-

Ήταν ένα κοινό αγόρι. Συμπαθητικό αλλά συνηθισμένο. Αν τον έβλεπες από μακριά, δε θα σου έκανε καμία εντύπωση, ήταν από αυτούς που ξέρουν να περνούν απαρατήρητοι. Αν όμως κοίταζες καλύτερα, θα πρόσεχες το βλέμμα του. Διαπεραστικό και ξύπνιο, μα πάντα λίγο θλιμμένο. Κανείς δεν ήξερε από που προερχόταν όλη εκείνη η θλίψη στα μάτια του. Μάτια μεγάλα, εκφραστικά, γεμάτα παράπονο.

Ο,τι δεν έλεγε μιλώντας, το έλεγαν εκείνα. Όταν γελούσε, έλαμπαν, κι όταν κοίταζε το άπειρο χάνονταν σε μιαν άβυσσο που φοβόσουν να κοιτάξεις.

Το αγόρι μεγάλωσε, κι είχε πάντα το ίδιο βλέμμα, τα ίδια μάτια, τα πάντα λίγο θλιμμένα.. Μα ήταν μια γλυκιά θλίψη, που την ήξερες.. Μια θλίψη που έρχεται όταν φεύγει ο πόνος, κι απλά υπάρχει για να τον θυμίζει...

(...)