Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

-

(...) Και θα 'ρθει μια μέρα -θα ρθει σου λέω, στα σίγουρα-, που οι άνθρωποι δε θα 'ναι πια ίδιοι και δε θα κυνηγούν πια χίμαιρες.
Θα 'ρθει μια μέρα που ο κόσμος θα είναι όπως τον ήθελες και όπως τον έφτιαχνες μες την καρδιά σου.
Μια μέρα, που ο καθρέφτης σου θα χαμογελάει, και το χαμόγελό του θα φωτίζει όλο τον κόσμο.

Κι εκείνη τη μέρα, εκείνη ακριβώς την ημέρα, θα ρθω να σε βρω.

Να προσέχεις μικρή, μέχρι τότε... (...)

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

Date a girl who reads



Φτιάξτα μ' ένα κορίτσι που διαβάζει. Αγάπησε ένα κορίτσι που ξοδεύει τα λεφτά του σε βιβλία αντί σε ρούχα. Που έχει πρόβλημα χώρου στη ντουλάπα της επειδή έχει πολλά βιβλία. Φτιάξτα με ένα κορίτσι που έχει λίστες με βιβλία που θέλει να διαβάσει, που έχει κάρτα δανειστικής βιβλιοθήκης από όταν ήταν 12 χρονών.

Βρες ένα κορίτσι που διαβάζει. Θα το καταλάβεις από το ότι πάντα θα έχει ένα αδιάβαστο βιβλίο στην τσάντα της. Είναι αυτή που κοιτάζει γλυκά ανάμεσα στα ράφια του βιβλιοπωλείου, αυτή που ξεφωνίζει χαμηλόφωνα όταν βρει το βιβλίο που έψαχνε. Βλέπεις την παράξενη κοπέλα που μυρίζει τις σελίδες ενός παλιού βιβλίου σ' ένα βιβλιοπωλείο "από δεύτερο χέρι"; Αυτή είναι που διαβάζει. Δεν μπορεί ποτέ να αντισταθεί στη μυρωδιά των σελίδων, ιδίως όταν είναι κιτρινισμένες.

Είναι το κορίτσι που διαβάζει ενώ κάθεται περιμένοντας στο γωνιακό καφέ. Αν ρίξεις μια ματιά στην κούπα της, το γάλα ξεχειλίζει, γιατί είναι ήδη πολύ απορροφημένη. Χαμένη στον κόσμο που φτιαχνει ο συγγραφέας.

Κάθησε δίπλα της. Μπορεί να σου ρίξει ένα βλέμμα, σαν όλα τα κορίτσια που δεν τους αρέσει να τα διακόπτουν. Ρώτα την αν της αρέσει το βιβλίο.

Κέρασέ την ακόμη μια κούπα καφέ.

Πες της τη γνώμη σου για τον Μουρακάμι. Μάθε αν διάβασε το πρώτο κεφάλαιο από τον Άρχοντα των Δακτυλιδιών. Να ξέρεις ότι αν πει ότι κατάλαβε τον Οδυσσέα του Τζόυς, θα είναι απλά για να σου φανεί έξυπνη. Ρώτα την αν της άρεσε η Αλίκη στη Χώρα των θαυμάτων, ή αν θα ήθελα να είναι η Αλίκη.

Είναι εύκολο να βγαίνεις μ' ένα κορίτσι που διαβάζει. Χάριζέ της βιβλία για τα γενέθλιά της, για τα χριστούγεννα και για τις επετείους σας. Χάριζέ της το δώρο των λέξεων, στην ποίηση, στα τραγούδια. Χάρισέ της Νερούδα, Πάουντ, Σέξτον, Κάμινγκς. Δώσε της να καταλάβει ότι ξέρεις πως οι λέξεις είναι αγάπη. Να ξέρεις ότι κι αυτή ξέρει τη διαφορά ανάμεσα στα βιβλία και στην πραγματικότητα, αλλά -για όνομα του θεού-, θα προσπαθήσει να κάνει τη ζωή της λιγάκι σαν το αγαπημένο της βιβλίο. Δεν θα είναι δικό σου το φταίξιμο αν το κάνει.

Πρέπει να κάνει μια προσπάθεια, κατά κάποιο τρόπο.

Πες της ψέματα. Αν ξέρει από συντακτικό, θα καταλάβει ότι ήταν ανάγκη να πεις ψέματα. Πίσω από τις λέξεις έχει άλλα πράγματα: κίνητρα, αξίες, αποχρώσεις, διαλόγους. Δεν είναι δα και το τέλος του κόσμου.

Χώρισε μαζί της. Γιατί ένα κορίτσι που διαβάζει, ξέρει ότι η αποτυχία πάντα οδηγεί στην κλιμάκωση. Καταλαβαίνει ότι όλα τα πράγματα έχουν ένα τέλος. Ότι σε κάθε περίπτωση, μπορεί πάντα, μετά να υπάρχει μια συνέχεια. Ότι μπορείς να αρχίσεις ξανά και ξανά, και να παραμείνεις ο ήρωας. Ότι η ζωή είναι πιθανό να έχει ένα παληάνθρωπο, ή μπορεί και δύο.

Γιατί να φοβάσαι όλα όσα δεν είσαι; Τα κορίτσια που διαβάζουν, καταλαβαίνουν ότι οι άνθρωποι, σαν τους χαρακτήρες, αναπτύσονται. Εκτός από αυτούς στις σειρές Twilight.

Αν βρεις ένα κορίτσι που διαβάζει, κράτα το από κοντά. Όταν τη βρεις ξύπνια στις δύο τη νύχτα, να σφίγγει ένα βιβλίο στο στήθος της και να κλαψουρίζει, φτιάξε της ένα φλυτζάνι τσάι και κράτα την στην αγκαλιά σου. Μπορεί να την χάσεις για καμιά δυό ώρες, αλλά πάντα θα έρχεται πίσω σε σένα. Θα μιλάει για τους χαρακτήρες του βιβλίου σαν να είναι αληθινοί, και η αλήθεια είναι ότι για λίγο, πάντα είναι.

Θα της κάνεις πρόταση μέσα σ' ένα αερόστατο, ή σε μια ροκ συναυλία. Ή, πολύ απλά, την επόμενη φορά που θα είναι άρρωστη, από το τηλέφωνο.

Θα χαμογελάς τόσο δυνατά που θα απορείς γιατί η καρδιά σου δεν έχει σπάσει και γεμίσει με αίματα όλο τον κόσμο, ακόμη. Θα γράψεις την ιστορία της ζωής σας, θα κάνετε παιδιά με περίεργα ονόματα και ακόμη πιο περίεργες συνήθειες. Θα συστήνει τα παιδιά σας στον Παπουτσωμένο Γάτο και στον Ασλαν, κι όλα αυτά μέσα στην ίδια μέρα. Θα περπατάτε στα γεράματα, τους χειμώνες, μαζί και θα απαγγέλει Κητς με κομένη την ανάσα, ενώ εσύ θα τινάζεις το χιόνι από τις μπότες της.

Φτιάξτα μ' ένα κορίτσι που διαβάζει γιατί σου αξίζει. Αξίζεις ένα κορίτσι που μπορεί να σου δώσει την πιο χρωματιστή ζωή που μπορείς να φανταστείς. Αν το μόνο που μπορείς να της δώσεις είναι μονοτονία, μπαγιάτικες ώρες και μισοψημένες προτάσεις, τότε καλύτερα μείνε μόνος. Αν θέλεις τον κόσμο, και τους κόσμους πέρα απ' αυτόν, τότε βρες ένα κορίτσι που διαβάζει.

Ή, ακόμα καλύτερα, βρες ένα κορίτσι που γράφει.

Rosemary Urquico

(Το κείμενο δεν είναι δικό μου, είναι από το " Date a girl who reads" της Rosemary Urquico και ούτε η μετάφραση μου ανήκει)

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

Το ποτάμι, πίσω δε γυρνάει, δε γυρνάει στα βουνά...


Ένα ποτάμι είναι η ζωή και κυλάει. -Τι κλισέ!- Κι όμως, έτσι είναι.
Ένα ποτάμι είσαι κι εσύ και κυλάς. Και προχωράς. Και φεύγεις. Όλο φεύγεις. Κι αφήνεις πίσω σου βουνά, και κάμπους και χωριά... Και τρέχεις χωρίς να κοιτάς πίσω σου. Βιάζεσαι να φτάσεις τη θάλασσα. Λες και υπάρχει περίπτωση να φύγει εκείνη.

Εσύ φεύγεις, μόνο εσύ. Κι ας λες ότι φεύγουν οι άλλοι, εσύ είσαι αυτός που φεύγει. Κυλάς ορμητικά και παρασέρνεις ο,τι βρεθεί στο δρόμο σου.
Κι αυτοί που παρασέρνεις δε λένε τίποτα. Δεν παραπονιούνται. Ίσα-ίσα, μπορεί και να απολαμβάνουν λίγο το ταξίδι. Όμως κάποια στιγμή, όταν η φόρα σου είναι πολύ μεγάλη, πετάγονται έξω. Πιάνονται από κάποιο κλαδάκι ή κουτσουφλούν σε μια πετρούλα και μένουν εκεί, απ'έξω.

Αλλά εσύ είσαι πολύ βιαστικός για να περιμένεις. Δεν προφταίνεις να κοιτάξεις πίσω σου.
Είναι εγωιστικά τα ποτάμια. Δεν έχουν χρόνο να κοιτάξουν πίσω. Μόνο τρέχουν.

Τρέχουν και δεν ξέρω αν τελικά ξέρουν που πάνε. 

-


Μερικά πράγματα, δε μπορείς να τα προγραμματίσεις.Μερικά πράγματα, είναι ή δεν είναι. Συμβαίνουν ή όχι. Τα χρειάζεσαι.

Και τα έχεις ή όχι.

Εκείνη τη στιγμή που τα χρειάζεσαι, όχι δυο στιγμές μετά, ούτε δυο μέρες αργότερα.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή.

Φυσικά, αυτό συνήθως δεν εξαρτάται από σένα και από το τι χρειάζεσαι, αλλά από εκείνο που είναι σε θέση οι άλλοι να σου δώσουν τη δεδομένη στιγμή. Όπως συμβαίνει και το αντίθετο φυσικά όταν εσύ βρεθείς στη θέση των άλλων. 

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

Will you catch me if I fall?



Κι όλο θυμάμαι εκείνη τη σκηνή και δε θέλω να ξαναγίνω πάλι έτσι.
Όμως βουλιάζω και πέφτω σε μιαν άβυσσο, χωρίς να ‘ναι κανείς εκεί να με κρατήσει.
Κι όλο πέφτω και δεν ξέρω τι να κάνω και από πού να πιαστώ.
Και πέφτω και κανείς δε βλέπει την πτώση μου.

Και πέφτω και είμαι μόνη μου.

Αιώνια αιωρούμενη στον αιθέρα…

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011

"The end of the world" και όλα τα συναφή


Αυτές τις μέρες παρακολουθώ τις εξελίξεις που έχουν να κάνουν με την καταστροφή στην Ιαπωνία στον κόσμο του φέισμπουκ κι αναρωτιέμαι. Έχουν δημιουργηθεί δεκάδες σελίδες που αναφέρονται σε αυτό και όλες δείχνουν τη συμπαράσταση τους και την αμέριστη συμπάθεια στους πληγέντες. Οκέι, το καταλαβαίνω.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω όμως, είναι το τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι μια σελίδα στο φέισμπουκ μπορεί να δώσει έστω και κάτι σε αυτούς τους ανθρώπους.
Αναρωτιέμαι επίσης, πως μπορούμε να καθησυχάζουμε τις συνειδήσεις μας και να νιώθουμε οκέι με τον εαυτό μας, κάνοντας απλά ένα like στο φέισμπουκ, σε τέτοιου είδους σελίδες. Και δεν αναφέρομαι μόνο στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Είναι τρομακτικός ο αριθμός των σελίδων που αναφέρονται σε παρόμοιες καταστάσεις. Το ίδιο είχε συμβεί και τότε με το σεισμό στην Αϊτή, το ίδιο συμβαίνει και για τα παιδάκια που πεινούν, και για τα παιδάκια με καρκίνο και φαντάζομαι για τις επόμενες καταστροφές που έπονται. Γιατί θα ρθουν, είναι βέβαιο. (Σημείωση: Δεν κινδυνολογώ, απλώς είναι general truth ότι στον πλανήτη μας, συνέβαιναν και θα συμβαίνουν καταστροφές -μικρές ή μεγάλες- από την αρχή του, μέχρι το τέλος του)

Ύστερα, παρακολουθώ τα σχόλια κάτω από τις φωτογραφίες και προβληματίζομαι. Κάποιοι μιλούν για το τέλος του κόσμου, κάποιοι απλώς βάζουν λυπημένες φατσούλες (η αμέριστη συμπάθεια που λέγαμε πριν), κάποιοι λένε για εκδίκηση της φύσης και όλα τα συναφή.
Κι επαναλαμβάνω. Οκέι το καταλαβαίνω.
Όμως πάλι, δεν καταλαβαίνω. Τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι αφήνοντας ένα σχόλιο στη φωτογραφία που το σπίτι κάποιου τυλίγεται στις φλόγες, προσφέρουμε κάτι σε αυτόν που του άνηκε;  Ίσα ίσα, εμένα μου φαίνεται ψεύτικο και υποκριτικό. Ίσως και λίγο αδιάκριτο.
Αν ήταν το δικό μου σπίτι, να είστε σίγουροι ότι το τελευταίο πράγμα που θα με ένοιαζε ήταν το σχόλιο κάποιου από τη Γερμανία που βρήκε τυχαία τη φωτογραφία του στο φέισμπουκ.

Κι έπειτα, είναι κι αυτή η καραμέλα που πιπιλούμε όλοι με το τέλος του κόσμου. Αμάν πια. Ο κόσμος δε θα καταστραφεί. Εμείς μπορεί, ο κόσμος δεν πάει πουθενά.
Θα γίνουν αλλαγές, τεράστιες. Αυτό είναι σίγουρο. Αλλαγές που εμείς θα προκαλέσουμε με τη συμπεριφορά μας, αλλαγές που έχουμε ήδη προκαλέσει και μεγαλώνουν, αλλαγές που δεν έχουμε προκαλέσει εμείς, αλλά έτσι κι αλλιώς δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι αυτό.
Θα γίνουν. Αλλά σταματήστε επιτέλους να κινδυνολογείτε και με κάθε καταστροφή που γίνεται να ετοιμάζεστε για την καταστροφή του πλανήτη.

Αντί γι αυτό, καλύτερα να σκέφτεστε πώς μπορούμε να κάνουμε κάτι. Κι αν δε μπορούμε τα μεγάλα, και τα μικρά είναι σημαντικά.
Μπορούμε να μας νοιάζει. Όχι όμως με τον τρόπο που γίνεται στο φέισμπουκ.
Μπορούμε να διεκδικήσουμε από αυτούς που μπορούν να κάνουν κάτι.
Μπορούμε να γίνουμε πολλοί.

Μπορούμε να «κλάψουμε μια νύχτα από αγάπη για όλο τον κόσμο».

Μπορούμε όμως και να μη μας νοιάζει.
Μπορούμε απλώς να κοιτάζουμε.
Και να περιμένουμε από τους άλλους να τους νοιάξει.
Γιατί εκείνοι είναι πιο μεγάλοι και πιο δυνατοί από εμάς.
Γιατί εκείνοι μπορούν κι εμείς όχι.

Και τότε θα ‘μαστε ψεύτες και υποκριτές.
Γιατί όλοι ξέρουμε μέσα μας, ότι τα σπουδαία και τα μεγάλα, ξεκινούν πάντα από τους λίγους και από τους μικρούς.

Αυτούς που νοιάζονται.
Όχι με λόγια, αλλά με πράξεις.

Φυσικά, όταν καταφέρουμε να το κάνουμε αυτό, θα έχουμε προχωρήσει σε ένα άλλο επίπεδο.
Ίσως τότε να δικαιούμαστε να ονομαστούμε ξανά άνθρωποι.
Ίσως πάλι όχι.




Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011

"Κουράστηκα να τα συγκρατώ.


Κουράστηκα να 'μαι κρεμασμένος από πάνω τους μη μου φύγουν..."
                                                                                          Κ. Μόντης