Θα ήθελα...

Να ερχόσουν στ’αλήθεια να με μάζευες από το πάτωμα και να με έπαιρνες αγκαλιά χτες, ακόμα κι αν το έγραψα σαν φανταστικό σενάριο.

Να με αναζητούσες πιο πολύ αυτές τις μέρες...

Να έκανες κάτι «ηρωικό» όπως είπα και την άλλη φορά, ακόμα κι αν αυτό ήταν να θυσιάσεις λίγο από τον χρόνο σου απλά για να ρθεις να με πάρεις αγκαλιά…

Θα ήθελα…

Να σταματήσω να σκέφτομαι αηδίες.

Να με καταλάβαινες έστω και λίγο. Ξέρω ότι προσπαθείς και συγγνώμη που είμαι τόσο… απόμακρη αυτό τον καιρό…

Να μπουν αυτά που έχω στο κεφάλι μου σε μια σειρά για

Να μπορέσω επιτέλους να τα συζητήσω και να βρω λύσεις

Θα ήθελα…

Να έμπαινες στο κεφάλι μου και να ήξερες ακριβώς τι σκέφτομαι χωρίς να χρειάζεται να σου πω

Να μου θύμωνες λιγότερο

Και να μη μου ζητούσες να σταματήσω να κλαίω κάθε φορά που σε έπαιρνα τηλέφωνο με μπουκωμένη μύτη…

Θα ήθελα…

Να μην ένιωθα τόσο απαίσια και

Να σταματούσα να ζορίζω το κεφάλι μου με βλακείες.

Θα ήθελα…

Να με καταλάβαινε εστω και ένας άνθρωπος σε αυτό τον πλανήτη, έστω κι αν αυτός θα ήμουν εγώ…

Θα ήθελα…

Να πάψω να γκρινιάζω και

Να βγω επιτέλους από εδώ μέσα που είμαι από χτες με κλειστά φώτα και κλειστά παράθυρα.

Θα ήθελα…

Τίποτα δε θέλω..