Συμπτώσεις

Μερικές φορές νιώθω ότι είναι κάποιος εκεί έξω που παίζει Sims με τις ζωές μας.
Κι άλλες, τρομάζω με την τεράστια δύναμη που πιθανό να έχουμε.
Τις περισσότερες όμως μένω και κοιτάζω σαν αποβλακωμένο όταν συνειδητοποιώ πόσο ΚΑΘΟΛΟΥ τυχαία είναι όλα.

Όπως λόγου χάρη όλες εκείνες τις περίεργες "τυχαίες" συναντήσεις στον υπόγειο, που λες "ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ. Κάποιος μας κάνει πλάκα τελοσπάντων" και συνειδητοποιείς ότι η ζωή σου είναι ένα παράξενο παιχνίδι με ζάρια που το παίζει κάποιος μένταλιστ και σκοπό έχει να σε τρομάξει και να σε κάνει να βγεις από τα νερά σου.

Ή τις άλλες. Εκείνες που σκέφτεσαι κάποιον όλο το πρωί και τον έχεις στην έννοια σου. Και το βράδυ πας κάπου και κάποια δεδομένη στιγμή αποφασίζεις να βγεις έξω. Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο "κάποιος" περνά από εκεί.
Κι εσύ λες, δεν είναι δυνατόν. Πώς είναι δυνατόν;

Είναι λίγο σαν το φαινόμενο της πεταλούδας. Αλλά όχι ακριβώς.
Η ώρα που σου πήρε μέχρι να δέσεις το παπούτσι σου περπατώντας προς το σταθμό συνέβαλε μαζί με την ώρα που σου πήρε να πεις ευχαριστώ σε κάποιον από κάποια διαφημιστική καμπάνια που σου πρόσφερε ένα σοκολατάκι και την ώρα που σου πήρε μέχρι να αλλάξεις μηχανή για να περάσεις το εισιτήριο σου επειδή η προηγούμενη δε δούλευε και την ώρα που έκανες μέχρι να προσανατολιστείς για το που ακριβώς θέλεις να πας, και να σταθείς στο συγκεκριμένο σημείο που θα σου επιτρέψει να ανεβείς στο συγκεκριμένο βαγόνι, της συγκεκριμένης αμαξοστοιχίας, στη συγκεκριμένη πόρτα, ΠΟΥ ΜΙΣΟ ΜΕΤΡΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ θα στέκεται κάποιος που είχες κανονίσει να συναντήσεις τρεις ώρες μετά, μένει σε άλλη πόλη και δεν είναι μόνιμος κάτοικος της χώρας στην οποία βρίσκεσαι.

Οκ. Να το θέσω αλλιώς.
Ποια είναι η πιθανότητα να συναντηθούν δυο Κύπριοι που γνωρίζονται μεταξύ τους κι έχουν κανονίσει να συναντηθούν τρεις ώρες μετά, σε βαγόνι στο μετρό του Λονδίνου -στο ίδιο βαγόνι (!), τη στιγμή που τρένα περνούν κάθε 1.5 λεπτό- , κυρίως όταν και οι δύο έρχονται από διαφορετικούς τόπους και πάνε επίσης σε διαφορετικούς τόπους;
Μηδαμινή; Κι όμως, συνέβηκε. Κι αν δε συνέβαινε τα πάντα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά.

Όπως και το άλλο.
Η απόφαση του τύπου που τραγουδούσε στον συγκεκριμένο τόπο να κάνει διάλειμμα τη συγκεκριμένη ώρα, που οδήγησε στη δική σου απόφαση να βγεις έξω εκείνη τη στιγμή, και να συναντήσεις κάποιον που είχε επίσης αποφασίσει να περάσει από εκεί.
Κι αν το πάρουμε ακόμα πιο πίσω, η απόφαση σου από την αρχή να πας σε εκείνο τον τόπο ή η απόφαση της διεύθυνσης να καθορίσει το πρόγραμμα του τραγουδιστή τις συγκεκριμένες ώρες, ώστε ο ίδιος να αποφασίσει για την ώρα που θα κάνει διάλειμμα...
Και αυτό μπορεί να μην τελειώσει ποτέ...!

Είναι όλα τόσο... Περίεργα.

Δεν υπάρχουν συμπτώσεις.

Ή το ακριβώς αντίθετο.

ΟΛΑ είναι συμπτώσεις. Αυτό όμως δε μπορώ να το πιστέψω. Ο εγκέφαλος μου απλώς δεν το δέχεται. Είναι το λιγότερο, τρομακτικό όταν το συνειδητοποιήσεις.

Ο κόσμος είναι τρομακτικός όταν τον συνειδητοποιήσεις.

Η ζωή, είναι τρομακτική όταν πλησιάσεις έστω και λίγο στο να την καταλάβεις.

Γι αυτό και κανείς δεν την κατάλαβε ποτέ.