Everybody lies

Εκανα ένα πείραμα σήμερα.

Ενώ δεν ήμουν και στα καλύτερα μου κέφια, προσπάθησα να γράψω κάτι εξαιρετικά αισιόδοξο. Αληθοφανές και όλα τα συναφή και γενικά ένα από εκείνα τα γνωστά κείμενα που εξυμνούν την ομορφιά της ασχήμιας του κόσμου.

Μου φάνηκε εξαιρετικά ενδιαφέρον το πόσο εύκολα μου βγήκε και μάλιστα κύλησε χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα. Και ήταν και όμορφο. Εννοώ, δεν ήταν όπως εκείνα τα σαχλά που διαβάζουμε κατά καιρούς σε περιοδικά και βιβλία με παρόμοια θεματολογία.

Φυσικά, όταν το τέλειωσα και το διάβασα το έσβησα, γιατί δεν είχε αξία να το κρατώ, αφού δεν ήταν αλήθεια. Εννοώ, ήταν απλά «λόγια παρηγοριάς για τους πονεμένους» για μερικούς και «παραμύθκια της Χαλιμάς» για άλλους.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση στην όλη υπόθεση, είναι το πόσο εύκολα οι άνθρωποι μπορούν να «ψεύδονται» ακόμα και στον ίδιο τους τον εαυτό, ακόμα και όταν γράφουν. 

Είμαστε όλοι ψεύτες. 

Everybody lies. Ο House ήταν πολύ σοφός τελικά...