Θα ήθελα...

Να ερχόσουν στ’αλήθεια να με μάζευες από το πάτωμα και να με έπαιρνες αγκαλιά χτες, ακόμα κι αν το έγραψα σαν φανταστικό σενάριο.

Να με αναζητούσες πιο πολύ αυτές τις μέρες...

Να έκανες κάτι «ηρωικό» όπως είπα και την άλλη φορά, ακόμα κι αν αυτό ήταν να θυσιάσεις λίγο από τον χρόνο σου απλά για να ρθεις να με πάρεις αγκαλιά…

Θα ήθελα…

Να σταματήσω να σκέφτομαι αηδίες.

Να με καταλάβαινες έστω και λίγο. Ξέρω ότι προσπαθείς και συγγνώμη που είμαι τόσο… απόμακρη αυτό τον καιρό…

Να μπουν αυτά που έχω στο κεφάλι μου σε μια σειρά για

Να μπορέσω επιτέλους να τα συζητήσω και να βρω λύσεις

Θα ήθελα…

Να έμπαινες στο κεφάλι μου και να ήξερες ακριβώς τι σκέφτομαι χωρίς να χρειάζεται να σου πω

Να μου θύμωνες λιγότερο

Και να μη μου ζητούσες να σταματήσω να κλαίω κάθε φορά που σε έπαιρνα τηλέφωνο με μπουκωμένη μύτη…

Θα ήθελα…

Να μην ένιωθα τόσο απαίσια και

Να σταματούσα να ζορίζω το κεφάλι μου με βλακείες.

Θα ήθελα…

Να με καταλάβαινε εστω και ένας άνθρωπος σε αυτό τον πλανήτη, έστω κι αν αυτός θα ήμουν εγώ…

Θα ήθελα…

Να πάψω να γκρινιάζω και

Να βγω επιτέλους από εδώ μέσα που είμαι από χτες με κλειστά φώτα και κλειστά παράθυρα.

Θα ήθελα…

Τίποτα δε θέλω..

Διακοπές

Το παρόν πόστ γίνεται μόνο για πρακτικούς λόγους μια και η απουσία μου έχει υπερβεί τις δέκα μέρες που ανέφερα στο προηγούμενο. Έτσι για να μην αρχίσετε να τηλεφωνάτε στα νοσοκομεία και τα νεκροτομία (και να ψάχνετε ποτάμια) ανακοινώνω και επίσημα πλέον ότι επέστρεψα στα πάτρια εδάφη.
Δεν έχω τίποτα ουσιαστικό να γράψω, οπότε θα φάω λίγο από τον ελεύθερο χρόνο σας για να σας πω άχρηστες πληροφορίες από τη ζωή μου και πιο συγκεκριμένα, από τη ζωή μου τον τελευταίο μήνα.

Η κατασκήνωση
Η κατασκήνωση λοιπόν ήταν ο κύριος λόγος απουσίας μου. Βέβαια, έλειψα περισσότερο καιρό όταν επέστρεψα, παρά όταν ήμουν εκεί. Ήταν όμορφα, αν εξαιρέσεις την υπερβολική ζέστη των τελευταίων ημερών. Έπαιξα και ποδόσφαιρο, μετά από εκατοντάδες χρόνια που είχα να αγγίξω μπάλα και ομολογώ ότι το καταδιασκέδασα παρά την κλωτσιά που έφαγα. 
Κάθε χρόνο συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο ότι δεν υπάρχει καλοκαίρι χωρίς κατασκήνωση. Είναι απλά απαραίτητη. Must που λέμε!
Στεναχωριέμαι λίγο που του χρόνου δε θα ναι το ίδιο γιατί είχαμε μια τεράστια μάζα τελειοφοίτων που μας εγκατέλειψαν αλλά ας είναι.
Ευχαριστώ λοιπόν την κατασκήνωση για τους φίλους που μου χάρισε, τις στιγμές που μου δάνεισε και τις απίστευτες δέκα μέρες που περάσαμε!

Ο περίπατος
Βέβαια, έγινε κι αυτός. Και είχε πολλή πλάκα!

Το χωριό
Δεν έμεινα όσο υπολόγιζα κι έτσι άφησα πίσω κάποια πράγματα που θα ήθελα να είχα κάνει αλλά δεν πειράζει, και αυτά που έκανα σε μια νύχτα ήταν υπέραρκετα!
Μέχρι και ποδηλασία πήγα (αν και σε μια άτυχη στιγμή σκύλου και πέτρας έπεσα από το ποδήλατο και τρίφτηκα στην άσφαλτο). Παρ’ όλα αυτά περάσαμε υπέροχα.
«Ελένη? Έχασες!!!!»
(Αυτά που έμειναν θα τα κάνω σε λίγες μέρες που θα ξαναπάω)

Η θάλασσα
Δεν πήγα και πολύ φέτος αν και θα το ήθελα (βασικά εγώ έφταιγα πάντα όταν δεν πήγαινα) αλλά όσες φορές πήγα δεν το μετανιώνω με τίποτα!


Κατά τ’ άλλα πολλή άπλα πολύ pc και χαλαρααα…

ΚΑΛΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΤΩΝ ΔΙΑΚΟΠΩΝ