Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

"Ως πάρακατω..."

Είναι σαν να βλέπεις την ίδια ταινία εκατομμύρια φορές το δευτερόλεπτο, και η κάμερα επικεντρώνεται πάνω στο ίδιο σημείο εστιάζοντας ξανά και ξανά και ξανά και ξανά...
Το κεφάλι σου πάει να σπάσει και κάπου στο βάθος του εγκεφάλου σου ακούς τον σφυγμό σου, που ξαφνικά έχει ανέβει στο κρανίο σου για να σου υπενθυμίσει την ένταση που επικρατεί στον οργανισμό σου εκείνη τη στιγμή.
Μπορεί να κρατήσει λίγα λεπτά, μπορεί να πάρει και όλη τη νύχτα. Και ξαναδαγκώνεις το μαξιλάρι σου και υπενθυμίζεις στον εαυτό σου ότι "και αυτό θα περάσει"...
Ολα θα περάσουν... Και σφίγγεις τα δόντια σου και τα ακούς που τρίζουν...

Και αυτό που θέλεις είναι τόσο κοντά...
Τόσο κοντά που μπορεις σχεδόν να το δεις. Κι όμως δεν κάνεις καν προσπάθεια για να το φτάσεις.
Οχι, γιατί πάλι, δεν εξαρτάται από σενα.
Γιατί δεν αντέχεις τόση απογοήτευση μαζεμένη.
Γιατί σου είναι τόσο δύσκολο να την κουβαλήσεις...
Γιατί είναι πάλι, θέμα προσδοκιών...

Και ξυπνάς το πρωί και νιώθεις το κεφάλι σου τετραπλάσιο.
Και σηκώνεσαι και κάνεις αυτό που κάνεις πάντα.
Και ακούς τον ίδιο σταθμό στο ραδιόφωνο μέχρι να φτάσεις στο σχολείο.
Και λες τις ίδιες κουβέντες στους ανθρώπους μόλις το κάνεις.
Και ακούς την ίδια μουσική μέχρι να μπεις στην τάξη.
Και την ίδια κατσάδα γιατί δεν έκανες την άσκηση.

Μέχρι το διάλειμμα...

Μέχρι το τέλος της ημέρας...

Τα ίδια φώτα, η ίδια μουσική, οι ίδιοι δρόμοι, ο ίδιος ήχος, οι ίδιες ατάκες, η ίδια μυρωδιά, η ίδια ιστορία...

Και πάλι από την αρχή...

Ως πάρακατω...

2 σχόλια:

  1. http://www.youtube.com/watch?v=iRYvuS9OxdA&ob=av3e
    δεν ξέρω γιατί, αλλά μου το θύμησες :)

    μην το βάζεις κάτω :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "And you wake up in the morning and your head feels twice the size" ;)

    Αν η προσπάθεια μετράει, μόνο αυτό κανω..

    ΑπάντησηΔιαγραφή