Φεύγωωωω...

Θα πάρω τα βουνά...

Θα τα ξαναπούμε σε 10 μερούλες...

Καλά να περάσω!

[Δεν ξεχνώ] και Αγωνίζομαι...

Τις τελευταίες δυο ώρες μη έχοντας κάτι καλύτερο να κάνω επισκέφθηκα διάφορα μπλόγκς ακολουθώντας μηχανικά συνδέσμους που μου πρότειναν από τις σελίδες τους άλλοι μπλόγκερς.. Κάποια από αυτά είχαν και πολιτικό περιεχόμενο. (Δε διάβασα τίποτα επίκαιρο –γιατί δεν υπήρχε-)
Είμαι 16 χρονών (σχεδόν 17) και σχεδόν δεν ξέρω την ιστορία του τόπου μου. Το παραδέχομαι. Το σχολείο μου δε θα μου τη μάθει, γιατί είναι ταμπού. Τα βιβλία δε θα μου τη μάθουν γιατί μέχρι σήμερα δε γράφτηκε κάποιο που να τη λέει αντικειμενικά. Αυτό που θέλω είναι να μάθω τα γεγονότα, όπως έγιναν. Και μετά θα αποφασίσω τι να πιστέψω και τι να υποστηρίξω.
Είναι κουραστικό για κάποιον που είναι «ημιμαθής» αλλά θέλει να μάθει, να είναι αναγκασμένος να βομβαρδίζεται από παντού με φανατικά υποκειμενικές απόψεις που δεν τον βοηθούν καθόλου να σχηματίσει τη δική του.
Γιατί στην καλύτερη περίπτωση θα αποφασίσει ότι το ζήτημα είναι πολύ μακρινό για εκείνον και θα σταματήσει να ψάχνει, και στη χειρότερη θα υποκύψει στην πλύση εγκεφάλου που του γίνεται και θα αποκτήσει «άποψη» που ουσιαστικά δε θα είναι δική του. Όπως άλλωστε συμβαίνει με τον περισσότερο κόσμο.
Ακούω ανθρώπους να μιλούν για τέτοια ζητήματα με τέτοιο φανατισμό και σιγουριά που θα νόμιζες ότι «ήταν τζιαμέ δίπλα τζι εθωρούσαν» κι όμως είναι μόνο 16 χρονών. Αυτό που με κάνει να παραξενεύομαι είναι ότι δεν πιστεύω ότι αυτοί οι άνθρωποι ξέρουν καλύτερα από μένα ή τον οποιονδήποτε άλλο τι έγινε και πως.
Κάποιες φορές σκέφτομαι ότι θα ήθελα να γεννηθώ 200 χρόνια αργότερα. Ισως και περισσότερα. Γιατί τότε μπορεί να μάθαινα ιστορία, πιο αληθινή απ’ότι ξέρω τώρα. Βέβαια, κανένας δε μπορεί να μου το εγγυηθεί αυτό αφού ακόμα και την ιστορία που έγινε χιλιάδες χρόνια πριν, την ξέρουμε από κάποιους που την έγραψαν εντελώς ή λιγότερο υποκειμενικά.

Θέλω να μάθω την αλήθεια. Δε με αρκούν αυτά που ξέρω.
Κι όταν τη μάθω θέλω να μη φανατιστώ. Γιατί όσο δίκαιο και να έχω, ποτέ μου δε θα το αποδείξω έτσι και φανατιστώ. Και αυτό το αποδεικνύουν καθημερινά κάτι καραγκιόζηδες που βγαίνουν στην τηλεόραση και προσπαθούν να μας πείσουν για το ένα και για το άλλο. Με το φανατισμό δε γεννιέται κανένα καλό. Μόνο κακά.


ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ
Μα τι να ξεχάσω; Αφού δεν ξέρω.

And I could write it down.. Or spread it all around..

Υποτίθεται ότι ο νορμάλ κόσμος που του αρέσει το γράψιμο, όταν συμβαίνει κάτι στη ζωή του ή όταν δε νιώθει καλά ή όταν απλά θέλει κάπου να ξεσπάσει, το κάνει στο χαρτί. Με μένα όμως δε συμβαίνει αυτό (είπα κάτι για νορμάλ;). Συνήθως όταν έρθει η ώρα να γράψω κάτι το έχω ήδη σκεφτεί και αναλύσει αρκετά στο μυαλό μου πριν κατέβει στο χαρτί. Όταν θέλω να ξεσπάσω (όπως λ.χ τώρα) δεν τα καταφέρνω ποτέ. Δε βρίσκω λέξεις, δε μπορώ όσο κι αν το θέλω.
Τις περισσότερες φορές καταλήγω να γράφω στίχους από τραγούδια που με εκφράζουν τη δεδομένη χρονική στιγμή. Η κάτι εντελώς άσχετο, όπως τώρα, που αυτό που γράφω δεν έχει να κάνει σε καμία περίπτωση με αυτά που νιώθω. Είμαι παγιδευμένη και δε μπορώ να εκφραστώ. Δε δικαιούμαι να ξεσπάσω.
Δεν τη δικαιούμαι την ανακούφιση.. Αυτή τουλάχιστο που έχω μάθει μέχρι τώρα.. Αυτή που ζητώ…
Γιατί είναι όλα θέμα προσδοκιών.. ΟΛΑ… Θέλω να φύγω…

Hold my head inside your hands
I need someone who understands
I need someone, someone who hears
For you I’ve waited all these years…




YEAH!!!! Εβαλα Βιντεοοοοοο!!!!!!! Ευχαριστώ Sunnefoula!!!! :D:D:D:D:D:D

Passed the point of no return

Όταν κάτι τελειώνει δεν είναι καλό να το σκαλίζεις. Ακόμα κι αν έχει περάσει πολύς καιρός. Κι όμως είναι αυτό ακριβώς που κάνεις τώρα. Και με πλήρη επίγνωση μάλιστα. Το θέμα είναι πως κάποιες φορές δεν περνούν όλα από το χέρι σου. Φυσικά και είναι δική σου δουλειά να επιλέξεις και να αποφασίσεις. Όμως κάποιες φορές τα γεγονότα σε αναγκάζουν να αναθεωρήσεις τις απόψεις σου για κάποια πράγματα.
Ξέρεις, ότι από όλους όσους έμπλεξαν με το παρελθόν κανένας δε βγήκε κερδισμένος. Γιατί στην τελική, όταν κάτι φτάσει στο σημείο να γίνει «παρελθόν» σημαίνει πως έχει περάσει το σημείο χωρίς επιστροφή, αλλιώς θα συνεχιζόταν..
Είναι όμως μια ακαταμάχητη έλξη που σε τραβά προς τα πίσω. Για να σε κάνει να ενδώσεις σου ψιθυρίζει στο αυτί κουβεντούλες που σε κάνουν να τρώγεσαι με τα ρούχα σου «Αν ήταν έτσι τα πράγματα;» «Αν γινόταν αλλιώς;» «Αν ήσουν λίγο διαφορετικός;» Αν.. Αν.. Αν…
Και έρχεται μια στιγμή που αποδέχεσαι την πρόκληση.
Κι ανοίγεις το βιβλίο της ζωής σου και γυρνάς τις σελίδες προς τα πίσω.. Και φτάνεις στα πιο σκονισμένα κεφάλαια και ψάχνεις να δεις τι πήγε λάθος. Και ανακαλύπτεις ότι πολλά πράγματα πήγαν λάθος. Όμως –τι έκπληξη!- δε σε νοιάζει. Κι ετοιμάζεσαι να τα ξανακάνεις. Πολλές φορές.
Γιατί ποτέ δεν πρόκειται να μάθεις.
Ξεροκέφαλη…
Η ζωή είναι για να παίρνεις ρίσκα. Και αυτό κάνεις. Αλλά το κάνεις λάθος. Γιατί η ζωή είναι για να παίρνεις καινούρια ρίσκα, κι όχι να επαναλαμβάνεις τα παλιά και να τρως τα μούτρα σου εις διπλούν. Αλλά όπως και να χει.
Πριν κάνεις καμιά μαλακία, να ξέρεις ότι ακόμα λογαριάζεις χωρίς τον ξενοδόχο. Οπότε πρόσεχε.

Με αγάπη, ο εαυτός σου

So, if you love me, won't you let me know?

“If you love me, won’t you let me know?”
“Of course not. I tend to keep my feelings for myself.”

Και δεν είσαι ο μόνος.


«Σ-υ-ν-α-ι-σ-θ-η-μ-α-τ-α»
Είναι όμορφη σαν λέξη. Είναι καλά και κακά, είναι έντονα κάποιες φορές, κάποιες άλλες όχι… Είναι υποσυνείδητα, είναι εντελώς συνειδητά, σε κάνουν να χαμογελάς σαν ηλίθιος ή να βάζεις τα κλάματα στη μέση του κόσμου… Σε κάνουν να αισθάνεσαι όμορφα, η να νιώθεις μοναξιά (δεν ξέρω αν μπορεί να γίνει αυτό –εννοώ σαν έκφραση-)… Είναι μέρος της ζωής και της ύπαρξης μας. Η ζωή χωρίς αυτά θα ήταν σαν ένα επίπεδο καρδιογράφημα . Και όλοι ξέρουν τι συμβαίνει όταν ένα καρδιογράφημα γίνεται επίπεδο.

«Η ζωή έχει πιο πολλή πλάκα όταν τη μοιράζεσαι.» Και η ζωή είναι συναισθήματα! Που έχει πλάκα να τα μοιράζεσαι. Που είναι όμορφο να τα μοιράζεσαι. Που είναι κρίμα να τα κρατάς για τον εαυτό σου…

Παλιά, ο κόσμος χαμογελούσε στο γείτονα του το πρωί κι έλεγε καλημέρα!
Τα αγόρια έφερναν λουλούδια στα κορίτσια που τους άρεσαν και οι μαμάδες φύλαγαν πάντα το καλύτερο πιάτο φαί για τους μπαμπάδες. Δεν ήταν πολύπλοκο και δύσκολο να εκφράσει τα συναισθήματα του κάποιος, ούτε φοβόταν να το κάνει. Και δε χρειαζόταν να πει κάτι, γιατί κουβέντες όπως το «Σ’αγαπώ» και το «Σε χρειάζομαι» λέγονταν με άλλο τρόπο.. Ετσι κι αλλιώς κάποιες φορές οι λέξεις είναι τόσο αχρείαστες κι επικίνδυνες…

Τώρα είναι αλλιώς. Κρατούμε τον εαυτό μας για τον εαυτό μας και για κανέναν άλλον, και είναι τυχερός όποιος καταφέρει να μας κάνει να του δείξουμε έστω κι ένα μικροσκοπικό κομματάκι από τον υπέροχο κόσμο που κρύβουμε μέσα μας. Δε δείχνουμε πως νιώθουμε σε καμία περίπτωση, για να μη φανούμε «αδύναμοι» ή ανάξιοι να χειριστούμε καταστάσεις. Δημιουργούμε τείχη, και κρυβόμαστε πίσω από αυτά νομιζόμενοι πως έτσι φαινόμαστε πιο δυνατοί.

Κι έρχεται μια μέρα, που όλα αυτά που στοιβάζαμε τόσο καιρό και δεν λέγαμε, δε δείχναμε, ή δεν αφήναμε να δουν, πέφτουν και μας πλακώνουν, κι εμείς δεν ξέρουμε από πού μας ήρθαν (ή μάλλον, εθελοτυφλούμε) κι έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα στρατό από συναισθήματα που προσποιούμασταν ότι δεν υπήρχαν.. Ότι δεν υπήρξαν ποτέ.. Κι όταν γίνει αυτό, καταλαβαίνουμε τη βλακεία που κάναμε και τα κρατούσαμε όλα μέσα μας τόσο καιρό.. Μα δεν κάνουμε τίποτα για να το αλλάξουμε.. Και πάλι από την αρχή στοιβάζουμε καινούρια πίσω από τα τείχη μας…

Θα ήθελα, να μπορούσα να αφήνομαι..
Θα ήθελα να μπορούσες κι Εσύ… (Οποιοσδήποτε εσύ)
Θα ήθελα να μπορούσες να μαντέψεις, ή να δείς μέσα μου…
Θα ήθελα να μπορούσα κι εγώ να μαντέψω, να μπορούσα κι εγώ να δω μέσα Σου..

Είναι τόσο άσχημο να φωνάζεις και να μη σε ακούνε… Γιατί φωνάζεις από μέσα σου…

(Tim, thanks for the inspiration)

Από μήνυμα που έστειλα πρόσφατα...

"Κάποιες φορές, με πιάνει πολύ.. Τότε, δαγκώνω το μαξιλάρι μου και σφίγγω τα δόντια μου τόσο δυνατά, που νομίζω ότι θα σπάσουν.. Λένε, ότι επιτρέπεται να πέσεις. Λένε επίσης ότι επιβάλλεται να ξανασηκωθείς. Στη δική μου περίπτωση δεν ισχύει. Δεν επιτρέπεται τίποτα. Επιβάλλεται μόνο να συνεχίσεις.. Και να σφίξεις τα δόντια σου. Και να πληγώσεις τα χείλη σου από το δάγκωμα.."

Μετά, φεύγει..

Δε θέλω να κάνω τίποτα.. Μόνο να κοιτάζω...

Μπήκα στο σπίτι σήμερα και με βρήκε μια μυρωδιά παράξενη που μου προκαλούσε άσχημα συναισθήματα.
Υποθέτω πως θα ναι η ίδια μυρωδιά που μύριζε το σπίτι όταν ήταν ακόμα καινούριο. (Οχι πως τώρα πάλιωσε, απλά τώρα μυρίζει διαφορετικά)
Μ'έπιασε ένας φόβος ανεξήγητος και μια επιθυμία να φύγω όσο πιο γρήγορα μπορώ.



Είμαι απούσα. Από τη ζωή μου, από τις δικές σας...
Δε θέλω να κάνω τίποτα. Μόνο να κοιτάζω...