά, ίσως και να το έκανα. Τώρα το εννοώ μόνο μεταφορικά, μια και γύρισες. Δηλαδή, όχι ακριβώς. Όπως και να χει. Μου λείπεις.

2. Κι εγώ σ'αγαπώ, και δεν καταλαβαίνω γιατί το κάνουμε τόσο δύσκολο. "Κοίταξε να είσαι ευτυχισμένος" είπε το λουλούδι στον Μικρό Πρίγκιπα. Κοίταξε να είσαι ευτυχισμένη, λέω κι εγώ.
Κι εγώ εδώ γύρω θα είμαι. Όχι όπως ήμουν πάντα, φυσικά. Γιατί, δεν είναι ότι δε θέλω. Απλώς δε γίνεται. Μπορεί να μη μπορούμε πια έτσι. Θα είμαι όμως. Δεν έφυγα, δε φεύγω. Κι αυτό είναι που θέλω να καταλάβεις.

3. Είναι εντάξει να πονάς, είναι εντάξει να ανησυχείς. Είναι εντάξει να μην είσαι σίγουρος. Απλώς κοίταξε να μην τα παρατήσεις. Δεν σου αξίζει, αλήθεια σου λέω. Κι εγώ εδώ είμαι. Φτάνει να είσαι κι εσύ. Μπορεί να είμαι "αυτός που χάνεται" αλλά ξέρεις, αυτοί που χάνονται είναι μερικές φορές πιο παρόντες από αυτούς που μένουν. Μμ;

4. Δε χρειάζεται να αλλάζεις για να γίνονται καλύτερα τα πράγματα. Τα πράγματα αλλάζουν. Κυλούν, από μόνα τους. Κι εσύ αλλάζεις, κι εγώ το ίδιο. Δεν υπάρχει λόγος να ζορίζουμε τα πράγματα. Είσαι εδώ και είμαι κι εγώ κι αυτό έχει σημασία. Μεγαλύτερη από όση φαντάζεσαι. Στο έχω ξαναπεί.

Κανονικά η ανάρτηση θα αυτοκαταστραφεί σε δέκα δεύτερα.
Ας το αλλάξουμε λίγο. Η ανάρτηση αυτή θα αυτοκαταστραφεί σε δύο μέρες.

Μέχρι τότε, καλό βράδυ.

Χρόνια Πολλά!

Σε όλες τις μαμάδες του κόσμου! (Και πιο ειδικά, σε μερικές σπέσιαλ μαμάδες :Ρ)



"Αυτούς ν'ακούς, που έχουν μια κιθάρα και στον κόσμο μια μαμά,
και την αγαπούν.. Κι άμα δε μπορούν να της το πουν..
Της το γράφουν και της το τραγουδούν!" 

Somewhere over the rainbow...

Ο ουρανός θα με τρόμαζε λιγότερο,
Αν δε μου έμοιαζε τόσο πολύ...

Κι αν δεν έμοιαζε σε σένα περισσότερο.

-----

Προς ουρανό:
Αν σταματήσεις μια μέρα να αλλάζεις συνεχώς,
Υπόσχομαι να το κάνω κι εγώ. 

The royal wedding (ναι, πάει ακόμα...)

Έχω βαρεθεί να ασχολείται όλος ο κόσμος με τον περιβόητο γάμο του Γουίλιαμ και το πόσα δις ξοδεύτηκαν για να γίνει.

Έχω βαρεθεί να ακούω για τα παιδάκια που δεν έχουν να φάνε και το νυφικό της Κέιτ που θα μπορούσε να ταΐσει μια ολόκληρη πόλη.

Με έχει κουράσει όλος αυτός ο πανικός γύρω από το πόσα τελικά είχε κοστίσει η τούρτα του γάμου ή η διακόσμηση στην εκκλησία.

Ξέρετε κάτι;

Δε με ενδιαφέρει καθόλου. Πραγματικά.

Και δε με ενδιαφέρει, γιατί.. Δηλαδή τώρα μιλούμε σοβαρά;

Αν ήσουν εσύ ο Γουίλιαμ, τι θα έκανες; Φαντάζομαι μια απ’τα ίδια. Ίσως και κάτι περισσότερο.

Κουβεντούλες όλοι ξέρουμε να λέμε…

Αλλά αν κοιτάξουμε… Κατά αναλογία, τι κάνουμε εμείς και τι έκαναν αυτοί, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι στα ίδια σκατά κολυμπούμε.

Γιατί το λέω αυτό;

Επειδή φυσικά, ο κάθε άνθρωπος ξοδεύει για την πάρτη του πάντα ένα «φυσιολογικό» ποσό, σύμφωνα με αυτά που μπορεί να διαθέσει.

Ε, για τον Γουίλιαμ, φυσιολογικά είναι τα δις, τι να κάνουμε.

Πολλοί ήθελαν να τα έχουν. Και φυσικά, όχι για να τα δώσουν στα παιδάκια που πεινούν, έτσι;

Δεν δικαιολογώ όλη αυτή τη σπατάλη, σε καμία περίπτωση.

Ούτε τον πάω τον λεγάμενο.

Απλώς μου τη δίνει όλη αυτή η υποκρισία.

Ρε κουμπάρε, εσύ αν ήσουν, δε θα κανες έτσι;

Όχι; Ντάξει, πίστεψα.

Ε αφού θα το έκανες κι εσύ, σκάσε, και κάτσε να δεις με πόσους άχρηστους τρόπους μπορεί κάποιος να ξοδέψει τα λεφτά του (άμα τα έχει φυσικά).

Enjoy the royal wedding!

(Μια απορία, πώς στο δαίμονα μπορεί να κοστίσει ΤΟΣΟ πολύ μια ΤΟΥΡΤΑ; Δηλαδή έλεος, τι έβαλαν μέσα; Διαμάντια;;;;;)