It's a new dawn, it's a new day, it's a new life...

Κάποιες φορές, έρχεται η ώρα να λυγίσεις.
Και να πεις πράγματα, που υπό άλλες συνθήκες δε θα έλεγες.
Που έτσι κι αλλιώς, τις υπόλοιπες ώρες δε θα ήθελες να πεις.

Είναι κάποιες φορές που όλα μοιάζουν ακίνητα.
Εκείνες τις φορές, το μυαλό παίρνει περίεργες στροφές.
Η νοσταλγία του, είναι άλλοτε γλυκιά, άλλοτε πικρή, κι άλλοτε γλυκόπικρη.

Μα αυτό είναι το αντικανονικό.

Μετά, φεύγει.

Γιατί τα πράγματα που έρχονται μόνο εκείνες τις στιγμές, αν άξιζαν θα έμεναν και τις υπόλοιπες.

Τη νοσταλγία, δεν τη φοβάμαι. Είναι φίλη μου.

Εσύ;

Υ.Γ Σήμερα, κι όχι αύριο είναι μια νέα μέρα. Και είναι υπέροχη.

...For me, and I'm feeling good!