Απολογισμός.

Το 2011 για μένα ήταν…

Η χρονιά που γνώρισα σημαντικούς ανθρώπους για τη ζωή μου. Ανθρώπους που με κατάλαβαν, με ένιωσαν, με βοήθησαν, τους άκουσα, τους θαύμασα και με ενέπνευσαν.

Ανθρώπους που με έκαναν να νιώσω καινούρια συναισθήματα, ανθρώπους που με έκαναν να νιώσω όμορφα, ανεξάρτητα από το τι έγινε μετά.

Ανθρώπους που με έκαναν να δω τη ζωή με άλλο μάτι, ανθρώπους που θαύμασα για την εξυπνάδα και τη σκέψη τους.

Ανθρώπους που με βοήθησαν να βγω από δύσκολες καταστάσεις κι άλλους που με έσπρωξαν σε άλλες δυσκολότερες.

Ήταν η χρονιά που για μια στιγμή ο εαυτός μου γύρισε και με κοίταξε στα μάτια. Χωρίς να έχει σημασία το ότι αμέσως μετά μου ξαναγύρισε την πλάτη κι αρχίσαμε πάλι το κυνηγητό.

Ήταν η χρονιά που ερωτεύτηκα.

Και που πόνεσα γι αυτό.

Η χρονιά που έχασα μερικές εκατοντάδες χρόνια από τη ζωή μου στην ιδέα και μόνο καταστάσεων που θα μπορούσαν να αλλάξουν τη ζωή μου για πάντα.

Η χρονιά που τρόμαξα όσο δεν τρόμαξα ποτέ μου.

Ήταν η χρονιά που με έκανε να εκτιμήσω πράγματα που δεν είχα προσέξει πιο πριν.

Όπως λόγου χάρη την αξία του να γυρίζεις σπίτι. Την αξία μιας μεταμεσονύχτιας βόλτας, μιας κούπας τσάι, μιας αγκαλιάς, μιας κουβέντας.

Ενός μυστικού.

Μιας καινούριας μέρας.

Το 2011 ήταν μια χρονιά που με ανάγκασε να πάρω πολλές μεγάλες και σημαντικές αποφάσεις. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήταν όλες σωστές.

Ήταν η χρονιά που πίστεψα για μια στιγμή ότι υπάρχει κάποιος λόγος, για όλα που γίνονται.  Και η χρονιά που σταμάτησα να πιστεύω στις συμπτώσεις.

Η χρονιά που έμαθα να διαχειρίζομαι το θυμό, την απελπισία και την κατάθλιψη μου με πιο υγιείς τρόπους.

Ήταν η χρονιά που είπα φτάνει. Και που ξεκίνησα από την αρχή.

Δεν ήταν η χρονιά που βρήκα το δρόμο μου.

Ήταν όμως η χρονιά που μπήκα σε ένα πιο φωτεινό μονοπάτι.

Το 2011 για μένα ήταν… Γεμάτο.

Και ενδιαφέρον. 

2012? CHALLENGE ACCEPTED. 

Συμπτώσεις

Μερικές φορές νιώθω ότι είναι κάποιος εκεί έξω που παίζει Sims με τις ζωές μας.
Κι άλλες, τρομάζω με την τεράστια δύναμη που πιθανό να έχουμε.
Τις περισσότερες όμως μένω και κοιτάζω σαν αποβλακωμένο όταν συνειδητοποιώ πόσο ΚΑΘΟΛΟΥ τυχαία είναι όλα.

Όπως λόγου χάρη όλες εκείνες τις περίεργες "τυχαίες" συναντήσεις στον υπόγειο, που λες "ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ. Κάποιος μας κάνει πλάκα τελοσπάντων" και συνειδητοποιείς ότι η ζωή σου είναι ένα παράξενο παιχνίδι με ζάρια που το παίζει κάποιος μένταλιστ και σκοπό έχει να σε τρομάξει και να σε κάνει να βγεις από τα νερά σου.

Ή τις άλλες. Εκείνες που σκέφτεσαι κάποιον όλο το πρωί και τον έχεις στην έννοια σου. Και το βράδυ πας κάπου και κάποια δεδομένη στιγμή αποφασίζεις να βγεις έξω. Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο "κάποιος" περνά από εκεί.
Κι εσύ λες, δεν είναι δυνατόν. Πώς είναι δυνατόν;

Είναι λίγο σαν το φαινόμενο της πεταλούδας. Αλλά όχι ακριβώς.
Η ώρα που σου πήρε μέχρι να δέσεις το παπούτσι σου περπατώντας προς το σταθμό συνέβαλε μαζί με την ώρα που σου πήρε να πεις ευχαριστώ σε κάποιον από κάποια διαφημιστική καμπάνια που σου πρόσφερε ένα σοκολατάκι και την ώρα που σου πήρε μέχρι να αλλάξεις μηχανή για να περάσεις το εισιτήριο σου επειδή η προηγούμενη δε δούλευε και την ώρα που έκανες μέχρι να προσανατολιστείς για το που ακριβώς θέλεις να πας, και να σταθείς στο συγκεκριμένο σημείο που θα σου επιτρέψει να ανεβείς στο συγκεκριμένο βαγόνι, της συγκεκριμένης αμαξοστοιχίας, στη συγκεκριμένη πόρτα, ΠΟΥ ΜΙΣΟ ΜΕΤΡΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ θα στέκεται κάποιος που είχες κανονίσει να συναντήσεις τρεις ώρες μετά, μένει σε άλλη πόλη και δεν είναι μόνιμος κάτοικος της χώρας στην οποία βρίσκεσαι.

Οκ. Να το θέσω αλλιώς.
Ποια είναι η πιθανότητα να συναντηθούν δυο Κύπριοι που γνωρίζονται μεταξύ τους κι έχουν κανονίσει να συναντηθούν τρεις ώρες μετά, σε βαγόνι στο μετρό του Λονδίνου -στο ίδιο βαγόνι (!), τη στιγμή που τρένα περνούν κάθε 1.5 λεπτό- , κυρίως όταν και οι δύο έρχονται από διαφορετικούς τόπους και πάνε επίσης σε διαφορετικούς τόπους;
Μηδαμινή; Κι όμως, συνέβηκε. Κι αν δε συνέβαινε τα πάντα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά.

Όπως και το άλλο.
Η απόφαση του τύπου που τραγουδούσε στον συγκεκριμένο τόπο να κάνει διάλειμμα τη συγκεκριμένη ώρα, που οδήγησε στη δική σου απόφαση να βγεις έξω εκείνη τη στιγμή, και να συναντήσεις κάποιον που είχε επίσης αποφασίσει να περάσει από εκεί.
Κι αν το πάρουμε ακόμα πιο πίσω, η απόφαση σου από την αρχή να πας σε εκείνο τον τόπο ή η απόφαση της διεύθυνσης να καθορίσει το πρόγραμμα του τραγουδιστή τις συγκεκριμένες ώρες, ώστε ο ίδιος να αποφασίσει για την ώρα που θα κάνει διάλειμμα...
Και αυτό μπορεί να μην τελειώσει ποτέ...!

Είναι όλα τόσο... Περίεργα.

Δεν υπάρχουν συμπτώσεις.

Ή το ακριβώς αντίθετο.

ΟΛΑ είναι συμπτώσεις. Αυτό όμως δε μπορώ να το πιστέψω. Ο εγκέφαλος μου απλώς δεν το δέχεται. Είναι το λιγότερο, τρομακτικό όταν το συνειδητοποιήσεις.

Ο κόσμος είναι τρομακτικός όταν τον συνειδητοποιήσεις.

Η ζωή, είναι τρομακτική όταν πλησιάσεις έστω και λίγο στο να την καταλάβεις.

Γι αυτό και κανείς δεν την κατάλαβε ποτέ.

Αφιερωμένο σε ένα αστεράκι κι ένα αγγελάκι που φωτίζουν τα θολά μου νερά... Πάντα.

"Θυμάμαι να βλέπω το δρόμο να μικραίνει,
Κι όλο μίκραινε...
Μέχρι που έγινα μια κουκκίδα, στο βάθος του σύμπαντος."

Κι εσύ κοιτούσες.
Μετρούσες τ'αστέρια που προσπερνούσαμε,
ανοιγόκλεινες τα μάτια για να συνηθίσεις τη φεγγαρόσκονη.

Κάποιες στιγμές, με ακουμπούσες.
Σιγουρευόσουν για το όνειρο.
Έσκυβες  να αποφύγεις τους κομήτες και χαμογελούσες.

Κι εγώ κοιτούσα.
Κι άπλωνα τα χέρια να μαζέψω την αστρόσκονη.
Μύριζα τη βροχή και γελούσα με το παράλογο.

Ήταν όμορφα.

Μετά, μεγαλώσαμε (;)

Κι έμεινε η φεγγαρόσκονη στα μαλλιά σου,
και το χαρτάκι που έγραφε πόσα τελικά ήταν τ'αστέρια...

Μα δε μ'ένοιαζε πια ο αριθμός.
Όσα κι αν είναι, δεν είναι δικά μου.
Ξέρω ένα, και μου αρκεί.

Έχω ένα.

Και φτάνει, για να φωτίζει ολόκληρο τον ουρανό.

Γιατί έχει κι ένα αγγελάκι δίπλα, να το προσέχει.
Σαν αυτά που συναντούσαμε στο δρόμο μας και παίζαμε μαζί τους.
Το πιο όμορφο, το πιο ξεχωριστό.

Καθρεφτίζεται έτσι η αγάπη τους στα νερά μου,
και δεν τελειώνει ποτέ...

Ήθελα να σου χαρίσω κάτι...

Δεν έβρισκα όμως τι γιατί δε σε ήξερα....
Μετά όμως από εκτενείς έρευνες στον ιστοκόσμο σου και επιστρέφοντας από τα μαγευτικά διαγαλαξιακά ταξίδια που με ταξίδεψε, θυμήθηκα αυτό:

Έτσι λοιπόν στο χαρίζω, γιατί είναι... Παραμυθένιο, και ταιριάζει σε μια Νεράιδα σαν κι εσένα!

ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΚΑΙ ΜΑΓΙΚΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!!!

"- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι. 

- Ό,τι θες. 
- Ό,τι θέλω; Τ' ορκίζεσαι; 
- Στ' όρκίζομαι. 
- Είναι δύσκολο. 
- Δεν πειράζει. 
- Είναι ακριβό. 
- Δεν με νοιάζει. 
- Είναι σπάνιο. 
- Τόσο το καλύτερο. 
- Είναι επικίνδυνο. 
- Δεν φοβάμαι. 
- Μπορεί να καείς άμα το πιάσεις. 
- Θα γίνω νερό να σβήσω την φωτιά. 
- Μπορεί να σου γλιστρήσει απ' τα χέρια και να φύγει. 
- Θα το ξαναπιάσω. 
- Μπορεί να πάει πολύ μακριά. 
- Θα το κυνηγήσω. 
- Μπορεί να χαθεί στον ουρανό. 
- Θα γίνω πουλί να το ψάξω. 
- Μπορεί να βυθιστεί στη θάλασσα. 
- Θα γίνω αγκίστρι να το πιάσω. 
- Μπορεί να πνιγεί στο σκοτάδι. 
- Θα περιμένω τα χαράματα. 
- Μα μπορεί να διαλυθεί ως τότε. 
- Θα φέρω τ' άστρα να φωτίσουν πιο νωρίς.(...)"

Υ.Γ Θα το έβαζα όλο, αλλά είναι πολύ μεγάλο... Πειράζει που έβαλα μόνο ένα μικρό κομματάκι;;; 

Υ.Γ2 We love Secret Blogger Santa :) 

Λέξεις.

Σέρνεσαι πάλι...

Σαν αυτούς όλους και τα γραφτά τους.

Νεκροί. Και τιμημένοι. 

Κανείς δεν ξέρει, κανείς.

Γιατί παίζεις με τις λέξεις.

Ιδέα δεν έχουν. Γιατί έπαιξαν αυτοί. 

Λιώνουν οι λέξεις μέσα στο στόμα, μες το μυαλό.

Πλάθονται.

Γίνονται ένα με το κουβάρι της σκέψης.

Ανοίγονται σε ορίζοντες που δεν έχεις πάει, ούτε δει.

Φοβάσαι. Τρέμεις. 

Ιδέα δεν έχουν.

Μα ούτε κι εσύ έχεις.

Δεν τις πλάθεις τις λέξεις. Αυτές στο κάνουν.

Αδίστακτες, αιμοβόρες. 

Μέχρι να υποκύψουν όλοι στο κάλεσμά τους.

Μέχρι να μη μείνει κανείς ξύπνιος την ώρα του θανάτου τους.

Τα μονοπάτια τους είναι πολύχρωμα, μα σκοτεινά.

Πολυδιάστατα, μα βρώμικα.

Είναι ύπουλες οι λέξεις.

Σε βλέπουν, σε νιώθουν και σε ακούν.

Κι εσύ δεν έχεις τίποτα.  Παρά μόνο τη νύχτα. 

"Remember, Remember, the 6th of December"

Τη χρονιά που σκοτώσαν τον Αλέξανδρο ήμουν πρώτη Λυκείου.
Ακριβώς 15 χρονών.
Και ήταν σαν, μαζί με τον Αλέξανδρο να σκοτώθηκε όλη η γενιά μου.

Τρία χρόνια μετά, οι μνήμες δε σβήνουν.

Η Ελλάδα που καιγόταν.
Ο κόσμος.
Η αγανάκτηση.
Το άδικο.

Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Ακόμα και τώρα, δεν έχω λόγια.

Την Κύπρο δεν την άγγιξε τόσο πολύ. Σχεδόν καθόλου θα έλεγα.
Στο σχολείο, δεν συζητήθηκε καν.
Μόνο εγώ άνοιξα συζήτηση.
Στα νέα. Μιλούσα κι έτρεχαν τα μάτια μου.
Κι οι άλλοι απλώς κοιτούσαν.

Να 'σαι καλά Αλέξανδρε, όπου κι αν είσαι.
Δεν σε ήξερα, μα για μένα είσαι σαν τους ήρωες στα βιβλία. Δικός μου.
Έφυγες άδικα, μα να ξέρεις, άλλαξες κάτι.

Υ.Γ Δε μπορώ, γράφοντας για τις 6/12 να μη θυμηθώ και τις 11/7. Μα γι αυτό, ακόμα δεν έχω λέξεις να γράψω. "Η μνήμη, όπου και να την αγγίξεις πονά"

Τι σημαίνει ένα τρένο...

Έχεις νιώσει ποτέ τόσο χαμένος που πίστεψες ότι δεν υπάρχει περίπτωση να σε ξαναβρείς ποτέ;

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πώς στο καλό βρέθηκες εδώ που είσαι τώρα και τι στο καλό γυρεύεις εκεί;

Έχεις τρομάξει ποτέ τόσο πολύ από τη θέα του εαυτού σου και των πραγμάτων που τον περιλαμβάνουν που θα ήθελες να τρέξεις όσο πιο μακριά γίνεται, από σένα;

-------

Θέλω να μπω σε ένα τρένο και να φύγω.
Να κάτσω αντίθετα από την πορεία και να παρακολουθώ τι αφήνω πίσω.
Και σε όλη τη διαδρομή να κοιτάζω τοπία να φεύγουν και τις ράγες που διέσχισα να χάνονται... Βουνά να μικραίνουν και τα σπίτια να σβήνουν...

Να ταξιδεύω έτσι για πολύ καιρό.

Μέχρι να μπορέσω να αλλάξω θέση και να ψάχνω για τα καινούρια τοπία, τα νέα βουνά, τους νέους ανθρώπους στις αποβάθρες... Τις ράγες που πρόκειται να διασχίσω κι όχι αυτές που το έκανα ήδη.

Μα είναι τόσα πολλά αυτά που δε θα προλάβω να συγκρατήσω αν δεν τα ξανακοιτάξω φεύγοντας...

-----

Και ξέρεις, θα ήθελα να σκέφτομαι ότι μπορεί να ξυπνήσω το πρωινό των Χριστουγέννων και να βρω μήνυμα από σένα στον υπολογιστή.
Δε θα συμβεί όμως.
Γιατί τώρα πια, είμαστε σε άλλο επίπεδο...

"Πού ταξιδεύεις;"

Και ποιος να το φανταζόταν πως όλο αυτό μπορούσε κάποια μέρα να σου λείψει.

Και πως θα ερχόταν ένα βράδυ που θα σκεφτόσουν πόσο έχεις πεθυμήσει να ακούς "αυτονόητα" πράγματα και χαρακτηριστικές ατάκες  από πρόσωπα που ξέρεις, ότι δε θα σβήσουν ποτέ από τη μνήμη σου.

Κι έρχονται ξαφνικά οι εικόνες μια-μια μέσα στο κεφάλι σου για να σου θυμίσουν ότι πραγματικά υπήρξαν. Κι ότι την ώρα που εσύ κοίταζες αλλού, το μυαλό (αυτό το θαυμάσιο δημιούργημα) αποθήκευε την ιστορία της ζωής σου, χωρίς να το έχεις πάρει χαμπάρι. Γιατί η αλήθεια είναι, ότι πράγματα που νομίζουμε ότι δε συγκρατήσαμε ή που δε δώσαμε ιδιαίτερη σημασία το μυαλό μας τα έχει ήδη επεξεργαστεί και καταχωρήσει στην κεντρική του μνήμη. Αυτή κιόλας που δε διαγράφεται.

Και ξετυλίγονται όλα μέσα στο κεφάλι σου, σε ανύποπτο χρόνο για να σου θυμίσουν τι κέρδισες και τι πλούτο κατέκτησες, μόνο κοιτώντας έξω από το παράθυρο, την ώρα που κάποιος σου έριχνε ανήσυχες ματιές και ρωτούσε «που ταξιδεύεις».

Ή την ώρα που κάποιος άλλος πίστευε σε σένα πολύ περισσότερο απ’ όσο πίστευες εσύ.

Ή τη στιγμούλα που κατάφερες να κλέψεις ένα μικρό, αλλά μεγάλο μυστικό από την όμορφη ψυχή κάποιου τρίτου…