"The end of the world" και όλα τα συναφή

Αυτές τις μέρες παρακολουθώ τις εξελίξεις που έχουν να κάνουν με την καταστροφή στην Ιαπωνία στον κόσμο του φέισμπουκ κι αναρωτιέμαι. Έχουν δημιουργηθεί δεκάδες σελίδες που αναφέρονται σε αυτό και όλες δείχνουν τη συμπαράσταση τους και την αμέριστη συμπάθεια στους πληγέντες. Οκέι, το καταλαβαίνω.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω όμως, είναι το τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι μια σελίδα στο φέισμπουκ μπορεί να δώσει έστω και κάτι σε αυτούς τους ανθρώπους.

Αναρωτιέμαι επίσης, πως μπορούμε να καθησυχάζουμε τις συνειδήσεις μας και να νιώθουμε οκέι με τον εαυτό μας, κάνοντας απλά ένα like στο φέισμπουκ, σε τέτοιου είδους σελίδες. Και δεν αναφέρομαι μόνο στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Είναι τρομακτικός ο αριθμός των σελίδων που αναφέρονται σε παρόμοιες καταστάσεις. Το ίδιο είχε συμβεί και τότε με το σεισμό στην Αϊτή, το ίδιο συμβαίνει και για τα παιδάκια που πεινούν, και για τα παιδάκια με καρκίνο και φαντάζομαι για τις επόμενες καταστροφές που έπονται. Γιατί θα ρθουν, είναι βέβαιο. (Σημείωση: Δεν κινδυνολογώ, απλώς είναι general truth ότι στον πλανήτη μας, συνέβαιναν και θα συμβαίνουν καταστροφές -μικρές ή μεγάλες- από την αρχή του, μέχρι το τέλος του)

Ύστερα, παρακολουθώ τα σχόλια κάτω από τις φωτογραφίες και προβληματίζομαι. Κάποιοι μιλούν για το τέλος του κόσμου, κάποιοι απλώς βάζουν λυπημένες φατσούλες (η αμέριστη συμπάθεια που λέγαμε πριν), κάποιοι λένε για εκδίκηση της φύσης και όλα τα συναφή.

Κι επαναλαμβάνω. Οκέι το καταλαβαίνω.

Όμως πάλι, δεν καταλαβαίνω. Τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι αφήνοντας ένα σχόλιο στη φωτογραφία που το σπίτι κάποιου τυλίγεται στις φλόγες, προσφέρουμε κάτι σε αυτόν που του άνηκε;  Ίσα ίσα, εμένα μου φαίνεται ψεύτικο και υποκριτικό. Ίσως και λίγο αδιάκριτο.

Αν ήταν το δικό μου σπίτι, να είστε σίγουροι ότι το τελευταίο πράγμα που θα με ένοιαζε ήταν το σχόλιο κάποιου από τη Γερμανία που βρήκε τυχαία τη φωτογραφία του στο φέισμπουκ.

Κι έπειτα, είναι κι αυτή η καραμέλα που πιπιλούμε όλοι με το τέλος του κόσμου. Αμάν πια. Ο κόσμος δε θα καταστραφεί. Εμείς μπορεί, ο κόσμος δεν πάει πουθενά.

Θα γίνουν αλλαγές, τεράστιες. Αυτό είναι σίγουρο. Αλλαγές που εμείς θα προκαλέσουμε με τη συμπεριφορά μας, αλλαγές που έχουμε ήδη προκαλέσει και μεγαλώνουν, αλλαγές που δεν έχουμε προκαλέσει εμείς, αλλά έτσι κι αλλιώς δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι αυτό.

Θα γίνουν. Αλλά σταματήστε επιτέλους να κινδυνολογείτε και με κάθε καταστροφή που γίνεται να ετοιμάζεστε για την καταστροφή του πλανήτη.

Αντί γι αυτό, καλύτερα να σκέφτεστε πώς μπορούμε να κάνουμε κάτι. Κι αν δε μπορούμε τα μεγάλα, και τα μικρά είναι σημαντικά.

Μπορούμε να μας νοιάζει. Όχι όμως με τον τρόπο που γίνεται στο φέισμπουκ.

Μπορούμε να διεκδικήσουμε από αυτούς που μπορούν να κάνουν κάτι.

Μπορούμε να γίνουμε πολλοί.

Μπορούμε να «κλάψουμε μια νύχτα από αγάπη για όλο τον κόσμο».

Μπορούμε όμως και να μη μας νοιάζει.

Μπορούμε απλώς να κοιτάζουμε.

Και να περιμένουμε από τους άλλους να τους νοιάξει.

Γιατί εκείνοι είναι πιο μεγάλοι και πιο δυνατοί από εμάς.

Γιατί εκείνοι μπορούν κι εμείς όχι.

Και τότε θα ‘μαστε ψεύτες και υποκριτές.

Γιατί όλοι ξέρουμε μέσα μας, ότι τα σπουδαία και τα μεγάλα, ξεκινούν πάντα από τους λίγους και από τους μικρούς.

Αυτούς που νοιάζονται.

Όχι με λόγια, αλλά με πράξεις.

Φυσικά, όταν καταφέρουμε να το κάνουμε αυτό, θα έχουμε προχωρήσει σε ένα άλλο επίπεδο.
Ίσως τότε να δικαιούμαστε να ονομαστούμε ξανά άνθρωποι.
Ίσως πάλι όχι.