"Random Thoughts"

Από συζήτηση με έναν φίλο..

Ο χρήστης "He" λέει:

*imaste monoi mas, k panta prospathoume na ksefigoume apo t monaksia,

*ma otan vroume "parea", meta euxomaste na imastan monoi mas

Ο χρήστης "He" λέει:

*WE ARE SO FuCKING TRAPPED IN HIS FuCKING PROGRAM

*WHY CAN'T WE JUST LIVE PEACΕFULLY????

*FOR OUR LIFES TO HAVE A MEANING???

*WHY THE FuCK SHOULD THEY HAVE IN THE FIRST PLACE?

*I HATE JESUS

*I HATE PEOPLE

*I HATE ME

*I HATE MY STUPID LIFE

*I HATE HOW WE TURN THIS WORLD TO HELL

Ο χρήστης Mikros Xeimarros λέει:

*well... I, love Jesus

*I hate people, but there's nothing we can do about it..

*I hate me, but I'm working on it

*I hate my stupid SPOILED life, but its my fault pou einai stupid

*I hate how we turn this world to hell, alla I episis hate k to oti kathomaste k apla to leme, xwris na kanoume kati gia auto.

Δε συγκαταλέγω τον εαυτό μου στους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους του κόσμου, αλλά ούτε και στους πιο αισιόδοξους.

Δεν είμαι ευχαριστημένη με τον τρόπο που ζω, ούτε με τη ζωή μου γενικότερα.

Με ενοχλεί "how we turn this world to hell"

Όμως:

Δε συγκαταλέγω τον εαυτό μου στους πιο δυστυχισμένους ανθρώπους του κόσμου, αλλα ουτε και στους πιο απαισιόδοξους.

Δεν είμαι απογοητευμένη με τον τρόπο που ζω, ούτε με τη ζωή μου γενικότερα.

Με ενθουσιάζει, το πόσο υπέροχος μπορεί να είναι ο κόσμος όταν τον δεις προσεκτικά.

Υπάρχουν πάντα δυο μεριές, στο ίδιο νόμισμα.

Κι επιστρέφουμε ξανά στην ίδια ερώτηση. Τελικά ποια είναι σωστή, και ποια λάθος...?

(Το θέμα σηκώνει περισσότερη ανάλυση. Ίσως επιστρέψω με καινούριο post κάποια στιγμή.)

Σωστό ή λάθος;

Κάποιες φορές, οι απαντήσεις που δίνουμε είναι καθοριστικής σημασίας για τα δεδομένα που θα ακολουθήσουν. Ακόμα και σε μια μαθηματική πράξη, ή μια ερώτηση κατανόησης κειμένου η απάντηση που θα δώσουμε, μπορεί να καθορίσει ολόκληρη τη συνοχή και τη συνέχεια της "Άσκησης"...

Το κακό είναι, οτι τη στιγμή που πρέπει να δώσει κάποιος τη "σωστή" απάντηση, δεν υπάρχει κανείς για να τον βοηθήσει να το κάνει.

Ολόκληρη η ιστορία του κόσμου θα μπορούσε να αλλάξει, αν αφαιρούσαμε όλες τις "λάθος" απαντήσεις και στη θέση τους βάζαμε τις σωστές. Ολόκληρη η ιστορία του καθενός από εμάς θα άλλαζε, αν όλες εκείνες τις φορές που έπρεπε μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου να αποφασίσουμε τι είναι σωστό και τι λάθος, διαλέγαμε το σωστό.

Τελικά τι είναι σωστό, και τι λάθος? Ποιος μπορεί να καθορίσει? Σωστό είναι εκείνο που σε γλιτώνει από τους μπελάδες, η εκείνο που πραγματικά πιστεύεις? Και λάθος? Λάθος τι είναι? Υπάρχει άραγε το λάθος; Κι αν όλα μπορούν να αλλάξουν και να γίνουν σωστά, τότε το λάθος που κολλάει?

Ο Μικρός Χείμαρρος μπερδεύτηκε...

Μια φορα κι εναν καιρο...

... Ήταν ένα μικρό ποταμάκι. Το πιο μικρο ποταμάκι στον κόσμο! Να φανταστείτε, όλο του το μπόι δεν ξεπερνούσε το 1.58 και όλο του το πλάτος χωρούσε σε μια αγκαλιά! Οι φίλοι του το φώναζαν Χειμαρρούλη, αλλά το επίσημο του όνομα (για τις λαμπρές τελετές που παρευρισκόταν σπάνια, αλλά και για να τον φωνάζουν από τον κατάλογο του απουσιολογίου στο σχολείο) ήταν Μικρός Χείμαρρος.

Όπως όλα τα ποταμάκια, του άρεσε να τρέχει από κει και από δω και να παρατηρεί ο,τι συνέβαινε γύρω του. Το όνειρό του ήταν να ανακαλύψει όσο περισσότερα μπορούσε για αυτό τον παράξενο μα υπέροχο κόσμο και να μάθει επιτέλους ποια είναι αυτή η Κυρία, που τη φωνάζουνε Ζωή και κάποτε είναι τόσο μα τόσο όμορφη κι άλλοτε τόσο άσχημη και κακιά που ξεπερνά και τις μάγισσες των παραμυθιών...

Κάποια βράδια, όταν δε μπορούσε να κοιμηθεί, κοιτούσε τα αστέρια και ευχόταν να μπορούσε κι αυτός να ανεβεί ψηλά στον ουρανό, να θαυμάσει τη γη από ψηλά και να μπορέσει να δει πράγματα, που από το έδαφος δε μπορούσε να διακρίνει. Φανταζόταν τον εαυτό του ψηλά, κουλουριασμένο κάπου, σε κάποιο ευγενικό αστεράκι που θα τον άφηνε να καθίσει για λίγο στα γόνατά του να αγναντεύει την υπέροχη θέα λουσμένος από το μαγικό φως των αστεριών και του φεγγαριού και προσπαθούσε να νιώσει πως θα ήταν άραγε, αν αυτό συνέβαινε κάποια φορά.

Κι όταν ήταν λυπημένος, του άρεσε να κάνει μακρινούς περιπάτους και να βρίσκει πράγματα που θα τον έκαναν χαρούμενο. Συνήθως ήταν μικρά και ασήμαντα για άλλους πράγματα, όπως το πέταγμα μιας όμορφης πεταλούδας, μια ανθισμένη αμυγδαλιά, ή ο ήχος που κάνουν τα φύλλα όταν τα χαϊδεύει ο άνεμος, όμως για τον Μικρό Χείμαρρο μπορούσε να είναι η αρχή μιας υπέροχης μέρας.

Μια μέρα, το ποταμάκι έμαθε να γράφει, κι ενθουσιάστηκε τόσο πολύ που από την πρώτη κιόλας μέρα αποφάσισε να γράψει τις περιπέτειες του κάπου, για να τις διαβάσουν και τα άλλα ποταμάκια και να μάθουν για τον περιπλανώμενο Μικρό Χείμαρρο που έψαχνε την Ευτυχία...

Αυτό το μπλόγκ είναι κάτι σαν το "ημερολόγιο καταστρώματος" του Μικρού Χείμαρρου. Είναι το ταξίδι του, οι περιπέτειες του, οι σκέψεις του, και κάποιες φορές, απλά οι βλακείες που του κατεβαίνουν στο κεφάλι. Αν θέλετε, φορέστε μπρατσάκια κι ακολουθήστε τον και...

Bon Voyage! :)