Αγαπητέ ανώνυμε...

Αγαπητέ ανώνυμε, που όταν μου γράφεις ακούω τη φωνή σου...

Υπόσχομαι ότι δε θα τους αφήσω να περιμένουν πολύ.

Και δε θα ξανακοπώ. Ποτέ. Σαν να 'χω βάλει στοίχημα με κάτι ανώτερο.

Κάτι περισσότερο και πάνω απ΄ αυτό.

Και θα είμαι εντάξει.

Σαν να χουνε φύγει όλα. Ξαφνικά και χωρίς προειδοποίηση.

Σαν να χουν όλα μπει σε μια τάξη.

Και θα χαμογελώ.

Και θα είναι εντάξει.

Κι όλοι θα λένε πως βρήκα το δρόμο μου.

Και θα συμβιβαστώ.

Και μ' αυτούς και με τον κόσμο τους και με τα σκατά τους.

Και δε θα φύγω, ούτε θα κοιμηθώ.

Και θα υπομένω.. Όπως όλοι.

Και δε θα γκρινιάζω.

Και δε θα σε ψάξω, ακόμα κι αν σε χρειάζομαι.

...

Κι όλα θα είναι καλά.

Για σένα, και για μένα και για όλους.

Κι ο κόσμος θα συνεχίσει να υπάρχει.

Η γη θα συνεχίσει να γυρίζει.

Κι εμείς εκεί. Θα υπομένουμε.

Αυτό δεν κάνουν όλοι;

Και δε θα γκρινιάζουμε για τα στραβά και τα ανάποδα.

Μα θα τα βλέπουμε και θα τα προσπερνούμε.

Μόνο θα μαστε μόνοι μας.

Πάντα έτσι ήταν, άλλωστε.

Αλλά δε θα μας πειράζει.

Γιατί θα έχουμε συμβιβαστεί και μ’αυτό.

Κι όταν κάτι θα μας τραβά κάτω και πίσω, 

σαν σήμερα λόγου χάρη

Ακόμα πιο πολύ θα χαμογελάμε.

Και θα είναι εντάξει.

Αλήθεια σου λέω.

-

Πως το είχες πει εκείνο...

"Η ανυπαρξία αφού προηγουμένως υπήρξες, δεν υπάρχει."

Αν η ανυπαρξία μου δεν επηρέαζε τους γύρω μου, θα την επέλεγα.

Τώρα.

Ταμ ταμ ταμ. Μεγάλες δηλώσεις για να δημοσιεύονται.

Κι εγώ λέω...

WHO CARES?

Nobody, φυσικά. 

Θέλω να σταματήσει ο χρόνος τώρα. Κι όχι γιατί τώρα περνάω τόσο υπέροχα που θέλω αυτό που κάνω να κρατήσει για πάντα. Απλώς θέλω να παγώσει η εικόνα και να μείνει έτσι. 

Η να πέσω τώρα για ύπνο και να κοιμάμαι για πάντα.

Όλα θα είναι κανονικά. Τίποτα δε θ'αλλάξει. Απλώς εγώ δε θα είμαι εδώ να βλέπω.

Και δε θα ενοχλήσω και κανέναν, αφού θα κοιμάμαι.

Ενδιαφέρουσα προοπτική, άκρως ουτοπική, αλλά οι άνθρωποι έχουν φτιαχτεί για να φαντάζονται διάφορα, έτσι δεν είναι;

FAIL.

Disney μας κατέστρεψες όλους!

Θυμήθηκα ένα πολύ εύστοχο πόστ της Ginny, που κατηγορούσε τη Ντίσνευ για τα υψηλά στάνταρτς που έχουμε απέναντι στην «αγάπη» το «ρομαντισμό» και όλα τα συναφή.

Ήρθε και η σειρά μου να συμφωνήσω (αν και το είχα ήδη κάνει από τότε) και να παραδεχτώ ότι κι εμένα με κατέστρεψαν οι ταινίες της Disney, κι αν όχι εμένα ως άνθρωπο που βλέπεις στο δρόμο και συναναστρέφεσαι μαζί του (γιατί αυτοί που με γνωρίζουν θα ισχυριστούν το ακριβώς αντίθετο) αλλά έναν πιο βαθύ εμένα, σε σημείο… Υποσυνειδήτου.

Γι αυτό κι εγώ λοιπόν με τη σειρά μου, παίρνω τη σκυτάλη από τη Ginny και συμφωνώ.

Damn Those Disney Movies!!!!

Όχι, δεν περιμένω τον πρίγκηπα με το άσπρο άλογο.

Ούτε είμαι κλεισμένη σε έναν πύργο 18 χρόνια.

Ούτε έχω την παραμικρή εντύπωση ότι σαν περπατώ μπορεί να σκοντάψει πάνω μου (ο πρίγκιπας που λέγαμε πριν)

Όχι.

Είναι όμως άλλα  πράγματα (πιο απλά για κάποιον που έχει υποστεί την πλύση εγκεφάλου από τις ταινίες της Disney) που όχι μόνο τα περιμένω, τα απαιτώ κιόλας.

Βρε τι κακό μας βρήκε με τη Disney… 

(Το πόστ της Ginny βρίσκεται εδώ: Damn Those Disney Movies)

Another brick in the wall?

Η μόνη χρησιμότητα των τειχών είναι το γεγονός ότι κάποιος, κάποια δεδομένη στιγμή έρχεται και τα ρίχνει. Διαφορετικά, δεν προστατεύουν από τιποτα, αφού στην πραγματικότητα οποιαδήποτε επίθεση μπορεί να τα διαπεράσει. Γιατί ουσιαστικά δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Οι άνθρωποι τα δημιουργούν για να προστατευτούν από κάτι συγκεκριμένο ενώ μένουν ακάλυπτοι και απροστάτευτοι για σωρούς άλλα πράγματα, που τα τείχη που έχτισαν δεν τους προσφέρουν προστασία.

Η ασφάλεια που δίνουν είναι εικονική και χρήσιμη μόνο για τον εχθρό που φαίνεται. Το επικίνδυνο όμως, είναι αυτό που δε φαίνεται, οπότε για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι τα τείχη είναι άχρηστα.
Φυσικά, οι άνθρωποι χτίζουν τα τείχη για ένα και μόνο σκοπό. Για να βρεθεί κάποιος και να τα ρίξει.
Όχι βίαια και μονοκοπανιά, αλλά ευγενικά και τουβλάκι-τουβλάκι.
Γιατί όταν βρεθεί αυτός ο κάποιος, μπαίνει αυτός στη θέση του τείχους και προσφέρει αυτός την ασφάλεια. Κι αυτός, την προσφέρει και γι αυτά που φαίνονται, και γι αυτά που είναι αόρατα. 

Οι άνθρωποι φεύγουν μικρή μου.. Γίνονται ένα με τ'άστρα...

Θέλω να γράψω γι αυτούς που φεύγουν.  Αυτούς που σε εξημερώνουν και μετά ένα πρωί με λόγο ή χωρίς, σηκώνονται και φεύγουν κι εξαφανίζονται από τη ζωή σου και φαίνονται να μην τους νοιάζει ούτε αν ζεις, ούτε αν υπήρξες ποτέ στη ζωή τους.

Η αλήθεια είναι ότι στη ζωή μας συναντούμε πάρα πολλούς τέτοιους. Και κάθε φορά η απώλεια τους κοστίζει το ίδιο. Γιατί έχουν το χάρισμα να μπορούν να μας εξημερώνουν, να μας κάνουν να τους δίνουμε αξία, ίσως και μεγαλύτερη από αυτή που πραγματικά έχουν και να γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Όταν φύγουν, αυτό που μας κάνει να στεναχωριόμαστε περισσότερο, δεν είναι το ότι μας εγκατέλειψαν, είναι ότι δε μπορέσαμε να τους προσφέρουμε τίποτα περισσότερο για να μείνουν.

Και μετά αναρωτιόμαστε πόσο σημαντικοί υπήρξαμε για εκείνους στ’αλήθεια.

Και πόσο αληθινή ήταν η αγκαλιά τους (που μύριζε καραμέλα).

Και πόσο αληθινή ήταν η έγνοια τους.

Και πόσο στα σοβαρά μας έπαιρναν.

Και τι στο καλό υπήρξαμε γι αυτούς.

Όταν νιώσουμε ότι κάτι δεν πάει καλά, κι αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι πια εδώ ξεκινά μια διαδικασία, συνειδητοποίησης, μέχρι να καταφέρουμε να το αποδεχτούμε και να προχωρήσουμε..

Στην αρχή, αρνούμαστε ότι έφυγαν.

Μετά θυμώνουμε που μας εγκατέλειψαν, και δεν αναρωτήθηκαν ποτέ τι κάνουμε.

Υστερα προσπαθούμε να τους δικαιολογήσουμε. Ολο και κάτι βρίσκουμε πάντα.

Μετά συνειδητοποιούμε ότι δεν υπάρχει δικαιολογία, κι απλά έφυγαν. Και πονούμε.

Ωσπου μια μέρα, αποδεχόμαστε την απώλεια, και προχωρούμε.  

Αυτό δε σημαίνει ότι σταματούμε να αγαπούμε, ή ότι πονούμε λιγότερο όμως.

"Κινδυνεύεις να κλάψεις, αν αφεθείς να σε εξημερώσουν..."

Αλλά πάντα, μένει το χρώμα του σταριού...

Multitasking

Πως είναι όταν ο υπολογιστής μας πήξει στο multitasking και σε κάποια στιγμή σταματήσει να ανταποκρίνεται κι εμείς εκνευριζόμαστε γιατί κολλούν τα πάντα;

Λοιπόν κι εμείς ακριβώς αυτό κάνουμε. Ερχεται μια στιγμή που ο εγκέφαλος μας αδυνατεί να ανταποκριθεί σε όλες τις σκέψεις που του βάζουμε κι απλώς… Σταματά να δουλεύει.

Είναι αστείο και παράλληλα τρομερό γιατί συνήθως αυτό συμβαίνει  την πιο ακατάλληλη στιγμή, συνήθως όταν έχουμε να αποφασίσουμε για κάτι πολύ σημαντικό, ή σε παρόμοιες περιπτώσεις. Αν παραλληλήσουμε τη «μεγάλη απόφαση» με την εγκατάσταση ενός σημαντικού προγράμματος, θα δούμε ότι το πρόγραμμα, όχι μόνο θα κολλήσει στη μέση, αλλά δε θα μπορεί καν να σταματήσει τη διαδικασία.

Κι όσο κι αν το αφήνουμε στην ησυχία του μπας και αποφασίσει κάποια στιγμή να συνεχίσει την εγκατάσταση, αυτό όχι μόνο δε συνεχίζει, αλλά αδρανοποιεί εντελώς την οθόνη και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι τετραγωνάκια με τον κέρσορα.

Ωσπου μια δεδομένη στιγμή, εκτός από την εγκατάσταση, σπάνε και τα νεύρα μας. Οπότε τι μένει να κάνουμε;

Ctrl+Alt+Delete.

End task.

Και ρωτά ο υπολογιστής παραξενεμένος. «Μα είσαι σίγουρος;»

ΜΑ ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ.

Όμως το πρόγραμμα επιμένει να μην κλείνει.

Και ξανά.

End task.

«Το έχεις σκεφτεί καλά;»

Ναι λέμε.

Και Τρίτη φορά, γιατί ακόμα κι αν έχει αρχίσει η διαδικασία για να κλείσει το πρόγραμμα είμαστε πολύ ανυπόμονοι για να το περιμένουμε.

«Σε ρωτώ για τελευταία φορά. Είσαι σίγουρος;»

Ω ΝΑΙ. ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΝΑΙΙΙΙΙΙ!!!! Και σε πιάνει υστερία και κάνεις την ίδια διαδικασίαόσο πιο πολλές φορές μπορείς, μέχρι να απαλλαγείς από τα ενοχλητικά προγράμματα που έχουν κάνει τον υπολογιστή σου τόσο απελπιστικά αργό και αδρανή.

Και μετά;

Ε μετά τίποτα. Ο υπολογιστής βρίσκει τα μίλια του κι εσύ ξανακάνεις τη διαδικασία από την αρχή (φανερά εκνευρισμένος αλλά και ανακουφισμένος που ξεκόλλησε επιτέλους) και παρακαλάς να μην το ξαναπάθει στο άμεσο μέλλον. Όχι τίποτα άλλο, απλώς λυπάσαι τα λεφτά σου να αγοράζεις άλλον υπολογιστή, αν τον σπάσεις κατά λάθος πάνω στα νεύρα σου..

Το κακό όταν αυτό συμβαίνει στον εγκέφαλο σου, είναι ότι εκείνος, όχι μόνο αρνείται να σου κλείσει το πρόγραμμα, επιμένει κιόλας να το εμφανίζει ξανά και ξανά για να σου υπενθυμίσει πόσο σημαντικό είναι και πόσο βλάκας είσαι που έκανες κάτι και το έχασες.

Κι όταν επιτέλους αποφασίσει να το κλείσει επιτέλους, όταν ξαναρχίσεις τη διαδικασία, βρίσκει μια καινούρια δικαιολογία και....

Τσουπ. Ξανανεκρώνει. 

Και δώστου πάλι end task και παρακάλια να αδειάσει για να μπορέσει να ξαναγεμίσει..

Στιγμούλες..

Οι μέρες, είναι μπουκαλάκια γεμάτα ως πάνω με στιγμές. Μικρές, πολύχρωμες στιγμούλες που στροβιλίζονται στον πάτο τους και αλλάζουν σχήματα και χρώματα όποτε θέλουν..
Μερικές μέρες, τα μπουκαλάκια αυτά, γεμίζουν με όμορφες στιγμές,  που έχουν χρώμα σμαραγδί και ίντιγκο. Και κόκκινο και μπλε, και κίτρινο και λαχανί και πορτοκαλί και μωβ. Και όλες μαζί ενώνονται σε έναν περίεργο χορό με τις κινήσεις τους αρμονικά δεμένες, και τα χρώματα τους λαμπερά και ηλιόλουστα.

Είναι όμως και οι μέρες που σε αυτές τις πολύχρωμες στιγμές, εισβάλλουν οι άλλες, οι άχρωμες και οι μουντές. Αυτές που δεν ξέρουν ούτε να χορεύουν, ούτε να λάμπουν. Τις περισσότερες φορές, οι πολύχρωμες στιγμούλες είναι περισσότερες, κι έτσι παίρνουν τις αδύναμες μουντές στιγμούλες, και τις βάζουν στο χορό τους. Στην αρχή δεν τα καταφέρνουν και σκέφτονται να τα παρατήσουν, μετά από λίγο όμως μαθαίνουν τα βήματα και εντάσσονται στον όμορφο χορό των υπολοίπων. Και τότε, γίνεται κάτι πραγματικά μαγικό. Αποκτούν το χρώμα του ουράνιου τόξου, και λάμπουν πιο πολύ από κάθε άλλη καλή στιγμούλα, γιατί έκαναν προσπάθεια για να τα καταφέρουν.

Έρχονται μετά και οι άλλες μέρες, που οι μουντές και άχρωμες στιγμές, υπερβαίνουν κατά πολύ τον αριθμό των καλών και πολύχρωμων. Τότε, τα μπουκαλάκια χάνουν το χρώμα τους, και δεν υπάρχει κανείς για να χορέψει στον βυθό τους. Βέβαια, αυτές οι μέρες, δεν κρατάνε πολύ, γιατί οι άχρωμες στιγμές, βαριούνται εύκολα, κι έτσι σηκώνονται και φεύγουν κάποια στιγμή. Φυσικά, μέχρι να φύγουν, απουσιάζει λίγο το χρώμα από τη ζωή μας.. Αλλά δε βαριέσαι.. Πάντα επιστρέφει..
Λαμπερό, και ηλιόλουστο...

Everybody lies

Εκανα ένα πείραμα σήμερα.

Ενώ δεν ήμουν και στα καλύτερα μου κέφια, προσπάθησα να γράψω κάτι εξαιρετικά αισιόδοξο. Αληθοφανές και όλα τα συναφή και γενικά ένα από εκείνα τα γνωστά κείμενα που εξυμνούν την ομορφιά της ασχήμιας του κόσμου.

Μου φάνηκε εξαιρετικά ενδιαφέρον το πόσο εύκολα μου βγήκε και μάλιστα κύλησε χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα. Και ήταν και όμορφο. Εννοώ, δεν ήταν όπως εκείνα τα σαχλά που διαβάζουμε κατά καιρούς σε περιοδικά και βιβλία με παρόμοια θεματολογία.

Φυσικά, όταν το τέλειωσα και το διάβασα το έσβησα, γιατί δεν είχε αξία να το κρατώ, αφού δεν ήταν αλήθεια. Εννοώ, ήταν απλά «λόγια παρηγοριάς για τους πονεμένους» για μερικούς και «παραμύθκια της Χαλιμάς» για άλλους.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση στην όλη υπόθεση, είναι το πόσο εύκολα οι άνθρωποι μπορούν να «ψεύδονται» ακόμα και στον ίδιο τους τον εαυτό, ακόμα και όταν γράφουν. 

Είμαστε όλοι ψεύτες. 

Everybody lies. Ο House ήταν πολύ σοφός τελικά...