Νύχτες δίχως όνομα...

Είναι κάτι νύχτες που μένεις μόνος και φοβάσαι...

Τη σκιά σου, τη δικιά τους, τον τόπο σου, το σπίτι σου, τη ζωή σου, τα πάντα σου.

Φοβάσαι το σήμερα, το αύριο, το πριν και το μετά.

Τους ανθρώπους.

Τον Κόσμο.

Τις Συνθήκες.

Τις Συμπτώσεις.

Φοβάσαι την Αγάπη.

Το μίσος.

Την αμέλεια.

Τη δηθενιά.

Τα ψεύτικα.. Τα Αληθινά...

Το Φως και το σκοτάδι.


Είναι κάτι νύχτες που μένεις μόνος, και φοβάσαι τη Μοναξιά...

It's us against the world

Και ήρθε τότε η στιγμή, μέσα στα μέσα του Νοέμβρη
να πέσεις πάλι στην αδράνεια.
Στο τίποτα. Στο κάτι. Στο "δεν ξέρω".

Μα αλήθεια, δε σε νοιάζει τόσο αυτή τη φορά.
Έχεις ένα παραμύθι να φτιάξεις, και θα 'ναι δικό σου.
Μαγικό, ελαφρύ και δικό σου.

Μα όχι μόνο.
Γιατί αυτή τη φορά το παραμύθι έχει δυο πρωταγωνιστές.
Σαν στις ταινίες.

Εσύ εκεί, εγώ εδώ κι ο Κόσμος μια ανάσα από τα μάτια μας.

Κι είμαστε Εμείς, απέναντι στον Κόσμο.
Απέναντι στα πρέπει.
Απέναντι στα μη.
Απέναντι στα όχι και στα γιατί.

Απέναντι απ'όλα αυτά που κρατούν τα πόδια των ανθρώπων φυλακισμένα στο έδαφος,
και τα πνίγουν με το ψέμα πως δε μπορούν να πετάξουν.

Us against the World.

-

Πόσο καιρό έχω να ακούσω την ψυχή του μολυβιού να βγαίνει στο χαρτί μαζί με τη δικιά μου... 

Έλα, να δούμε ένα ηλιοβασίλεμα...

Γιατί και οι περαστικοί άνθρωποι είναι. Και περπατούν όλοι το ίδιο αργά λες κι είναι κάτι που τους κρατά στη γη  και δεν τους αφήνει να πετάξουν.

Λες και υπάρχει ένα αόρατο δίκτυο που ενώνει τις σκέψεις τους με τις δικές σου και δημιουργεί την ομίχλη στα πρόσωπά τους. Αυτή η αιώνια ομίχλη που δε σε αφήνει να δεις πέρα από τα σκληρά χαρακτηριστικά του προσώπου τους. Τα σφιγμένα χείλη, τη συγκρατημένη χαρά.. Μήπως προφτάσει η ευτυχία να τους πλησιάσει...

Και μετά, είναι τόσο όμορφα τα ηλιοβασιλέματα. Και όλοι το ξέρουν. Και κοντοστέκονται και βλέπουν τη φλεγόμενη σφαίρα να πνίγεται στα κύματα. Κι είναι όλες οι σκέψεις, όλα τα ανείπωτα συναισθήματα, όλοι οι κρυφοί πόθοι φυλακισμένοι σε μια τεράστια πορτοκαλί μπάλα που κατεβαίνει σιγά σιγά και κρύβεται πίσω από τον ορίζοντα.

Για να μη δούμε. Για να μη μας δείξει.

Για να μη φανεί...

Μα πριν από αυτό κρυφοκοιτάζει μια τελευταία φορά πίσω από τα σύννεφα και ψάχνει κάποιον. Να του κλείσει το μάτι. Να του δείξει πως κατάλαβε. Και πως το βάρος του μυστικού του δεν το κρατά μονάχος. Κι ύστερα χάνεται, πέφτει μαζί με το δάκρυ του πίσω από τη γραμμή που χωρίζει το νοητό από το φανταστικό... 

Μα είναι κι άλλοι. Που ξέρουν. 

Που νιώθουν.

Που πονούν. 

Που τα βράδια πορτοκαλίζουν. Κρύβονται, και περιμένουν. 

Μέχρι το επόμενο πρωί. 

Μέχρι να έρθει η "νέα μέρα"...