Βρέχει...

Είναι ένας τύπος. Και τρέχει. Συνεχώς.

Είναι όμορφος. Ψηλός, με μικρή παλάμη και μακριά δάχτυλα.

Παίζει πιάνο. Και είναι καλός.

Δεν προλαβαίνει όμως, τρέχει. Τρέχει. Συνεχώς.

Κι εκείνη. Τρέχει.

Είναι μικροκαμωμένη. Μοιάζει λίγο αστεία με τις μπότες της.

Αυτή παλιά ζωγράφιζε. Τώρα τρέχει. Τρέχει, συνεχώς.

Είναι κι ένας άλλος.

Αυτός δεν είναι όμορφος. Έχει όμως στυλ.

Τρέχει κι αυτός. Με το γιακά του παλτού του ανασηκωμένο μέχρι το πηγούνι.

Κάποιες στιγμές, σταματά.

Κοιτάζει λίγο γύρω, λες και θέλει να ανακαλύψει που βρίσκεται.

Ανοιγοκλείνει τα μάτια, και συνεχίζει να τρέχει. Τρέχει. Συνεχώς.

Μα Εκείνη κάθεται. Γράφει.

Κι ο χρόνος, δεν υπάρχει.

Δεν την προσέχει κανείς.

Γράφει.

Βρέχει.

Σηκώνεται.

Τρέχει.

Συνεχώς;