Πέτα!

"Είναι που κάποιες φορές καταρρέει λίγο ο κόσμος.

Πέφτουν οι σουβάδες, υποχωρούν τα πατώματα, τρελαίνονται τα υδραυλικά...

Κι είναι λες κι εσύ κάθεσαι ατάραχος στο σαλόνι σου και παρακολουθείς όλη αυτή την κατάσταση, ανήμπορος να κάνεις οτιδήποτε για να την αποτρέψεις. Σε λίγο θα πέσει και θα σε πλακώσει αλλά δε μπορείς να κάνεις την παραμικρή κίνηση για να σώσεις τον εαυτό σου. 

Όσο περνά η ώρα οι τοίχοι στενεύουν και ο αέρας λιγοστεύει. 

Φτάνεις μέχρι την άκρη του παραθύρου κοιτάζεις γύρω, και μετά κάτω. 

Στη θέα του κάτω σε πιάνει ναυτία κι ένα έντονο σφίξιμο στο στομάχι. 

Μα πιο πολύ πλησιάζεις στο παράθυρο. 

Κάθεσαι στο πεζούλι και περιμένεις. 

Αφήνεις τον αέρα να σου χαιδέψει τα μαλλιά και το φεγγάρι να σου λούσει το πρόσωπο. 

Σηκώνεσαι, παίρνεις μια ανάσα και ανασηκώνεις τα πόδια σου από το έδαφος.

Ή θα πετάξεις, ή τίποτα."