"Remember, Remember, the 6th of December"

Τη χρονιά που σκοτώσαν τον Αλέξανδρο ήμουν πρώτη Λυκείου.
Ακριβώς 15 χρονών.
Και ήταν σαν, μαζί με τον Αλέξανδρο να σκοτώθηκε όλη η γενιά μου.

Τρία χρόνια μετά, οι μνήμες δε σβήνουν.

Η Ελλάδα που καιγόταν.
Ο κόσμος.
Η αγανάκτηση.
Το άδικο.

Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Ακόμα και τώρα, δεν έχω λόγια.

Την Κύπρο δεν την άγγιξε τόσο πολύ. Σχεδόν καθόλου θα έλεγα.
Στο σχολείο, δεν συζητήθηκε καν.
Μόνο εγώ άνοιξα συζήτηση.
Στα νέα. Μιλούσα κι έτρεχαν τα μάτια μου.
Κι οι άλλοι απλώς κοιτούσαν.

Να 'σαι καλά Αλέξανδρε, όπου κι αν είσαι.
Δεν σε ήξερα, μα για μένα είσαι σαν τους ήρωες στα βιβλία. Δικός μου.
Έφυγες άδικα, μα να ξέρεις, άλλαξες κάτι.

Υ.Γ Δε μπορώ, γράφοντας για τις 6/12 να μη θυμηθώ και τις 11/7. Μα γι αυτό, ακόμα δεν έχω λέξεις να γράψω. "Η μνήμη, όπου και να την αγγίξεις πονά"