Αφιερωμένο σε ένα αστεράκι κι ένα αγγελάκι που φωτίζουν τα θολά μου νερά... Πάντα.

"Θυμάμαι να βλέπω το δρόμο να μικραίνει,
Κι όλο μίκραινε...
Μέχρι που έγινα μια κουκκίδα, στο βάθος του σύμπαντος."

Κι εσύ κοιτούσες.
Μετρούσες τ'αστέρια που προσπερνούσαμε,
ανοιγόκλεινες τα μάτια για να συνηθίσεις τη φεγγαρόσκονη.

Κάποιες στιγμές, με ακουμπούσες.
Σιγουρευόσουν για το όνειρο.
Έσκυβες  να αποφύγεις τους κομήτες και χαμογελούσες.

Κι εγώ κοιτούσα.
Κι άπλωνα τα χέρια να μαζέψω την αστρόσκονη.
Μύριζα τη βροχή και γελούσα με το παράλογο.

Ήταν όμορφα.

Μετά, μεγαλώσαμε (;)

Κι έμεινε η φεγγαρόσκονη στα μαλλιά σου,
και το χαρτάκι που έγραφε πόσα τελικά ήταν τ'αστέρια...

Μα δε μ'ένοιαζε πια ο αριθμός.
Όσα κι αν είναι, δεν είναι δικά μου.
Ξέρω ένα, και μου αρκεί.

Έχω ένα.

Και φτάνει, για να φωτίζει ολόκληρο τον ουρανό.

Γιατί έχει κι ένα αγγελάκι δίπλα, να το προσέχει.
Σαν αυτά που συναντούσαμε στο δρόμο μας και παίζαμε μαζί τους.
Το πιο όμορφο, το πιο ξεχωριστό.

Καθρεφτίζεται έτσι η αγάπη τους στα νερά μου,
και δεν τελειώνει ποτέ...