Δεν τον μπορώ τον χρόνο που φεύγει. Δεν είμαι αρκετά ώριμη για να τον χειριστώ. Με φοβίζει, με τρομάζει μου προκαλεί σφίξιμο στο στομάχι και μια ακατανίκητη τάση φυγής.
«Κύριε; Έχεις δυο λεπτά;»
«Εγώ; Καλό.»
«Απλώς ήθελα να σου πω, ότι παρόλο που δε μιλήσαμε ποτέ σοβαρά εμείς οι δυο, και που δεν πρόκειται να το κάνουμε ποτέ, έτσι κι αλλιώς, σε πάω. Πολύ. Καλό Πάσχα.»
«…Καλό Πάσχα.»
Αυτά είναι που μένουν.
Και το «…Αγαπάς μας;»
Και το «Όταν φεύγουν οι μαθητές συγκινούμαι…»
Δε μετανιώνω για τίποτα. Κι ούτε θέλω να μείνω για πάντα στάσιμη.
Αλλά φοβάμαι. Γι αυτά που αφήνω πίσω… Γι αυτά που θα αναγκαστώ να αφήσω πίσω.
Φοβάμαι μη χαθούν ή μην έρθει μια μέρα που δε θα τα θυμάμαι καν.
Είναι πράγματα που μένουν όμως.
Και είναι και κάτι άλλο… «Η Αγάπη, κούκλα μου, μικραίνει μόνο στην ψυχή μικρών ανθρώπων.»
Κι εμείς δεν είμαστε μικροί.
Αλήθεια σου λέω.
Υ.Γ 101 ανάρτηση. Wow!! Να τις χιλιάσω!! :)
Aww... <3
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα χρόνια αυτά δε θα τα ξεχάσεις. Στο υπογράφω κι όλας αν θες. Θα περάσεις κι άλλες τέτοιες φάσεις (πχ τελειώνοντας πανεπιστήμιο, ψάχνοντας για δουλειά).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που κατάλαβα είναι ότι σημασία έχει να μη φοβόμαστε να ζήσουμε και να προχωρήσουμε γιατί ο χρόνος περνάει ό,τι και να γίνει.
Καλό σκ!
@Hopeless Romantic
ΑπάντησηΔιαγραφή<3 indeed...
@sunnefoula
Ναι, περνάει κι όταν το συνειδητοποιούμε είναι ΠΑΝΤΑ αργά. Πάντα μα πάντα μα πάντα όμως...
Καλό σκ...
οταν καποια ατομα στην ζωη σου σε αγγίζουν εστω και λιγάκι δεν τα ξεχνάς ποτε... ούτε τις αναμνήσεις που δημιουργείς και τις στιγμές που περνάς μαζι τους.. εχουν ενα κομμάτι της καρδιάς σου...
ΑπάντησηΔιαγραφή