Λέξεις.

Σέρνεσαι πάλι...

Σαν αυτούς όλους και τα γραφτά τους.

Νεκροί. Και τιμημένοι. 

Κανείς δεν ξέρει, κανείς.

Γιατί παίζεις με τις λέξεις.

Ιδέα δεν έχουν. Γιατί έπαιξαν αυτοί. 

Λιώνουν οι λέξεις μέσα στο στόμα, μες το μυαλό.

Πλάθονται.

Γίνονται ένα με το κουβάρι της σκέψης.

Ανοίγονται σε ορίζοντες που δεν έχεις πάει, ούτε δει.

Φοβάσαι. Τρέμεις. 

Ιδέα δεν έχουν.

Μα ούτε κι εσύ έχεις.

Δεν τις πλάθεις τις λέξεις. Αυτές στο κάνουν.

Αδίστακτες, αιμοβόρες. 

Μέχρι να υποκύψουν όλοι στο κάλεσμά τους.

Μέχρι να μη μείνει κανείς ξύπνιος την ώρα του θανάτου τους.

Τα μονοπάτια τους είναι πολύχρωμα, μα σκοτεινά.

Πολυδιάστατα, μα βρώμικα.

Είναι ύπουλες οι λέξεις.

Σε βλέπουν, σε νιώθουν και σε ακούν.

Κι εσύ δεν έχεις τίποτα.  Παρά μόνο τη νύχτα.