Αγαπητέ ανώνυμε...

Αγαπητέ ανώνυμε, που όταν μου γράφεις ακούω τη φωνή σου...

Υπόσχομαι ότι δε θα τους αφήσω να περιμένουν πολύ.

Και δε θα ξανακοπώ. Ποτέ. Σαν να 'χω βάλει στοίχημα με κάτι ανώτερο.

Κάτι περισσότερο και πάνω απ΄ αυτό.

Και θα είμαι εντάξει.

Σαν να χουνε φύγει όλα. Ξαφνικά και χωρίς προειδοποίηση.

Σαν να χουν όλα μπει σε μια τάξη.

Και θα χαμογελώ.

Και θα είναι εντάξει.

Κι όλοι θα λένε πως βρήκα το δρόμο μου.

Και θα συμβιβαστώ.

Και μ' αυτούς και με τον κόσμο τους και με τα σκατά τους.

Και δε θα φύγω, ούτε θα κοιμηθώ.

Και θα υπομένω.. Όπως όλοι.

Και δε θα γκρινιάζω.

Και δε θα σε ψάξω, ακόμα κι αν σε χρειάζομαι.

...

Κι όλα θα είναι καλά.

Για σένα, και για μένα και για όλους.

Κι ο κόσμος θα συνεχίσει να υπάρχει.

Η γη θα συνεχίσει να γυρίζει.

Κι εμείς εκεί. Θα υπομένουμε.

Αυτό δεν κάνουν όλοι;

Και δε θα γκρινιάζουμε για τα στραβά και τα ανάποδα.

Μα θα τα βλέπουμε και θα τα προσπερνούμε.

Μόνο θα μαστε μόνοι μας.

Πάντα έτσι ήταν, άλλωστε.

Αλλά δε θα μας πειράζει.

Γιατί θα έχουμε συμβιβαστεί και μ’αυτό.

Κι όταν κάτι θα μας τραβά κάτω και πίσω, 

σαν σήμερα λόγου χάρη

Ακόμα πιο πολύ θα χαμογελάμε.

Και θα είναι εντάξει.

Αλήθεια σου λέω.