Είναι κάποια πράγματα, κάποιοι άνθρωποι, κάποιες καταστάσεις, που έρχονται στη ζωή μας εντελώς ξαφνικά, χωρίς να προλάβουμε ούτε να ανοιγοκλείσουμε τα μάτια μας. Αθόρυβα μεν, αλλά ξαφνικά και ορμητικά.
Τις περισσότερες φορές νιώθουμε ότι προσπαθούν να εισβάλουν στον -νομίζουμε- καλά προστατευμένο κόσμο μας. Γι αυτό και κλεινόμαστε, και γινόμαστε "στρειδάκια", μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είναι αυτός ο σκοπός. Και τότε, νιώθουμε ευγνώμονες που βρέθηκαν στο δρόμο μας και αρχίζουμε να βλέπουμε ξανά, αυτά τα μικρά, αλλά σημαντικά πράγματα που μας περιτριγυρίζουν.
Δεν είναι ότι πριν δεν τα βλέπαμε ή ότι είχαμε σταματήσει ποτέ να τα εκτιμούμε. Απλά είναι κάποιες φορές που δε μπορούμε να τους δώσουμε τη σημασία που τους αξίζει.
Τη σημασία που αξίζει σε μια βόλτα, ή μια σοκολάτα. Ένα ζεστό τσάι στις 3 τα ξημερώματα.
Μια όμορφη κουβέντα, και λίγο κουράγιο.
Πρέπει να είσαι πολύ γενναίος για να ξέρεις να δώσεις κουράγιο. Κι αυτοί οι άνθρωποι, είναι. Και είναι γενναίοι, γιατί πέρασαν στη ζωή τους από χίλια μύρια κύματα κι όμως τα κατάφεραν. Γιατί μπορούν (και θέλουν) να τα βάλουν μαζί σου. Γιατί έχουν τη δύναμη να κάνουν κι εσένα να πιστέψεις ότι μπορείς, κάποια στιγμή να τους φτάσεις.
Γιατί μπορούν να σε πείσουν, ότι αύριο είναι μια καινούρια μέρα.
Και επιπλέον, γιατί έχουν τα κότσια να σου δίνουν σοκολάτες και να επιμένουν να τις φας! :)
Originally posted on 22/11/10
Edited on 26/01/11 (αλλά στην πραγματικότητα πολύ πιο πριν...)
Και αυτούς τους ανθρώπους, «τις καταστάσεις, τα πράγματα».. Δε μπορείς παρά να τους «/τις/τα» αγαπάς. Κι όχι γιατί σε αναγκάζει κανείς. Απλά, γιατί έτσι.
*This post was edited ΜΟΝΟ για αυτή την πρόταση.
«Κι έπειτα, θέλω να σου χαρίσω κάτι..»
Σε σένα λοιπόν. :)
Κι εγώ... μια αγκαλιά αληθινή, μόνο για σένα :)
ΑπάντησηΔιαγραφή