So, if you love me, won't you let me know?

“If you love me, won’t you let me know?”
“Of course not. I tend to keep my feelings for myself.”

Και δεν είσαι ο μόνος.


«Σ-υ-ν-α-ι-σ-θ-η-μ-α-τ-α»
Είναι όμορφη σαν λέξη. Είναι καλά και κακά, είναι έντονα κάποιες φορές, κάποιες άλλες όχι… Είναι υποσυνείδητα, είναι εντελώς συνειδητά, σε κάνουν να χαμογελάς σαν ηλίθιος ή να βάζεις τα κλάματα στη μέση του κόσμου… Σε κάνουν να αισθάνεσαι όμορφα, η να νιώθεις μοναξιά (δεν ξέρω αν μπορεί να γίνει αυτό –εννοώ σαν έκφραση-)… Είναι μέρος της ζωής και της ύπαρξης μας. Η ζωή χωρίς αυτά θα ήταν σαν ένα επίπεδο καρδιογράφημα . Και όλοι ξέρουν τι συμβαίνει όταν ένα καρδιογράφημα γίνεται επίπεδο.

«Η ζωή έχει πιο πολλή πλάκα όταν τη μοιράζεσαι.» Και η ζωή είναι συναισθήματα! Που έχει πλάκα να τα μοιράζεσαι. Που είναι όμορφο να τα μοιράζεσαι. Που είναι κρίμα να τα κρατάς για τον εαυτό σου…

Παλιά, ο κόσμος χαμογελούσε στο γείτονα του το πρωί κι έλεγε καλημέρα!
Τα αγόρια έφερναν λουλούδια στα κορίτσια που τους άρεσαν και οι μαμάδες φύλαγαν πάντα το καλύτερο πιάτο φαί για τους μπαμπάδες. Δεν ήταν πολύπλοκο και δύσκολο να εκφράσει τα συναισθήματα του κάποιος, ούτε φοβόταν να το κάνει. Και δε χρειαζόταν να πει κάτι, γιατί κουβέντες όπως το «Σ’αγαπώ» και το «Σε χρειάζομαι» λέγονταν με άλλο τρόπο.. Ετσι κι αλλιώς κάποιες φορές οι λέξεις είναι τόσο αχρείαστες κι επικίνδυνες…

Τώρα είναι αλλιώς. Κρατούμε τον εαυτό μας για τον εαυτό μας και για κανέναν άλλον, και είναι τυχερός όποιος καταφέρει να μας κάνει να του δείξουμε έστω κι ένα μικροσκοπικό κομματάκι από τον υπέροχο κόσμο που κρύβουμε μέσα μας. Δε δείχνουμε πως νιώθουμε σε καμία περίπτωση, για να μη φανούμε «αδύναμοι» ή ανάξιοι να χειριστούμε καταστάσεις. Δημιουργούμε τείχη, και κρυβόμαστε πίσω από αυτά νομιζόμενοι πως έτσι φαινόμαστε πιο δυνατοί.

Κι έρχεται μια μέρα, που όλα αυτά που στοιβάζαμε τόσο καιρό και δεν λέγαμε, δε δείχναμε, ή δεν αφήναμε να δουν, πέφτουν και μας πλακώνουν, κι εμείς δεν ξέρουμε από πού μας ήρθαν (ή μάλλον, εθελοτυφλούμε) κι έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα στρατό από συναισθήματα που προσποιούμασταν ότι δεν υπήρχαν.. Ότι δεν υπήρξαν ποτέ.. Κι όταν γίνει αυτό, καταλαβαίνουμε τη βλακεία που κάναμε και τα κρατούσαμε όλα μέσα μας τόσο καιρό.. Μα δεν κάνουμε τίποτα για να το αλλάξουμε.. Και πάλι από την αρχή στοιβάζουμε καινούρια πίσω από τα τείχη μας…

Θα ήθελα, να μπορούσα να αφήνομαι..
Θα ήθελα να μπορούσες κι Εσύ… (Οποιοσδήποτε εσύ)
Θα ήθελα να μπορούσες να μαντέψεις, ή να δείς μέσα μου…
Θα ήθελα να μπορούσα κι εγώ να μαντέψω, να μπορούσα κι εγώ να δω μέσα Σου..

Είναι τόσο άσχημο να φωνάζεις και να μη σε ακούνε… Γιατί φωνάζεις από μέσα σου…

(Tim, thanks for the inspiration)