Υποτίθεται ότι ο νορμάλ κόσμος που του αρέσει το γράψιμο, όταν συμβαίνει κάτι στη ζωή του ή όταν δε νιώθει καλά ή όταν απλά θέλει κάπου να ξεσπάσει, το κάνει στο χαρτί. Με μένα όμως δε συμβαίνει αυτό (είπα κάτι για νορμάλ;). Συνήθως όταν έρθει η ώρα να γράψω κάτι το έχω ήδη σκεφτεί και αναλύσει αρκετά στο μυαλό μου πριν κατέβει στο χαρτί. Όταν θέλω να ξεσπάσω (όπως λ.χ τώρα) δεν τα καταφέρνω ποτέ. Δε βρίσκω λέξεις, δε μπορώ όσο κι αν το θέλω.
Τις περισσότερες φορές καταλήγω να γράφω στίχους από τραγούδια που με εκφράζουν τη δεδομένη χρονική στιγμή. Η κάτι εντελώς άσχετο, όπως τώρα, που αυτό που γράφω δεν έχει να κάνει σε καμία περίπτωση με αυτά που νιώθω. Είμαι παγιδευμένη και δε μπορώ να εκφραστώ. Δε δικαιούμαι να ξεσπάσω.
Δεν τη δικαιούμαι την ανακούφιση.. Αυτή τουλάχιστο που έχω μάθει μέχρι τώρα.. Αυτή που ζητώ…
Γιατί είναι όλα θέμα προσδοκιών.. ΟΛΑ… Θέλω να φύγω…
Hold my head inside your hands
I need someone who understands
I need someone, someone who hears
For you I’ve waited all these years…
YEAH!!!! Εβαλα Βιντεοοοοοο!!!!!!! Ευχαριστώ Sunnefoula!!!! :D:D:D:D:D:D
Kαληνύχτα Μικρέ Χείμαρρε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΛοιπόν, νομίζω ότι όλοι αντιμετωπίζουμε το ίδιο πρόβλημα. At least, I do. Όταν νιώθεις ένα συναίσθημα πολύ έντονα, γεμίζεις από πάνω έως κάτω με αυτό. Κατά συνέπεια δεν υπάρχει χώρος για τη διαδικασία κατανόησής του. Μη σε προβληματίζει. Είναι ευκολότερο να περιγράψεις αργότερα το συναίσθημα όταν θα το έχεις ξεκαθαρίσει.
Γι άλλη μία φορά η μουσική σώζει την κατάσταση! Οι στίχοι είναι ζωντανοί, οπότε γράψε τους και μη φοβάσαι!
Φιλιά πολλά!