Ένας χρόνος και κάτι...
Τόσο περίπου του πήρε.
Η διαδικασία είχε ήδη ολοκληρωθεί αρκετό καιρό πριν.
Δεν ήταν βίαιη, αντιθέτως.
Κύλησε αρκετά ομαλά και χωρίς πιέσεις.
Η αλήθεια είναι ότι το περίμενα, απλώς δε μπορούσα να το
παραδεχτώ.
Κάποια στιγμή, όλα τελειώνουν. Ακόμα και τα πιο δικά μας.
Έτσι κι ο Μικρός Χείμαρρος, κάποια στιγμή ήταν αναγκη να
μεγαλώσει.
Δε θα γίνει ποτέ νωχελικό ποτάμι, δε θα χυθεί ποτέ ήρεμα στη
θάλασσα.
Απλώς ίσως σταματήσει να παρασέρνει ο,τι βρει στο πέρασμα
του. Ίσως γίνει πιο επιλεκτικός.
Ίσως αλλάξει απλώς πορεία.
Δεν τελειώνει, το νερό δε χάνεται.
Η δίψα δε θα λείψει.
Απλώς, αλλάζει μορφή.
Γυρίζει σελίδα, ξεκινά καινούριο ταξίδι.
Αναθεωρεί.
Ο Μικρός Χείμαρρος, υπήρξε καταλυτικό κομμάτι στη
ζωή μου.
Δεν τον παρατώ, δεν τον αρνιέμαι, δεν τον πετώ.
Απλώς του αλλάζω μορφή. Και τον αφήνω να μεγαλώσει.
Τον τελευταίο καιρό η αλλαγή ήταν εμφανής.
Στο ύφος των αναρτήσεων, στο περιεχόμενο...
Ο Μικρός Χείμαρρος άλλαζε. Αργά και σταθερά.
Κάποια στιγμή άρχισε να δυσκολεύεται να ακολουθεί τον εαυτό
του.
Μπήκε σε άλλα μονοπάτια, άρχισε να ακολουθεί άλλες πορείες.
Κι έτσι είπα να τον προλάβω, πριν αποφασίσει να πηδήξει από
κάποιον καταρράχτη και χαθεί.
Ήρθε η ώρα να τον αφήσω να διαλέξει το δρόμο του. Και άρα να
αφήσει το παλιό γνώριμο μονοπάτι.
Δε θα διαγράψω τις αναρτήσεις, ούτε θα κατεβάσω το μπλογκ.
Έτσι κι αλλιώς, δε διαγράφω αναμνήσεις, τα είπαμε αυτά.
Κι όλοι εσείς που ήσασταν μαζί στο ταξίδι του... Ευχαριστώ!
Θα τα ξαναπούμε, στα σίγουρα!
Ίσως επιστρέψω κάποια στιγμή.
Εδώ ή κάπου αλλού. Με αυτή τη μορφή ή με άλλη.
Προς το παρόν, ο Μικρός Χείμαρρος θα μείνει για λίγο μόνος.
Να τα βρει με τον εαυτό του, να πάρει τις αποφάσεις του.
Να βάλει σε τάξη τις σκέψεις του, τη ζωή του.
Να διαλέξει το δρόμο του.
Κι όταν τον βρει, θα δούμε.
Καληνύχτα και... Όλα θα γίνουν!
ΥΓ Έρχονται οι μέρες του φωτός.
