-

Είναι κάτι σκαλάκια.

Εκεί, λίγο πριν τη στροφή.

Ρωτήστε τα.

Ξέρουν.

Εξοικονόμηση ενέργειας

Συζητώντας...

Σ.

Κόρη μου;;;;;;;;

Δεν ανάβουμε a/c.

Τστσ.

ΜΧ.

Δε με νοιάζει τι κάνουμε.

Σ.

Πώς;

Με απογοήτευσες τώρα.

ΜΧ.

Το ανάβω το πρωί, όταν μπαίνει ο ήλιος μέσα στο δωμάτιο μου. 

Επίσης, μου τη δίνει που ξαφνικά την είδατε όλοι οικολόγοι περιβαλλοντιστές και εξοικονόμοι.
Δεν καταλάβατε τι κάνουμε;
Δεν κάνουμε εξοικονόμηση ενέργειας επειδή ξαφνικά αποκτήσαμε συνείδηση.
Το κάνουμε επειδή νομίζουμε, φοβόμαστε, νιώθουμε, ότι ίσως, ίσως αύριο να μην έχουμε.
Και αυτό εκτός από ψέμα, είναι και ένα παιχνίδι του μυαλού που μας ανάγκασαν κάποιοι άλλοι να παίζουμε.
Εκτός αυτού το θεωρώ εξαιρετικά άδικο αυτό που γίνεται.
Όλος ο κόσμος να τρέμει να χρησιμοποιήσει κλιματιστικά, νερό, ψυγεία, φούρνους κι εκείνοι, όχι μόνο να μην έχουν τιμωρηθεί γι αυτό, αλλά να είναι και στα κλιματιζόμενα γραφεία τους, μια χαρά, μήπως και ιδρώσουν.
Ε όχι. Δεν το παίζω αυτό το παιχνίδι.
Να το παίξουν μόνοι τους.

Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δε σβήνω τα φώτα ή το κλιματιστικό.
Ότι δε θυμώνω να βλέπω φωτισμένες βιτρίνες και νερά να τρέχουν.
Εξάλλου, πάντα το έκανα.

Φυσικά, τώρα πιο πολύ. Αλλά θυμώνω κιόλας.

Κι αναρωτιέμαι γιατί.

Γιατί να πρέπει να παίζουμε σε αυτή την ηλίθια σκακιέρα που όλοι ξέρουμε με ποιου την κίνηση θα πέσει ο βασιλιάς.

Και ποιος βασιλιάς θα πέσει στο τέλος.

Μαύρα ή άσπρα; 

"Τι νέοι που φτάσαμε ως εδώ... Σχεδόν παιδιά!"

Λέτε για τους νέους ότι κοιμούνται.
Ότι τους νοιάζει μόνο το φέισμπουκ και η καλοπέραση.
Ότι δεν ξέρουν, είναι μικροί. Πιτσιρίκια.

Λέτε για τους νέους ότι δεν έχουν άποψη.
Τους κατηγορείτε γιατί αρνούνται να πάνε να σας ψηφίσουν.
Τους κατηγορείτε γιατί αρνούνται να κάνουν αυτό που κάνετε εσείς.
Τους κατηγορείτε ότι δεν ξέρουν να εκτιμούν τους κόπους και τις θυσίες.

Λέτε, όμως δεν ξέρετε.

Δεν τους είδατε να δακρύζουν.
Δεν τους είδατε να αγανακτούν.
Δεν τους είδατε να πονούν.
Δεν τους είδατε να πενθούν.

Δεν τους είδατε να θυσιάζονται.

Εγώ όμως τους είδα.
Και ξέρω.

Γιατί δεν τους είδα μόνο.
Είμαι κι εγώ ένας από αυτούς.

Και δε θα μείνω με σταυρωμένα τα χέρια.

Θα βγω κι εγώ, και θα φωνάξω.
Μέχρι να με ακούσουν. Μέχρι να με ακούσετε.

Για σας, για τα χάλια σας.

Για μας, για το μέλλον μας.

Για τον τόπο μας.

Για το άδικο και για το δίκαιο.

Για ανθρώπους που χάνονται άδικα.

Για όλα και για τίποτα.

Για μένα, για σένα και για τον δίπλα.

Φωνάζει το μέσα μου.

Φωνάζει το μέσα μου και το μολύβι σκαλώνει στο χαρτί.

Δε μπορώ να γράψω.

Λυπάμαι μόνο για την κατάντια μας.

Για την ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ.

Για την ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ.

Σας συχαίνομαι ρε, ΟΛΟΥΣ.

Όσοι και να παραιτηθείτε τα παιδιά δεν τα φέρνετε πίσω. Την καταστροφή που προκαλέσατε από την ανευθυνότητα σας δεν την προλαβαίνετε.

Αρρώστησα.

Πονά, φωνάζει το μέσα μου.

Για τα παιδιά που χάθηκαν τόσο απλά και τόσο ΑΔΙΚΑ.

Για τα παιδιά τα δικά μας που μπήκαν αυτό το Σ/Κ σε αυτό το μπουρδέλο ηλιθιότητας και θα κάτσουν εκεί μέσα δυο χρόνια υπηρετώντας κάτι που ούτε για φτύσιμο δεν κάνει.

Γι αυτούς που ξέρουν μόνο να κατηγορούν και να επιρρίπτουν ευθύνες.

Για μας.

Που ξεχνούμε.

Που ΞΕΧΝΙΟΜΑΣΤΕ.

Και που μας νοιάζει μέχρι το σημείο που δεν έχουμε ρεύμα, νερό και ίντερνετ.

Κι όταν όλα αυτά ξανάρθουν, κανείς δε θα θυμάται.

Κανείς και κανέναν δε θα νοιάζει.

Κανείς δε θα καταλάβει τι πραγματικά είναι αυτό που πονά, πόσο ΑΔΙΚΟ είναι.

Πόσο πρέπει να τους συχαινόμαστε. ΟΛΟΥΣ.

Σιχάθηκα.

Αρρώστησα.

Λυπάμαι...

Γιατί τώρα...;

Όχι τώρα ρε γαμώτο...

Κάποια άλλη στιγμή και φάση μέσα στον συμπαντικό χρόνο, ναι.

Όχι τώρα όμως.. Όχι.