Είναι ώρες που δεν κάνεις απολύτως τίποτα, και απλά τις αφήνεις να περνούν μπροστά από μια οθόνη, πάνω σε ένα κρεβάτι ή έναν καναπέ, στο πάτωμα ή κάπου έξω..
Ωρες που έχεις εκατομμύρια πράγματα να κάνεις, κι όμως τα αφήνεις όλα να περιμένουν, γιατί δεν έχεις τη δύναμη, ούτε το κουράγιο να τα αντιμετωπίσεις όσο απλά κι αν είναι...
Κάτι τέτοιες ώρες βρίσκουν νόημα στους χτύπους του ρολογιού, αλλά και της καρδιάς σου, που δε μπορεί, παρά να είναι το μόνο πράγμα που ακούγεται μέσα στην απελπιστική σιγή που επικρατεί.
Είναι αυτές οι ώρες που εύχεσαι να μπορούσαν να περάσουν σε κλάσματα δευτερολέπτου, αλλά αντί γι αυτό κάθε δευτερόλεπτο κρατάει μια αιωνιότητα...
Παρ'όλα αυτά έτσι θέλεις να είναι όλες οι ώρες της ζωής σου.
Να βλέπεις τα πράγματα απλά να περνούν, χωρίς να σε αγγίζουν. Να είσαι απών και να μη σε νοιάζει. Να αφήνεις το χρόνο να κυλά και να προσπαθείς να δεις μέχρι που μπορεί να φτάσει, με την ευχή ότι κάποια στιγμή θα σταματήσουν τα πάντα, και θα πάρουν κι εσένα μαζί τους...
Δε θέλεις να κάνεις τίποτα.. Μόνο να κοιτάζεις...
Αλλά ακόμα κι αυτό, σου φαίνεται βαρύ πια...
Το κοίταγμα δεν γίνεται βαρύ. Ο άνθρωπος προτιμά να μένει αμέτοχος γιατί φοβάται ότι στ'αλήθεια μπορεί να αισθανθεί.
ΑπάντησηΔιαγραφή