Δεν το κάνω συχνά, μα απόψε ανοίγω ανάρτηση χωρίς να έχω κάτι συγκεκριμένο μέσα στο μυαλό μου. Σε τρεις μέρες φεύγω. Ακόμα δεν έχω πακετάρει τίποτα και δεν έχω βρει ούτε τα μισά από όσα θέλω να πάρω μαζί μου. Και είναι τόσα πολλά... Κυρίως αυτά που δε μπορώ... 

Είναι που.. Κάθε τι, μικρό ή μεγάλο.. Σημαίνει κάτι. Θυμίζει κάτι. Έχει μια ιστορία... Είναι που, όσο ήμουν εδώ, δεν το σκεφτόμουν γιατί την ιστορία μου τη θύμιζαν τα πρόσωπα κι όχι τα πράγματα... 

Είναι που κάθε "Αντίο" που λέω με παίρνει μερικά βήματα πίσω. Είναι που "το πιο δύσκολο μέρος ενός τέλους, είναι να αρχίζεις ξανά". (The hardest part of end is starting again- Waiting for the end, Linkin Park). 

Και κωλώνω. Διστάζω. Το ξανασκέφτομαι.

Και μετά συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχει κάτι να ξανασκεφτώ. Φεύγω, αυτό ήταν.

Και δεν αφήνω πίσω μου συντρίμμια. 

Αλλά δεν έχει σημασία. 

Ξέρω, ότι θα προσαρμοστώ. Και ξέρω κιόλας ότι θα μ'αρέσει. Θα περάσω καλά. 

Στο κάτω κάτω, όλοι περνούν κάποια στιγμή από αυτή τη διαδικασία. 

Το θέμα είναι, ότι νιώθω τόσο μικρή για να την περάσω τώρα... 

Μα φεύγω. Και είναι τόσο τρομακτικό, όσο είναι και συναρπαστικό.

Φεύγω. 

Θα είναι καλά, στο υπόσχομαι. 

Υ.Γ Θεσσαλονίκη, ετοιμάσου. Έρχεται ο ΜΧ!!!