Φωνάζει το μέσα μου.

Φωνάζει το μέσα μου και το μολύβι σκαλώνει στο χαρτί.

Δε μπορώ να γράψω.

Λυπάμαι μόνο για την κατάντια μας.

Για την ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ.

Για την ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ.

Σας συχαίνομαι ρε, ΟΛΟΥΣ.

Όσοι και να παραιτηθείτε τα παιδιά δεν τα φέρνετε πίσω. Την καταστροφή που προκαλέσατε από την ανευθυνότητα σας δεν την προλαβαίνετε.

Αρρώστησα.

Πονά, φωνάζει το μέσα μου.

Για τα παιδιά που χάθηκαν τόσο απλά και τόσο ΑΔΙΚΑ.

Για τα παιδιά τα δικά μας που μπήκαν αυτό το Σ/Κ σε αυτό το μπουρδέλο ηλιθιότητας και θα κάτσουν εκεί μέσα δυο χρόνια υπηρετώντας κάτι που ούτε για φτύσιμο δεν κάνει.

Γι αυτούς που ξέρουν μόνο να κατηγορούν και να επιρρίπτουν ευθύνες.

Για μας.

Που ξεχνούμε.

Που ΞΕΧΝΙΟΜΑΣΤΕ.

Και που μας νοιάζει μέχρι το σημείο που δεν έχουμε ρεύμα, νερό και ίντερνετ.

Κι όταν όλα αυτά ξανάρθουν, κανείς δε θα θυμάται.

Κανείς και κανέναν δε θα νοιάζει.

Κανείς δε θα καταλάβει τι πραγματικά είναι αυτό που πονά, πόσο ΑΔΙΚΟ είναι.

Πόσο πρέπει να τους συχαινόμαστε. ΟΛΟΥΣ.

Σιχάθηκα.

Αρρώστησα.

Λυπάμαι...