"Τι νέοι που φτάσαμε ως εδώ... Σχεδόν παιδιά!"

Λέτε για τους νέους ότι κοιμούνται.
Ότι τους νοιάζει μόνο το φέισμπουκ και η καλοπέραση.
Ότι δεν ξέρουν, είναι μικροί. Πιτσιρίκια.

Λέτε για τους νέους ότι δεν έχουν άποψη.
Τους κατηγορείτε γιατί αρνούνται να πάνε να σας ψηφίσουν.
Τους κατηγορείτε γιατί αρνούνται να κάνουν αυτό που κάνετε εσείς.
Τους κατηγορείτε ότι δεν ξέρουν να εκτιμούν τους κόπους και τις θυσίες.

Λέτε, όμως δεν ξέρετε.

Δεν τους είδατε να δακρύζουν.
Δεν τους είδατε να αγανακτούν.
Δεν τους είδατε να πονούν.
Δεν τους είδατε να πενθούν.

Δεν τους είδατε να θυσιάζονται.

Εγώ όμως τους είδα.
Και ξέρω.

Γιατί δεν τους είδα μόνο.
Είμαι κι εγώ ένας από αυτούς.

Και δε θα μείνω με σταυρωμένα τα χέρια.

Θα βγω κι εγώ, και θα φωνάξω.
Μέχρι να με ακούσουν. Μέχρι να με ακούσετε.

Για σας, για τα χάλια σας.

Για μας, για το μέλλον μας.

Για τον τόπο μας.

Για το άδικο και για το δίκαιο.

Για ανθρώπους που χάνονται άδικα.

Για όλα και για τίποτα.

Για μένα, για σένα και για τον δίπλα.