Απολογισμός.

Το 2011 για μένα ήταν…

Η χρονιά που γνώρισα σημαντικούς ανθρώπους για τη ζωή μου. Ανθρώπους που με κατάλαβαν, με ένιωσαν, με βοήθησαν, τους άκουσα, τους θαύμασα και με ενέπνευσαν.

Ανθρώπους που με έκαναν να νιώσω καινούρια συναισθήματα, ανθρώπους που με έκαναν να νιώσω όμορφα, ανεξάρτητα από το τι έγινε μετά.

Ανθρώπους που με έκαναν να δω τη ζωή με άλλο μάτι, ανθρώπους που θαύμασα για την εξυπνάδα και τη σκέψη τους.

Ανθρώπους που με βοήθησαν να βγω από δύσκολες καταστάσεις κι άλλους που με έσπρωξαν σε άλλες δυσκολότερες.

Ήταν η χρονιά που για μια στιγμή ο εαυτός μου γύρισε και με κοίταξε στα μάτια. Χωρίς να έχει σημασία το ότι αμέσως μετά μου ξαναγύρισε την πλάτη κι αρχίσαμε πάλι το κυνηγητό.

Ήταν η χρονιά που ερωτεύτηκα.

Και που πόνεσα γι αυτό.

Η χρονιά που έχασα μερικές εκατοντάδες χρόνια από τη ζωή μου στην ιδέα και μόνο καταστάσεων που θα μπορούσαν να αλλάξουν τη ζωή μου για πάντα.

Η χρονιά που τρόμαξα όσο δεν τρόμαξα ποτέ μου.

Ήταν η χρονιά που με έκανε να εκτιμήσω πράγματα που δεν είχα προσέξει πιο πριν.

Όπως λόγου χάρη την αξία του να γυρίζεις σπίτι. Την αξία μιας μεταμεσονύχτιας βόλτας, μιας κούπας τσάι, μιας αγκαλιάς, μιας κουβέντας.

Ενός μυστικού.

Μιας καινούριας μέρας.

Το 2011 ήταν μια χρονιά που με ανάγκασε να πάρω πολλές μεγάλες και σημαντικές αποφάσεις. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήταν όλες σωστές.

Ήταν η χρονιά που πίστεψα για μια στιγμή ότι υπάρχει κάποιος λόγος, για όλα που γίνονται.  Και η χρονιά που σταμάτησα να πιστεύω στις συμπτώσεις.

Η χρονιά που έμαθα να διαχειρίζομαι το θυμό, την απελπισία και την κατάθλιψη μου με πιο υγιείς τρόπους.

Ήταν η χρονιά που είπα φτάνει. Και που ξεκίνησα από την αρχή.

Δεν ήταν η χρονιά που βρήκα το δρόμο μου.

Ήταν όμως η χρονιά που μπήκα σε ένα πιο φωτεινό μονοπάτι.

Το 2011 για μένα ήταν… Γεμάτο.

Και ενδιαφέρον. 

2012? CHALLENGE ACCEPTED.