-

Είχες δίκιο. Σε στιγμές μετριέται η ζωή.
Κι οι στιγμές που μετράω μαζί σου,
φτάνουν και περισσεύουν για να ξέρω, ότι τώρα, σ'αγαπώ.

Και μπορώ να το λέω, και να το γράφω,
σαν παιδάκι που τώρα μαθαίνει να συλλαβίζει τις λέξεις.
Μπορώ να το ακούω στο κεφάλι μου,
να το νιώθω στους παλμούς μου.
Σαν τότε-και σα χτες.

Μπορώ να θυμάμαι-και μου αρκεί.
Ξέρεις, εκείνη τη νύχτα.
Το βράδυ εκείνο που ο παγωμένος αέρας δε στάθηκε ικανός να παγώσει και τις καρδιές μας.

Κι ας μην το 'ξερα τότες.
Κι ας μου ήταν αρκετή η ζέστη της ανάσας σου δίπλα μου.
Κι ας μου έφτανε μόνο μια σου κουβέντα, για θρησκείες στον ειρηνικό και για τρομακτικές γριές, που ξεπρόβαλλαν από τα παραμελημένα σπίτια.

Κι ήταν-ξέρεις, η πιο όμορφη μας νύχτα,
η πιο αγνή.
Κι αν μπορούσα να ζήσω ακόμα χίλιες τέτοιες,
θα το 'κανα, χωρίς δεύτερη σκέψη.

Βλέπεις, είναι που οι άνθρωποι το αγαπούν το ανεκπλήρωτο.
Το γράφουν στα τραγούδια τους, το κρύβουν στην καρδιά τους...
Και τους ελκύει τόσο πολύ, όσο κι αν λεν ότι θέλουν να ξεφύγουν.

Αυτό λοιπόν αγάπησα κι εγώ σε σένα.
Το ανεκπλήρωτο.

Γιατί ήξερα, ότι ποτέ δε θα μπορούσα να σε φτάσω.
Γιατί το σύμπαν του μυαλού σου ήταν τόσο αχανές,
που δεν ήξερα πως να το προσεγγίσω.
Γιατί ποτέ δε μπορούσα να ξέρω τι σκέφτεσαι
και πάντα απορούσα για το τι νιώθεις.

Ήσουν το άπιαστο-το ιδανικό.

Και μετά, ξαφνικά κάτι άλλαξε.
Δεν ήσουν πια "ανεκπλήρωτο", είχε έρθει η ώρα σου να γίνεις το "πραγματικό".
Και τρόμαξα. Φοβήθηκα μη μου φύγει.

Φοβήθηκα μην έρθει μια μέρα που θα σε κοιτώ και τα μάτια σου δε θα 'χουν κανένα μυστήριο.
Φοβήθηκα ότι θα χάσουν τη λάμψη τους, και θα φταίω εγώ γι αυτό.
Τρόμαξα, και πνίγηκα σε κάτι που άθελά μου, εγώ είχα προκαλέσει.

Κι όπως όλους τους ψευτορομαντικούς,
προτίμησα να ζήσω με το "μπορεί και να"
παρά με το "θα".

Κι όλα, μια απόφαση είναι.
Την παίρνεις, την πράττεις, την πληρώνεις,
και κάποιες φορές τη μετανιώνεις.

Μα κι αν το κάνω, δε θα σε ζητήσω πίσω.
Γιατί είναι όλα θέμα επιλογών.
Και τις επιλογές μας, τις πληρώνουμε...

<#