Θυμός

Θυμό.
Έχω πολύ μέσα μου. Θυμό για ανθρώπους που ενώ θα έπρεπε να τους είχα φτύσει με νοιάζουν ακόμα.
Θυμό για καταστάσεις που με κάνουν να σαστίζω και να χάνομαι. Θυμό για μένα που πολλές φορές αφήνομαι.
Και είναι ένα συναίσθημα... Πρωτόγνωρο.
Έχω νιώσει την απελπισία. Τη μοναξιά. Την απώλεια.
Την εγκατάλειψη. Το κενό.
Αλλά όχι το θυμό. Όχι τόσο πολύ.
Ίσως, σε κάποιες σπάνιες περιπτώσεις να έχω βιώσει "συμπτώματα" αυτού του συναισθήματος.
Αλλά όχι το ίδιο το συναίσθημα.

Και δε μου αρέσει.
Όσο έχω μέσα μου θυμό δεν αναπαύομαι.
Είμαι συνέχεια σε εγρήγορση, συνέχεια σε ανησυχία...

ΘΥΜΟΣ...

Θέλω να φύγει, δεν αντέχω το βάρος του.
Δε θέλω να ξεσπάσω, δεν έχει καν νόημα. Να φύγει θέλω...

Έχω βαρεθεί να νιώθω το στομάχι μου να ανακατεύεται κάθε φορά που φέρνω στο μυαλό μου άτομα και καταστάσεις.

Πονά ο θυμός.

Όπως πονούν και άλλα πράγματα, που δε συζητιούνται...

Φανταζόμουν ξέρεις...

Ήμουν στη θάλασσα τις προάλλες, και καθόμουν στο μόλο...
Φανταζόμουν, ξέρεις, ότι θα 'ρθεις. Την ώρα που θα κοιτάζω αλλού, που δε θα το ξέρω.
Και θα κάτσεις δίπλα μου. Ήσυχα και χωρίς να πεις λέξη.
Ύστερα, θα γύριζα το κεφάλι μου και θα σε έβλεπα, θα ξαφνιαζόμουν. Όπως ξαφνιαζόμουν πάντα όταν σε έβλεπα μπροστά μου στα ξαφνικά.
Δε θα έλεγες τίποτα.
Μόνο θα χαμογελούσες και θα γυρνούσες από την άλλη.
Μετά, θα αναρωτιόμουν αν είσαι πραγματικός.
Θα πετούσες στα ξαφνικά μια μαλακία και θα γελούσαμε. Τότε, θα καταλάβαινα ότι δεν είσαι αποκύημα της φαντασίας μου.
Θα ήσουν όπως σε ήξερα.  Και το βλέμμα σου δε θα ταν θολό, ούτε πικραμένο.
Θα μιλούσαμε για λίγη ώρα, ίσως λύναμε παρεξηγήσεις αιώνων...
Θα γελούσαμε κιόλας.

Θα ήταν καλά.

Μετά θα έφευγες πάλι. Αθόρυβα, όπως ακριβώς ήρθες.
Και θα ήταν εντάξει.

Ίσως τότε να έβγαινες από το κεφάλι μου. Ίσως τότε θα έβγαινα κι εγώ από το δικό σου.

Φανταζόμουν, ξέρεις... 

Κάπως έτσι.

"Είναι να νιώθεις τόσο, μα τόσο μικρός και να σου φαίνεται ο κόσμος τόσο μεγάλος

Αλλά παράλληλα να νιώθεις τόσο μεγάλος και να σου φαίνεται ο κόσμος τόσο, μα τόσο μικρός.

Και είναι και να νομίζεις ότι ελέγχεις την κατάσταση.

Και ότι μπορείς να κατακτήσεις τον κόσμο.

Και ότι είσαι κάτι.

Κάποιος.

Κάπου.

Για κάποιο λόγο. "

Το είχα γράψει σε ένα email το απόγευμα... Αλλά ήθελα να το μοιραστώ. 

Ελπίζω να μην πειράζει τον παραλήπτη. :) 

Βρέχει...

Είναι ένας τύπος. Και τρέχει. Συνεχώς.

Είναι όμορφος. Ψηλός, με μικρή παλάμη και μακριά δάχτυλα.

Παίζει πιάνο. Και είναι καλός.

Δεν προλαβαίνει όμως, τρέχει. Τρέχει. Συνεχώς.

Κι εκείνη. Τρέχει.

Είναι μικροκαμωμένη. Μοιάζει λίγο αστεία με τις μπότες της.

Αυτή παλιά ζωγράφιζε. Τώρα τρέχει. Τρέχει, συνεχώς.

Είναι κι ένας άλλος.

Αυτός δεν είναι όμορφος. Έχει όμως στυλ.

Τρέχει κι αυτός. Με το γιακά του παλτού του ανασηκωμένο μέχρι το πηγούνι.

Κάποιες στιγμές, σταματά.

Κοιτάζει λίγο γύρω, λες και θέλει να ανακαλύψει που βρίσκεται.

Ανοιγοκλείνει τα μάτια, και συνεχίζει να τρέχει. Τρέχει. Συνεχώς.

Μα Εκείνη κάθεται. Γράφει.

Κι ο χρόνος, δεν υπάρχει.

Δεν την προσέχει κανείς.

Γράφει.

Βρέχει.

Σηκώνεται.

Τρέχει.

Συνεχώς;

Chemical Love

Πώς είναι όταν μπαίνεις σε ένα λεωφορείο για να πας κάπου, και ξαφνικά συναντάς τον έρωτα της ζωής σου; Το κάρμα σου, αυτόν, τον ένα και μοναδικό, που δεν προλαβαίνει να μπει μέσα και ο χώρος γεμίζει φως, ακούγονται μελωδίες και πετάγονται από 'κει κι από δω λουλουδάκια και καρδούλες;

Κι ύστερα κατεβαίνει από το λεωφορείο μετά από δυο στάσεις και όλα αυτά τελειώνουν ξαφνικά κι εσύ το επόμενο δευτερόλεπτο σχεδόν δε θυμάσαι τη φάτσα του, αλλά θυμάσαι πως ήταν Ο ΕΝΑΣ;
Και δυο μήνες μετά, τον θυμάσαι ακόμα. 

Τι κρίμα που δεν ξέρεις ούτε το όνομα του...

Και τι κρίμα που δε θα το μάθεις και ποτέ.

(Εκτός κι αν είναι όντως κάρμα ή κάτι παραπλήσιο-χαχα-) 

Φυσικά, αυτό μπορεί να εξηγηθεί κι αλλιώς. 

Τον ήξερες σε κάποια προηγούμενη ζωή και τώρα που τον ξανάδες σου έφερε μνήμες. -χαχα επί δυο-

Λοιπόν το ίδιο σκηνικό, μπορεί να συμβεί και αλλού. 

Κόνσεπτ ταινίας αυτή τη φορά.

Είναι μια και περπατά στο δρόμο, ανυποψίαστη. 

Περιπατά βασικά γιατί δεν έχει και τίποτα άλλο να κάνει. 

Η διάθεση της μέτρια εώς χάλια, παρατηρεί τους ανθρώπους και φτιάχνει ιστορίες. 

Στο δρόμο για το σπίτι περνά έξω από ένα κατάστημα. 

Είναι ένα παιδί, δουλεύει εκεί. 

Σκύβει, να μαζέψει κάτι. 

Περνά, και τα μάτια του σηκώνονται προς εκείνη. Τον κοιτάζει κι αυτή, αλλά συνεχίζει το δρόμο της.

Ξαφνικά ξανασυμβαίνει αυτό με τα φώτα και τις καρδούλες. 

Γυρνά πίσω και τον ξανακοιτά. 

Συνειδητοποιεί ότι κι εκείνος την κοιτάζει, αυτή τη φορά στέκεται όμως και το κεφάλι του είναι στραμμένο προς εκείνη, όχι μόνο τα μάτια του.

Κάνει να κοντοσταθεί, αλλά μετανιώνει. 

Ιδανική συνέχεια:

1. Της φωνάζει να περιμένει και τη ρωτά πως τη λένε. 

2. Κάποιος πατάει pause και παγώνει η σκηνή.

3. Τρέχει πίσω της, την πιάνει από το χέρι και ακολουθεί ρομαντική σκηνή (χαχα, όχι, αυτό είναι σαχλό) 

4. Ε δεν ξέρω. 

Πραγματικότητα:

Πάει σπίτι της και ακούει αυτό:

Α! Και ξαναπερνά από το κατάστημα συχνότερα..! 

"From the moment that I saw you, yeah it had to be love!

Boy, I can't help but adore you, knew you'd fit me like a glove ;)

And when he looks at me I hope he'll feel the same

Due to the hormone that's released inside his brain! 

Dopamine, doooopamine!"  :)

Υ.Γ Φυσικά, ο ΕΝΑΣ του λεωφορείου δεν ξεπερνιέται έτσι εύκολα!!! 

Every path is the right path

Όταν έχουμε να κάνουμε με επιλογές, πάντα μας προβληματίζει το ποια θα είναι η σωστή. Ή έστω, η πιο σωστή. Πριν όμως αποφασίσουμε τι θα επιλέξουμε στο τέλος, όλα είναι πιθανά.

Καμιά "λύση" δεν είναι η μοναδική. Δηλαδή, είναι, αλλά γίνεται τη στιγμή που εφαρμόζεται. Πριν από αυτό είναι απλώς ένα μέρος μιας τεράστιας λίστας πιθανών λύσεων και αποτελεσμάτων. 

Είναι λοιπόν ένα παιδάκι. 

Και μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα πρέπει να διαλέξει αν θα τρέξει πιο γρήγορα κι από τον άνεμο για να φτάσει το τρένο (και κατά συνέπεια να ζήσει με τη μητέρα του) ή να σταματήσει να τρέχει και να μείνει πίσω με τον πατέρα του. 

Αυτό το συγκεκριμένο παιδάκι έχει δυο πιθανές συνέχειες για τη ζωή του. 

Φυσικά, υπάρχει και μια τρίτη. Να μην πάει με κανέναν, και να τρέξει προς άλλη κατεύθυνση.

Στην πραγματικότητα το συγκεκριμένο παιδάκι, όπως και κάθε παιδάκι δεν έχει μόνο δύο ή τρεις πιθανές "συνέχειες" για τη ζωή του, αλλά άπειρες. 

Κάθε κίνηση, κάθε κουβέντα, κάθε σκέψη, κάθε απόφαση που παίρνουμε δημιουργεί καινούρια παρακλάδια στο "δεντροδιάγραμμα" που σχεδιάζει τη ζωή μας. 

Καμιά φορά είναι τρομακτικό να σκεφτόμαστε πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν κάποια στιγμή είχαμε πράξει με διαφορετικό τρόπο σε κάποιες καταστάσεις. 

Θα μπορούσαμε να είχαμε άλλους φίλους. Ή άλλη δουλειά.

Ή να σπουδάζαμε σε διαφορετικό μέρος.

Ή να είχαμε διαφορετικό αυτοκίνητο (και κατά συνέπεια αυτό να μας "προλάμβανε" από κάποιο δυστύχημα, ή και το αντίθετο). Ή να ζούσαμε σε άλλη πόλη. 

Ή να ντυνόμασταν με διαφορετικό τρόπο. 

Ή να ακούγαμε άλλη μουσική. 

Από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο τα πράγματα που κάνουμε, τα πράγματα που είμαστε θα μπορούσαν να είναι εντελώς διαφορετικά από αυτά που είναι τώρα. 

Άρα, θα μπορούσαμε να είμαστε κάτι άλλο.

Άρα, αυτό που είμαστε τώρα τι είναι;

Άρα είμαστε απλά ένα πρόγραμμα υπολογιστή που βασίζεται πάνω στις πιθανότητες;

Άρα ο,τι νομίζουμε σίγουρο και δικό μας στην πραγματικότητα είναι απλώς μέρος μιας σειράς πιθανοτήτων;

Αν το πάρουμε "βιολογικά" κι εμείς αποτέλεσμα μιας σειράς πιθανοτήτων είμαστε. 

Ανακατεύτηκαν χρωμοσώματα κι έβγαλαν ένα τυχαίο αποτέλεσμα. 

Άρα τι; Κι εμείς είμαστε μια σύμπτωση; 

Πιθανόν.

"Δεν μπορώ να δεχθώ ότι ο Θεός παίζει ζάρια με το σύμπαν." 

A. Einstein 

Ναι, ούτε κι εγώ. 

Φυσικά... Ποιος ξέρει;

Υ.Γ Είδα χτες την ταινία Mr. Nobody και μου βαρύκατσε φαίνεται... (Και η σκηνή με το παιδάκι, από 'κει είναι)