Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

Κανείς δε θα ξέρει.. Μόνο εμείς!

Θέλω να με πάρεις από το χέρι
Και να μου χαϊδέψεις το μάγουλο
Έτσι να κάνεις, κάθε πρωί
Και μετά, να με παίρνεις να πετάξουμε πάνω απ’ την πόλη
Κανείς δε θα ξέρει, μόνο εμείς
Θα τραγουδούμε την αυγή και το καλοκαίρι
Και θα παίζουμε κρυφτό πίσω απ’ τα σύννεφα
Κι όταν σε βρίσκω, θα μου χαϊδεύεις πάλι το μάγουλο
Κι εγώ θα παίζω με τα μαλλιά σου
Κανείς δε θα ξέρει, μόνο εμείς
Θα μαζεύουμε μπαλόνια που τ’ άρπαξε ο άνεμος
Και θα τα παίρνουμε κρυφά πίσω στα παιδάκια που τα έχασαν
Κι έπειτα, θα με παίρνεις πάλι απ’ το χέρι
Και θ’ ανεβαίνουμε σε ένα βουνό
Που έχει τη θάλασσα στα  πόδια του
Κι όταν μεσημεριάζει,
Θα καθόμαστε πάνω στα κύματα
Και θα σχηματίζουμε αγγελάκια στο νερό
Δε θα ναι κανείς να λέει ότι αυτά γίνονται μόνο στο χιόνι
Κανείς, κανείς δε θα ξέρει, μόνο εμείς
Τ’ απόγευμα θα πετάμε χαρταετούς
Κόντρα στον άνεμο
Και θα πιανόμαστε από τις ουρές τους και θα ταξιδεύουμε…
Κι όταν βραδιάζει θα με παίρνεις πάλι αγκαλιά
Και θα μου ψιθυρίζεις παραμύθια
Και θ’ ακούω την ανάσα σου στ’ αυτί μου
Όλο το βράδυ, γιατί θα την παίρνω μαζί και στα όνειρα μου
Και δε θα χρειάζομαι τίποτα άλλο
Παρά μόνο την αγκαλιά σου
Γιατί εκεί, κρύβεται όλη η μαγεία του κόσμου
Αλλά αυτό θα ‘ναι το δικό μας μυστικό
Και κανείς δε θα ξέρει, κανείς.. Μόνο εμείς… 

Κοιμήσου, κι αύριο.. Είναι μια νέα μέρα!

Είναι κάποια πράγματα, κάποιοι άνθρωποι, κάποιες καταστάσεις, που έρχονται στη ζωή μας εντελώς ξαφνικά, χωρίς να προλάβουμε ούτε να ανοιγοκλείσουμε τα μάτια μας. Αθόρυβα μεν, αλλά ξαφνικά και ορμητικά.
Τις περισσότερες φορές νιώθουμε ότι προσπαθούν να εισβάλουν στον -νομίζουμε- καλά προστατευμένο κόσμο μας. Γι αυτό και κλεινόμαστε, και γινόμαστε "στρειδάκια", μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είναι αυτός ο σκοπός. Και τότε, νιώθουμε ευγνώμονες που βρέθηκαν στο δρόμο μας και αρχίζουμε να βλέπουμε ξανά, αυτά τα μικρά, αλλά σημαντικά πράγματα που μας περιτριγυρίζουν.
Δεν είναι ότι πριν δεν τα βλέπαμε ή ότι είχαμε σταματήσει ποτέ να τα εκτιμούμε. Απλά είναι κάποιες φορές που δε μπορούμε να τους δώσουμε τη σημασία που τους αξίζει.
Τη σημασία που αξίζει σε μια βόλτα, ή μια σοκολάτα. Ένα ζεστό τσάι στις 3 τα ξημερώματα.
Μια όμορφη κουβέντα, και λίγο κουράγιο.
Πρέπει να είσαι πολύ γενναίος για να ξέρεις να δώσεις κουράγιο. Κι αυτοί οι άνθρωποι, είναι. Και είναι γενναίοι, γιατί πέρασαν στη ζωή τους από χίλια μύρια κύματα κι όμως τα κατάφεραν. Γιατί μπορούν (και θέλουν) να τα βάλουν μαζί σου. Γιατί έχουν τη δύναμη να κάνουν κι εσένα να πιστέψεις ότι μπορείς, κάποια στιγμή να τους φτάσεις.

Γιατί μπορούν να σε πείσουν, ότι αύριο είναι μια καινούρια μέρα. 


Και επιπλέον, γιατί έχουν τα κότσια να σου δίνουν σοκολάτες και να επιμένουν να τις φας! :)

Originally posted on 22/11/10
Edited on 26/01/11 (αλλά στην πραγματικότητα πολύ πιο πριν...)

Και αυτούς τους ανθρώπους, «τις καταστάσεις, τα πράγματα».. Δε μπορείς παρά να τους «/τις/τα» αγαπάς. Κι όχι γιατί σε αναγκάζει κανείς. Απλά, γιατί έτσι.

*This post was edited ΜΟΝΟ για αυτή την πρόταση.

«Κι έπειτα, θέλω να σου χαρίσω κάτι..»
Σε σένα λοιπόν.  :)

Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

-

Ήταν ένα κοινό αγόρι. Συμπαθητικό αλλά συνηθισμένο. Αν τον έβλεπες από μακριά, δε θα σου έκανε καμία εντύπωση, ήταν από αυτούς που ξέρουν να περνούν απαρατήρητοι. Αν όμως κοίταζες καλύτερα, θα πρόσεχες το βλέμμα του. Διαπεραστικό και ξύπνιο, μα πάντα λίγο θλιμμένο. Κανείς δεν ήξερε από που προερχόταν όλη εκείνη η θλίψη στα μάτια του. Μάτια μεγάλα, εκφραστικά, γεμάτα παράπονο.
Ο,τι δεν έλεγε μιλώντας, το έλεγαν εκείνα. Όταν γελούσε, έλαμπαν, κι όταν κοίταζε το άπειρο χάνονταν σε μιαν άβυσσο που φοβόσουν να κοιτάξεις.
Το αγόρι μεγάλωσε, κι είχε πάντα το ίδιο βλέμμα, τα ίδια μάτια, τα πάντα λίγο θλιμμένα.. Μα ήταν μια γλυκιά θλίψη, που την ήξερες.. Μια θλίψη που έρχεται όταν φεύγει ο πόνος, κι απλά υπάρχει για να τον θυμίζει...
(...)

Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

Θέλω μια αγκαλιά...


Να 'ναι ζεστή και μεγάλη...
Να μπορώ να κρύβομαι εκεί όποτε θέλω και να μη με νοιάζει  ο κόσμος έξω απ'αυτήν...
Να μου προσφέρει ασφάλεια και σιγουριά...
Να είναι γεμάτη αγάπη και να εκπέμπει θετική ενέργεια...

Θέλω μια αγκαλιά...

Που να 'ναι μόνο δική μου...

Θέλω μια αγκαλιά, για να μπορέσω να κοιμηθώ επιτέλους, ήσυχα...

Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011

Falling forever...

Έρχονται κάποιες μέρες, που πιστεύεις πως όλα έχουν μπει σε μια τάξη και τα δεδομένα στο κεφάλι σου σε μια σειρά... Έρχονται κάτι μέρες που μπορεί πραγματικά να πιστέψεις ότι "αύριο είναι μια καινούρια μέρα"... Έρχονται μέρες που το ξέρεις κι όμως δε φαίνεσαι να σε επηρεάζει και πολύ, και μέρες που νιώθεις ότι μπορείς να αναγνωρίσεις τη νέα τροπή των πραγμάτων.

Κι έπειτα, έρχονται οι μέρες που καταρρίπτουν τις προηγούμενες. Που ο,τι νόμιζες ότι είχες χτίσει και όποιο φως κι αν είδες στην άκρη του τούνελ διαψεύδεται. Κι εσύ δεν έχεις παρά να το αποδεκτείς, και να συνεχίσεις να κάνεις αυτό που έκανες και πριν...

Όσες φορές νιώθεις ότι πραγματικά "έπιασες πάτο", τόσες φορές νομίζεις ότι μπορείς και να ξανασηκωθείς -επιτέλους-. Όσες φορές όμως το νομίζεις, άλλες τόσες έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα πιο βαθύ κενό που σε κάνει να καταλαβαίνεις πως.. Εδώ μέσα που πέφτεις, δεν έχει πάτο.

Αυτή η πτώση είναι απύθμενη, κι εσύ, θα συνεχίσεις να πέφτεις για πάντα...