Μα τώρα ξέρω, τα παραμύθια, τα νικά η συνήθεια.. Η λησμονιά..

Προσπαθώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που διάβασα ένα παραμύθι και το έζησα. Αν δεν κάνω λάθος θα ήταν κάπου μέσα στο δημοτικό. Τότε που όλα τα παιδάκια περίμεναν τον Πίτερ Παν τα βράδια και το γράμμα από το hogwarts το πρωί. Τότε που κοιτάζαμε με την άκρη του ματιού μας τους θάμνους μήπως δούμε κάποιο κουνέλι που βιάζεται να μας καλέσει για τσάι. Τότε που γράφαμε ιστορίες για χώρες γεμάτες ζαχαρωτά και ποτάμια από σοκολάτα, βουνά πασπαλισμένα με ζάχαρη άχνη κι αντί για χιόνι, παγωτό βανίλια και που μπορούσαμε να πετάξουμε στον πορτοκαλί ουρανό και να βουτήξουμε στη μαβιά θάλασσα όσο βαθιά θέλαμε χωρίς να πάρουμε ούτε μια ανάσα..

Και ξαφνικά, όλα χάθηκαν. Σε μια στιγμή. Μεγαλώσαμε.. Και όλα αυτά έμειναν μια ανάμνηση.. Μια θολή ανάμνηση για την ακρίβεια...

Τις προάλλες συνειδητοποίησα ότι δε ξέρω πια το δρόμο για τα μέρη που επισκεπτόμουν παλιά. Δε θυμάμαι τη "χώρα της χαράς".. Δε θυμάμαι τι χρώμα είχε το γρασίδι, ούτε πως είναι να πετάς. Δε θυμάμαι τι σχήμα είχαν τα κοχύλια που έβρισκα ούτε πόσο μαλακή είναι η επιφάνεια των γαλάζιων σύννεφων.

Όλα αυτά, βούλιαξαν σε ένα βουνό σκόνης, κάπου στο πίσω μέρος της φαντασίας μου, όταν ο τεράστιος σεισμός της ανάγκης μου να μεγαλώσω παγίδευσε όλα μου τα εργαλεία σε μια σκοτεινή γωνιά του εγκεφάλου μου.. Για να μη μπορέσω ποτέ να τα ξαναβρώ...

Και όλα αυτά γιατί; "Για να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα." "Γιατί έτσι είναι ο κόσμος." Γιατί πρέπει...

Πρέπει να ζούμε σε έναν κόσμο που δε μας αρέσει, αλλά παρ'όλα αυτά να τον αποδεχόμαστε χωρίς παράπονα. Πρέπει να προσποιούμαστε ότι μας αρέσει κιόλας γιατί δε γίνεται διαφορετικά. Πρέπει να σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε τη φαντασία μας γιατί αλλιώς δεν είμαστε "ρεαλιστές" και κατά συνέπεια είμαστε παράξενοι και "εκτός".

Πού είναι η φαντασία στη ζωή μας; Πού είναι η μαγεία; Πού πήγαν όλα;

Γιατί δεν πιστεύουμε πια στα παραμύθια; Γιατί δεν πιστεύουμε πια σε τίποτα;

Θέλω να φύγω..

Θα προσέξατε την απουσία "Αισιοδοξίας" από τα τελευταία ποστ μου.. Don't worry, θα μου περάσει σύντομα..