Η μάχη (στο φαράγγι του Χελμ; NOT.)

Και ξαφνικά, συνειδητοποιείς ότι όλα όσα ήξερες είναι λάθος.
Όλα όσα είχες ως "δεδομένα" δεν ήταν παρά σπιτάκια χτισμένα στην άμμο χωρίς θεμέλια.
Και βγαίνουν στην επιφάνεια θεωρίες συνωμοσίας κι αρχίζουν πόλεμοι.

"Για ένα αδειανό πουκάμισο..."

Και δεν έχεις τι άλλο να κάνεις, μόνο παρακολουθείς τις εξελίξεις.
Ανήμπορος να αντιδράσεις σε αυτό το θέατρο του παραλόγου που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια σου. Και δες, σε βρίσκει κι εσένα μέσα... Πρωταγωνιστή...

Κι έρχεται μια στιγμή που λες "δεν πάει στο διάολο", και ρίχνεσαι κι εσύ στη μάχη.
Και υπερασπίζεσαι το δίκιο, ή τέλοσπάντων, αυτό που νομίζεις ότι είναι δίκιο.
Και δέχεσαι πυρά από εχθρούς, που άμα γυρίσουν και σε κοιτάξουν στα μάτια βλέπεις πως δεν είναι άγνωστοι.

Φίλους. Έτσι συνήθιζες να τους λες.

Κι όμως να. Η μάχη αρχίζει, τα στρατόπεδα έχουν παραταχθεί.
Κι εσύ καλείσαι να διαλέξεις. Και στέκεσαι στη μέση και κοιτάς αμήχανα το κενό.

Ξέρεις, ότι μόλις δοθεί το σύνθημα τα πυρά που θα δεχτείς, δε θα 'ναι μόνο από ένα στρατόπεδο.
Στέκεσαι στη μέση, δεν έχεις άλλη επιλογή.

Αλλά δε θα τους κάνεις τη χάρη.
Δε θα διαλέξεις στρατόπεδο.

Θα πληρώσεις το τίμημα του να έχεις... Άποψη;

Μα τι στο καλό;

Stand  up for what (you think) is right, even if you're standing alone.

Έτσι το βλέπω εγώ.