Δε θα μιλήσω για τη χούντα.
Ούτε για τους αριστερούς.
Ούτε για τη δικτατορία.
Θα μιλήσω για την αδιαφορία, και την απάθεια.
Τη σημερινή, γιατί τότε δεν υπήρχαν τέτοιες λέξεις στα λεξικά των ανθρώπων. Των νέων ανθρώπων. Θα μιλήσω για εμάς, τη γενιά του facebook και της απαξίωσης. Τη γενιά του "Δεν με ενδιαφέρει οτιδήποτε πέρα από τον μικρό κόσμο που με περιβάλλει. Πέρα από εμένα και τον Εαυτό μου."
Δεν ξέρω πως έγιναν τα πράγματα τότε, ποιες συγκυρίες και ποια γεγονότα εφοδίασαν τους νέους με τόση ψυχική δύναμη και τόσο κουράγιο. Ξέρω μόνο ότι εμείς, δεν τα έχουμε αυτά. Και ότι αν έπρεπε να κάνουμε κάτι παρόμοιο, πολύ απλά, δε θα το κάναμε.
Γιατί δε θα μας ένοιαζε.
Γιατί δε θα μας αφορούσε.
Γιατί είμαστε βολεμένοι στα σκατά που ζούμε και δεν έχουμε ούτε την όρεξη ούτε τη θέληση να κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε αυτή την κατάσταση.
"Τα παιδιά του Πολυτεχνείου έκαναν ό,τι θα έκανε οποιοσδήποτε άλλος στη θέση τους."
Ναι, όχι εμείς.
Γιατί εμείς, εκπαιδευτήκαμε να μη μας νοιάζει. Και να υποτασσόμαστε. Στα πάντα.
Τιμή σε εκείνα τα παιδιά που τόλμησαν να σηκώσουν κεφάλι...
Αν και λίγο αργά, διότι η μέρα πέρασε, ποτέ δεν είναι καθυστερημένα για μία κραυγή αφύπνισης. Καθώς εμείς, τα υπέροχα, βελτιωμένα, πολιτισμένα, αγαθά και ανεξάρτητα πλάσματα του 21ου αιώνα βρίσκουμε μπανάλ το νόημα μίας ανθρώπινης εξέγερσης, μίας σθεναρής αντίστασης απέναντι στο άδικο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά κρασιά.
Τιμή σε εκείνα τα παιδιά που αντιστάθηκαν στο βολικό καναπέ της μαμάς και του μπαμπά και βγήκαν στον κόσμο έχοντας ιδέες και όνειρα.