Ονειρευόμουν... Ενα καράβι... Κι εσένα, δεν ξέρω που σε θυμήθηκα.. Μάλλον έτσι γίνεται με τα απωθημένα. Κρύβονται κάμποσο καιρό στο πίσω μέρος του υποσυνείδητου μας και κάποια στιγμή όταν δεν το περιμένουμε εμφανίζονται ξαφνικά. Ενιωσα παράξενα που σε είδα. Ησουν όμορφος, όπως τότε. Εχουν αλλάξει πολλά πράγματα.. Μου είπες ότι μ'αγαπάς, κι εγώ σκεφτόμουν τα εκατοντάδες κορίτσια που έχεις κοροϊδέψει μέχρι τώρα. Μου είπες ότι το εννοείς και απορούσα πως σου ήρθε τώρα, μετά από τόσα χρόνια. Είχες ένα ύφος λες και με κορόιδευες, γεμάτο νάζι. Εσκυψες και με φίλησες. Δεν ξαφνιάστηκα, αλλά το έκανες εσύ. Ηταν όμορφο...
Βρε δε μας παρατάς λεω εγώ?!?!?
Απορώ που σε θυμήθηκα. Βλάκα.
Κάποτε ονειρεύτηκα κι εγω κάτι παρόμοιο.. Πέρασε λιγος καιρός και το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Ποιος να το πίστευε; Πέρασε ακόμα λίγος καιρός και τσάκωσα τον εαυτό μου να λέει ακριβώς το ίδιο πράγμα: "Βρε δε μας παρατάς? Βλάκα!"
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα προτιμούσα να μη γινόταν στα αλήθεια, να έμενε ένα όνειρο.Ένα χαζό όνειρο..
Είναι αστείο.. :)
Θα μπορούσα να πω:Απορώ που το θυμήθηκα, αλλά το επανέφερα στη μνήμη μου καθώς διάβαζα το πόστ σου:)
Ευχαριστώ Μικρέ Χείμαρρε που με έκανες να θυμηθώ κάτι παλιό και πάνω από όλα να χαμογελάσω! :):)
Καλησπέρα Μικρέ Χείμαρρε!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓέλασα, ειλικρινά. Χαίρομαι πραγματικά που ακόμη και ως εικόνα του απωθημένου εσύ την απέρριψες. Να ξέρεις ότι δεν το κάνουν πολλοί. Πώς νομίζεις ότι δημιουργούνται οι σαπουνόπερες?:P
Φιλιά πολλά γλυκιά μου!