Θέλω να γράψω γι αυτούς που φεύγουν. Αυτούς που σε εξημερώνουν και μετά ένα πρωί με λόγο ή χωρίς, σηκώνονται και φεύγουν κι εξαφανίζονται από τη ζωή σου και φαίνονται να μην τους νοιάζει ούτε αν ζεις, ούτε αν υπήρξες ποτέ στη ζωή τους.
Η αλήθεια είναι ότι στη ζωή μας συναντούμε πάρα πολλούς τέτοιους. Και κάθε φορά η απώλεια τους κοστίζει το ίδιο. Γιατί έχουν το χάρισμα να μπορούν να μας εξημερώνουν, να μας κάνουν να τους δίνουμε αξία, ίσως και μεγαλύτερη από αυτή που πραγματικά έχουν και να γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Όταν φύγουν, αυτό που μας κάνει να στεναχωριόμαστε περισσότερο, δεν είναι το ότι μας εγκατέλειψαν, είναι ότι δε μπορέσαμε να τους προσφέρουμε τίποτα περισσότερο για να μείνουν.
Και μετά αναρωτιόμαστε πόσο σημαντικοί υπήρξαμε για εκείνους στ’αλήθεια.
Και πόσο αληθινή ήταν η αγκαλιά τους (που μύριζε καραμέλα).
Και πόσο αληθινή ήταν η έγνοια τους.
Και πόσο στα σοβαρά μας έπαιρναν.
Και τι στο καλό υπήρξαμε γι αυτούς.
Όταν νιώσουμε ότι κάτι δεν πάει καλά, κι αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι πια εδώ ξεκινά μια διαδικασία, συνειδητοποίησης, μέχρι να καταφέρουμε να το αποδεχτούμε και να προχωρήσουμε..
Στην αρχή, αρνούμαστε ότι έφυγαν.
Μετά θυμώνουμε που μας εγκατέλειψαν, και δεν αναρωτήθηκαν ποτέ τι κάνουμε.
Υστερα προσπαθούμε να τους δικαιολογήσουμε. Ολο και κάτι βρίσκουμε πάντα.
Μετά συνειδητοποιούμε ότι δεν υπάρχει δικαιολογία, κι απλά έφυγαν. Και πονούμε.
Ωσπου μια μέρα, αποδεχόμαστε την απώλεια, και προχωρούμε.
Αυτό δε σημαίνει ότι σταματούμε να αγαπούμε, ή ότι πονούμε λιγότερο όμως.
"Κινδυνεύεις να κλάψεις, αν αφεθείς να σε εξημερώσουν..."
Αλλά πάντα, μένει το χρώμα του σταριού...
μου αρέσει ο τρόπος που γράφεις γεμάτος συναισθήματα ... συνεχισε.. :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς αυτό που περιγράφεις συμβαίνει σε όλους αργά ή γρήγορα. και μερικές φορές ίσως και να είμαστε εμείς αυτοί που φεύγουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό βράδυ :)