Είναι οι στιγμές που πέρασαν μέσα από το φως.
Είναι ο κόσμος που ξαναγεννήθηκε στα μάτια μας.
Είναι η ανάσα σου στο αυτί μου.
Είναι τα χείλη σου απάνω στα δικά μου.
Είσαι εσύ.
Και είναι και οι στιγμές που κρύφτηκαν από το φεγγάρι.
Ο κόσμος που ντράπηκε να μας κοιτάξει στα μάτια.
Η ανάσα σου που βάρυνε.
Και τα χείλη μας που στεγνώσαν και διψάσαν για το αύριο.
Είναι η ζωή…
Είναι και το βλέμμα μέσα από τον καθρέφτη της γιαγιάς που αντικατοπτρίζει ένα πρόσωπο όμορφο και γλυκό, το είδωλο ενός κοριτσιού που μεγαλώνει και φοβάται ακόμη να δεχτεί πως το σώμα του μεστώνει σιγά σιγά, αφήνοντας μες τα μαλλιά που κόπηκαν τους παιδικούς εφιάλτες και τα όνειρα. Ώσπου να συμφιλιωθεί με τα καινούργια του όνειρα, αγγίζοντας τα χείλη, ασθμαίνοντας την ανάσα, αναζητώντας τη δροσιά, την τρυφερότητα, την αγάπη στο συναπάντημα των ματιών.
ΑπάντησηΔιαγραφή