Ένα ποτάμι είναι η ζωή και κυλάει. -Τι κλισέ!- Κι όμως, έτσι είναι.
Ένα ποτάμι είσαι κι εσύ και κυλάς. Και προχωράς. Και φεύγεις. Όλο φεύγεις. Κι αφήνεις πίσω σου βουνά, και κάμπους και χωριά... Και τρέχεις χωρίς να κοιτάς πίσω σου. Βιάζεσαι να φτάσεις τη θάλασσα. Λες και υπάρχει περίπτωση να φύγει εκείνη.
Εσύ φεύγεις, μόνο εσύ. Κι ας λες ότι φεύγουν οι άλλοι, εσύ είσαι αυτός που φεύγει. Κυλάς ορμητικά και παρασέρνεις ο,τι βρεθεί στο δρόμο σου.
Κι αυτοί που παρασέρνεις δε λένε τίποτα. Δεν παραπονιούνται. Ίσα-ίσα, μπορεί και να απολαμβάνουν λίγο το ταξίδι. Όμως κάποια στιγμή, όταν η φόρα σου είναι πολύ μεγάλη, πετάγονται έξω. Πιάνονται από κάποιο κλαδάκι ή κουτσουφλούν σε μια πετρούλα και μένουν εκεί, απ'έξω.
Αλλά εσύ είσαι πολύ βιαστικός για να περιμένεις. Δεν προφταίνεις να κοιτάξεις πίσω σου.
Είναι εγωιστικά τα ποτάμια. Δεν έχουν χρόνο να κοιτάξουν πίσω. Μόνο τρέχουν.
Τρέχουν και δεν ξέρω αν τελικά ξέρουν που πάνε.
Πίσω δεν γυρίζει μεν
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά, εκτός απ’ αυτά που παρασύρει, συναντά και εμπόδια
Που του αλλάζουν την κατεύθυνση
Γι αλλού πήγαινε
Κι αλλού βρίσκεται ....;)
ωραίο κείμενο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤρέχει η ζωή σε λάθος κατεύθυνση/ όταν την συλλογίζεται κανείς, δεν φταίει η ροή της ωστόσο, φταίει η σκέψη, ποιά πηγή, και ποιά θάλασσα...τι έχασα και τι κατεστρεψα; το χειρότερο, κάπως έτσι είναι, εγκαταλείπεις, αφήνεις...μια βουτιά στη λήθη...
όπως έλεγε ο Σεφέρης : Ποιος βουρκωμένος ποταμός μας πήρε;
Μείναμε στο βυθό.