The end of an era

Πάει καιρός από την τελευταία μου ανάρτηση. Για την ακρίβεια, πάει ακριβώς ένας μήνας.

Μπορώ να το δικαιολογήσω με διάφορους τρόπους. Έλειπα στο εξωτερικό, συνέβησαν διάφορα στη ζωή μου, ήμουν αρκετά απασχολημένη με άλλα πράγματα ώστε να παρατήσω για λίγο τον μπλόγκερ και... Δεν είχα τίποτα να πω. Ή να γράψω.

Φυσικά, αυτά τα δυο τελευταία απέχουν πολύ από την αλήθεια.

Τον τελευταίο μήνα είχα τόσα πολλά να πω και τόσα πολλά να γράψω, που αν κάθε φορά που σκεφτόμουν ότι ήθελα να αναφερθώ σε κάτι το έκανα θα είχα γεμίσει καμιά εκατοστή αναρτήσεις. 

Είναι όμως αυτή η τάση μου να αναβάλλω... 

Τα μισά απ'όσα είχα σκεφτεί ότι ήθελα να γράψω μέσα σε αυτό τον μήνα, τα ξέχασα. Και τα άλλα αποφάσισα ότι δεν είναι τώρα η κατάλληλη ώρα να τα γράψω. 

Αυτό τον καιρό δε μπορώ να συντάσσω τις σκέψεις μου. 

Δε μπορώ να τις βάζω σε σειρά, ούτε να τις κάνω να κάνουν νόημα. 

Είμαι παρατηρητής.  Όχι όμως σχολιαστής. 

Κυρίως για λόγους αυτοάμυνας νομίζω. 

Δέχομαι πληροφορίες, βλέπω, ακούω, πονώ και καταλαβαίνω, αλλά δεν έχω δύναμη να σχολιάσω ή να εναντιωθώ. Απλώς αφήνω το ποτάμι να κυλήσει. Το "πάρακάτω" είναι κοντά. Και είναι τόσο δελεαστικό, όσο και τρομακτικό. 

Αυτές οι μέρες, πραγματικά θα ήθελα να μην υπάρχουν.

Δεν είναι ότι το πιο σημαντικό πράγμα του κόσμου κρίνεται από το αν θα περάσω εγώ Αθήνα ή Θεσσαλονίκη. Είναι όμως κάτι που με κάνει να νιώθω περίεργα.

"Το πέταγμα μιας πεταλούδας μπορεί να προκαλέσει τυφώνα στην άλλη άκρη της γης"

Με τον ίδιο τρόπο το πως θα εξελιχθεί η ζωή μου εξαρτάται από το αν η πόλη που θα σπουδάζω είναι η Αθήνα ή η Θεσσαλονίκη. Βλακείες θα πει κάποιος. Συμφωνώ. 

Το σκέφτομαι όμως.

Και η Παρασκευή φαίνεται να αργεί τόσο, μα τόσο πολύ.

Παρεμπιπτόντως, μισώ το υπουργείο παιδείας της Ελλάδας. Χάθηκε να βγάλουν τα αποτελέσματα και για την Κύπρο σήμερα; Ας τα έβγαζαν για όλους δυο μέρες μετά. Τέλοσπαντων. 

Όπως έλεγα πριν, αυτός ο μήνας υπήρξε περίοδος ανακατατάξεων και αναταραχών στη ζωή του Μικρού Ποταμιού. Αναθεώρησα, άλλαξα, κλότσησα, πόνεσα, έβρισα, πνίγηκα και μετά έβγαλα λίγο τη μύτη μου στην επιφάνεια και πήρα αέρα. 

Όχι τίποτα άλλο, δε θα μπορούσα να μείνω χωρίς οξυγόνο στη μέση της πιο βαθιάς βουτιάς μου. 

Το μπαούλο με τον θησαυρό το βλέπω. Το θέμα είναι, να καταφέρω να το πιάσω προτού λείψει ο αέρας στα πνευμόνια μου. 

The end of an era, έτσι το βλέπω εγώ. 

The start of another, επίσης. 

Καλά Αποτελέσματα μου εύχομαι, και σε όλους όσοι περιμένουν αγωνιωδώς όπως κι εγώ. 

Είπες "Θα περάσεις όπου είναι καλύτερα για σένα" και σε πιστεύω. 

Εξάλλου, δεν είμαι εγώ που λέω ότι "Όλα γίνονται για ένα σκοπό;". Ε λοιπόν, καιρός να το αποδείξω.