Πέτα!

"Είναι που κάποιες φορές καταρρέει λίγο ο κόσμος.

Πέφτουν οι σουβάδες, υποχωρούν τα πατώματα, τρελαίνονται τα υδραυλικά...

Κι είναι λες κι εσύ κάθεσαι ατάραχος στο σαλόνι σου και παρακολουθείς όλη αυτή την κατάσταση, ανήμπορος να κάνεις οτιδήποτε για να την αποτρέψεις. Σε λίγο θα πέσει και θα σε πλακώσει αλλά δε μπορείς να κάνεις την παραμικρή κίνηση για να σώσεις τον εαυτό σου. 

Όσο περνά η ώρα οι τοίχοι στενεύουν και ο αέρας λιγοστεύει. 

Φτάνεις μέχρι την άκρη του παραθύρου κοιτάζεις γύρω, και μετά κάτω. 

Στη θέα του κάτω σε πιάνει ναυτία κι ένα έντονο σφίξιμο στο στομάχι. 

Μα πιο πολύ πλησιάζεις στο παράθυρο. 

Κάθεσαι στο πεζούλι και περιμένεις. 

Αφήνεις τον αέρα να σου χαιδέψει τα μαλλιά και το φεγγάρι να σου λούσει το πρόσωπο. 

Σηκώνεσαι, παίρνεις μια ανάσα και ανασηκώνεις τα πόδια σου από το έδαφος.

Ή θα πετάξεις, ή τίποτα." 

It's a new dawn, it's a new day, it's a new life...

Κάποιες φορές, έρχεται η ώρα να λυγίσεις.
Και να πεις πράγματα, που υπό άλλες συνθήκες δε θα έλεγες.
Που έτσι κι αλλιώς, τις υπόλοιπες ώρες δε θα ήθελες να πεις.

Είναι κάποιες φορές που όλα μοιάζουν ακίνητα.
Εκείνες τις φορές, το μυαλό παίρνει περίεργες στροφές.
Η νοσταλγία του, είναι άλλοτε γλυκιά, άλλοτε πικρή, κι άλλοτε γλυκόπικρη.

Μα αυτό είναι το αντικανονικό.

Μετά, φεύγει.

Γιατί τα πράγματα που έρχονται μόνο εκείνες τις στιγμές, αν άξιζαν θα έμεναν και τις υπόλοιπες.

Τη νοσταλγία, δεν τη φοβάμαι. Είναι φίλη μου.

Εσύ;

Υ.Γ Σήμερα, κι όχι αύριο είναι μια νέα μέρα. Και είναι υπέροχη.

...For me, and I'm feeling good! 

Μου λείπει να μοιραζόμαστε μουσική.
Και να μου στέλνεις τραγούδια που δε θα ακούω επειδή δε θα ταιριάζουν με την playlist της στιγμής.
Και να σου στέλνω τραγούδια που δε θα ακούς γιατί θα αρνιέσαι να πέσεις στο επίπεδο τους.

Και μισώ να το κάνω με άλλους.

Oh well. Τόσα άλλα πέρασαν, αυτό θα μείνει;

Υ.Γ And it's you when I look in the mirror
       And it's you when I don't pick up the phone.
     
     


Sometimes, you can't make it on your own.

Καληνύχτα.
Και καλό ξημέρωμα. 

"Να μη λυπάσαι στις βροχές, ίσως έχεις αύριο να λες..."

Θα ήθελα να μπορούσα να γύριζα λίγο πίσω τον χρόνο και να μάζευα σε βαζάκι όλες τις όμορφες στιγμούλες που πέρασαν κάποια στιγμή από τη ζωή μου.
Όλες τις ατάκες που ειπώθηκαν κάποιο τυχαίο λεπτό, στην τάξη, στην παρέα, στο σπίτι, στις βόλτες...
Όλες τις φορές που γέλασα με την ψυχή μου με κάτι εντελώς ανούσιο.
Όλα τα πρωινά που ξύπνησα με ένα όμορφο τραγούδι κολλημένο στο μυαλό μου.
Όλους τους νυχτερινούς ουρανούς και όλα τα ηλιοβασιλέματα που είδα με παρέα.
Όλα τα ζεστά αγγίγματα, όλες τις αγκαλιές.
Όλες τις όμορφες κουβέντες, και γιατί όχι, όλα τα γλυκόλογα.

Όλα τα βράδια που δεν ήθελα να τελειώσουν και όλες τις μέρες που γέμιζαν φως.
Όλα τα καλοκαιρινά πρωινά που μύριζαν θάλασσα και άμμο και
όλα τα χειμωνιάτικα απογεύματα που μύριζαν σοκολάτα και τζάκι.

Όλες τις εκπλήξεις, όλα όσα δεν περίμενα κι όμως ήρθαν.

Όλες τις μυρωδιές.
Όλους τους ήχους.
Και τις σκέψεις ακόμα.

Να τα μάζευα όλα και να τα έβαζα σε ένα βαζάκι.
Ή να τα στόλιζα στους τοίχους του δωματίου μου, όπως κάνουμε με τις φωτογραφίες.
Και κάθε μέρα, να μπορούσα να προσθέσω τις καινούριες.

Κι όταν μερικές φορές αυτές οι στιγμούλες κρύβονταν ή ξεχνούσαν να εμφανιστούν, τότε θα ήξερα πως έχω το βαζάκι μου. Και θα το άνοιγα, θα το έβλεπα, και θα χαιρόμουν.
Και θα ήξερα πως θα 'ρθουν κι άλλες.

Πως πάντα έρχονται κι άλλες.